Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Κι εκεί, ανάμεσα στις γραμμές των πανηγυρισμών, τους διαφεύγει και μια αλήθεια που τόσο ξορκίζουν. Το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να τεθεί σε πραγματικό κίνδυνο, όταν οι εργάτες αποφασίσουν να καταλάβουν την εξουσία. Και μπορούν να το κάνουν αυτό, όταν έχουν τέτοιο πρόγραμμα, άρα και Κόμμα δικό τους με τέτοιο πρόγραμμα.

Ολα τ' άλλα είναι «δρυός πεσούσης».

Πράγματι, ο καπιταλισμός, μέσα από τις κρίσεις του, έβγαινε πάντα δυνατότερος, με την έννοια της συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Κάθε τέτοια, όμως, ενίσχυση συνοδεύεται με μια τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Κι από αυτήν την άποψη κάθε ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο.

Πράγματι, η σοβαρότερη απειλή για τον καπιταλισμό προέκυψε το 1917 και, πράγματι, το 1991 σηματοδοτεί νίκη της αντεπανάστασης. Τώρα ομολογείται. Και διπλά: Οταν δηλώνεται πως η απειλή για τον καπιταλισμό προέκυψε όταν αμφισβητήθηκε προπαντός από την εργατική τάξη με την επανάστασή της και όταν επίσης δηλώνεται πως όλα αυτά τα χρόνια διεξαγόταν ταξικός πόλεμος.

Εδώ αρχίζουν και οι διαφορές μας με τις αναλύσεις. Η επικράτηση της αντεπανάστασης δεν έφερε δημοκρατία, ούτε και ευημερία. Η ελπίδα για «σοφή ισορροπία» μπορεί να δίνει επιχειρήματα στους απολογητές, αλλά δεν μπορεί να κρύψει ότι και οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες, και το σύστημα ξεπερασμένο σαν σύστημα που μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική ευημερία. Αυτό το σύστημα περιέχει την ταξική διαίρεση κι αυτή αρκεί για να γίνεται κουρελόχαρτο κάθε διακήρυξη περί ελευθερίας, δημοκρατίας, ευημερίας. Την κρίση την πληρώνουν οι εργάτες, ο λαός.

Εδώ ακριβώς παρεμβαίνουν οι σοσιαλδημοκράτες. Που, επίσης, σπεύδουν να επιχαίρουν. Και για τη νίκη της αντεπανάστασης, και για τη νέα ισορροπία. Μόνο που καταφεύγουν σε κωλοτούμπες, για να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Το 1917 καταγγέλλεται ως πολιτική παρέμβαση στην οικονομία. Ενώ το 2008 ζητάνε να υπάρξει πολιτική παρέμβαση στην οικονομία. Γιατί; Για να εγγυηθεί την ανταγωνιστική αγορά. Η οποία διακηρύσσουν ότι μπορεί να λειτουργεί και ηθικά. Ως χρυσόχαρτο προσφέρουν «λαϊκή συμμετοχή» και «ισότητα ευκαιριών».

Με νωπά τα σημάδια της κρίσης, η σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται για να αποτρέψει το ένα και μοναδικό φάντασμα: Αυτό της επόμενης προλεταριακής επανάστασης.

Ας αποφασίσει ο δόκτορας. Μπορεί η πολιτική να επιβληθεί στην οικονομία ή δεν μπορεί; Ο ίδιος γνωρίζει πως είναι ψευτοδίλημμα, αλλά το χρησιμοποιεί και στις δύο εκδοχές του, για να πλασάρει μια μπαρούφα: Οτι ο καπιταλισμός μπορεί να είναι δημοκρατικός. Οταν η δημοκρατία κρίνεται στην παραγωγή. Εκεί που ο εργάτης δε σηκώνει κεφάλι, γιατί φοβάται ότι δε θα έχει μεροκάματο την επομένη. Κι αυτό καλείται να καταργήσει η επανάσταση. Για να δώσει το δικαίωμα στον εργάτη να μην πουλά την εργατική του δύναμη, να οργανώσει την παραγωγή, ώστε ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος να παραμένει σε κοινωνική κτήση και χρήση. Αυτό το απλό σχέδιο είναι που δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο στους καπιταλιστές, αλλά και στους απολογητές τους.

Οι εργάτες έχουν ήδη συσσωρευμένη εμπειρία. Οχι μόνον από τη διακυβέρνηση των αστικών κομμάτων, αλλά και από τους αγώνες του επαναστατικού τους κόμματος, του ΚΚΕ, και τη στρατηγική του για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά και από τους ταξικούς αγώνες. Πόσο διαφορετικά - προς το χειρότερο - θα ήταν τα πράγματα, αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ; Και πόσο, επίσης, διαφορετικά - πάντα προς το χειρότερο - αν δεν είχε υπάρξει ο φόβος όχι μόνο από την αμφισβήτηση του ιμπεριαλισμού, αλλά και από τη συνειδητοποίηση της δυνατότητάς ανατροπής του (αυτό ήταν ο ΔΣΕ, γι' αυτό και η σημαντικότερη προσφορά του ΚΚΕ στην εργατική τάξη της χώρας, γιατί απέδειξε πως οι εργάτες μπορούν να έχουν και την εξουσία).

Αυτό το φάντασμα ξορκίζουν οι αστοί και γι' αυτό συνασπίζονται.