ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ: «Ο καπιταλισμός γνώρισε περιόδους ακμής, αλλά και παρακμής (...) Από όλες (...) βγήκε ανανεωμένος, πιο δυνατός (...) Η μεγαλύτερη δοκιμασία, πάντως, του συστήματος προέκυψε το 1917, όταν αμφισβητήθηκε στην κοινωνία και προπαντός στην εργατική τάξη από την επανάσταση των μπολσεβίκων της Ρωσίας. Κατάφερε, όμως, τελικά, να τη νικήσει και αυτή το 1991 και την κέρδισε καθαρά όχι μόνο σε επίπεδο δημοκρατίας, αλλά στο προνομιακό πεδίο της οικονομίας, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή η αγορά και η ιδιωτική πρωτοβουλία, έχοντας υψηλότερη ανταγωνιστικότητα έναντι του κομμουνισμού, εγγυώνται την πρόοδο και ευημερία των πολιτών (...) Η φούσκα της Νέας Οικονομίας που έσκασε το 2001 με την κατάρρευση του Nasdaq και η φούσκα των επενδυτικών τραπεζών που σκάει τώρα πείθει ότι το σύστημα του καπιταλισμού επανέρχεται σε μια σοφή ισορροπία, που συνδυάζει το κέρδος του κεφαλαίου με την κρατική προστασία στον επενδυτή, τον καταναλωτή κλπ.» (ο Ν. Νικολάου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΟΡΚΙΣΤΕΣ ΤΟΥ: «Το 1989, με την πτώση του σαθρού οικοδομήματος που ονομάστηκε "υπαρκτός σοσιαλισμός" κατέρρευσε και μια ολόκληρη κοσμοαντίληψη, η οποία πίστευε πως η πολιτική μπορεί άνευ όρων και προϋποθέσεων να επιβάλλει τη θέλησή της στην οικονομία (...) ότι οι διαδικασίες της αγοράς μπορούν να καταργηθούν με διατάγματα (...) Το σταλινικό έρεβος αντικαταστάθηκε από το τυφλό φως της παντοδύναμης αγοράς (...) Το 2008 επανέρχεται ένα ξεχασμένο φάντασμα, όχι βεβαίως αυτό του κομμουνισμού ούτε καν του κράτους, θα λέγαμε πως ούτε καν, ακόμη, αυτό του κεϊνσιανισμού. Το φάντασμα που επανέρχεται είναι αυτό της πολιτικής που βασίζεται στην ηθική της ευθύνης. Τα μαθήματα (...) καταδεικνύουν πως καμία οικονομική απόφαση δεν είναι ανεξάρτητη από το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου λαμβάνεται και καμία οικονομική πραγματικότητα δεν είναι μονοδιάστατη, ώστε να μην μπορεί η πολιτική να την επηρεάσει (...) Η τελευταία οικονομική κρίση κάνει επίσης ακόμα πιο εμφανή την ανάγκη πολιτικής παρέμβασης σε παγκόσμιο διακυβερνητικό επίπεδο. Μια πολιτική που θα στηρίζεται σε τρεις σημαντικούς πυλώνες: αυτόν της ανταγωνιστικής αγοράς της πραγματικής οικονομίας και των δεσμεύσεών της, αυτόν της λαϊκής συμμετοχής και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αυτόν της ισότητας ευκαιριών και αποτελεσμάτων» (ο Γιώργος Σιακαντάρης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΚΟΙΝΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ: «Διέξοδος στην οικονομική κρίση. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν το σχέδιο της κυβέρνησης Μπους» (το θέμα στα ΝΕΑ).