Αυτό το έργο, που παίζεται τις δύο τελευταίες βδομάδες στις ΗΠΑ, το έχουμε ξαναδεί. Οι αλλεπάλληλες κρατικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μπους - αυτή τη φορά - με πρόσχημα τη «σωτηρία» του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και την αποτροπή της ύφεσης είναι πανομοιότυπες με αυτές που ζήσαμε και ζούμε στην Ελλάδα από το 1975 μέχρι σήμερα.

Σ' αυτό συνηγορούν και τα εξής: Πρώτον, οι 3 τελευταίες κρατικοποιήσεις, που αποφάσισε το τελευταίο 15ήμερο η κυβέρνηση Μπους (των 2 μεγαλύτερων στεγαστικών αμερικανικών τραπεζών «Freddie Mac» και «Fannie Mae» και της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας ΑΙG), δε διαφέρουν σε τίποτα από την κρατικοποίηση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (από τον Ωνάση) και του ομίλου επιχειρήσεων Ανδρεάδη (Εμπορική Τράπεζα, Διυλιστήρια Ασπροπύργου κλπ.), που είχε αποφασίσει το 1976 η κυβέρνηση της ΝΔ. Δεύτερον, η απόφαση της κυβέρνησης Μπους, για την ίδρυση ενός κρατικού οργανισμού που θα αναλάβει την «εξυγίανση» των αμερικανικών και άλλων τραπεζών με την ανάληψη χρεών τους (πάνω από 700 δισ. δολάρια) από το αμερικανικό Δημόσιο, δε διαφέρει σε τίποτα από τον κρατικό Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, που ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του '80 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία κληρονόμησε (και φόρτωσε στο ελληνικό Δημόσιο) τα «θαλασσοδάνεια» εκατοντάδων δισ. δραχμών που είχαν βάλει στις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις τα αφεντικά τους από τα «παλιά τζάκια» των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τόσο στην πρώτη, όσο και στη δεύτερη περίπτωση, το αποτέλεσμα των αποφάσεων που πήραν - με 20 και 30 χρόνια διαφορά - οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και των ΗΠΑ είναι ίδιο. Πρόκειται για αποφάσεις κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα, με έναν και μοναδικό στόχο: Τη στήριξη των συμφερόντων των μονοπωλίων, των πολυεθνικών και της πλουτοκρατίας, με τη διαγραφή των ζημιών και άλλων «δανεικών και αγύριστων», που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ελλάδας τα φόρτωσαν στις πλάτες των εργαζομένων και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων. Οι κεφαλαιοκράτες κερδίζουν, επειδή εισπράττουν από το κράτος πολλαπλάσια από την αξία της κρατικοποιούμενης επιχείρησης (το κράτος κληρονομεί και τα χρέη). Οι εργαζόμενοι χάνουν, επειδή θα κληθούν να πληρώσουν (με φόρους αλλά και περικοπές των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα), τόσο τις «κοινωνικοποιημένες» ζημιές από τα δανεικά και αγύριστα των μεγαλοεπιχειρηματιών, όσο και τον εκσυγχρονισμό αυτών των επιχειρήσεων, για να ξαναπουληθούν στη συνέχεια αντί πινακίου φακής.

Κακά τα ψέματα. Το καπιταλιστικό κράτος - ανεξάρτητα από τους επιμέρους ελιγμούς και τα ψίχουλα που μπορεί να δίνει μερικές φορές στους εργαζόμενους - λειτουργεί ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων της τάξης των κεφαλαιοκρατών και εν γένει των εκμεταλλευτών. Ετσι εξηγείται και το ότι βλέπουμε, από τη μια, συντηρητικές κυβερνήσεις (όπως του Μπους στις ΗΠΑ και του ιδρυτή της ΝΔ, Κ. Καραμανλή, στην Ελλάδα) να εγκαταλείπουν τώρα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές γιατί κινδυνεύει το κεφάλαιο και να προχωρούν σε κρατικοποιήσεις και κρατικές παρεμβάσεις και, από την άλλη, «αριστερές» και «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις (όπως του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα) που εγκατέλειψαν τις κεϋνσιανές πολιτικές που εφάρμοζαν στις 10ετίες του '60, του '70 και προχώρησαν στις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ σ' αυτήν τη φάση (βλέπε Αγγλία) κάνουν πάλι κρατικοποιήσεις. Το τελικό συμπέρασμα είναι πως και με τις κρατικοποιήσεις, και με τις ιδιωτικοποιήσεις, οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών βάζουν «πλάτη» στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε λιγότερα χέρια και την ενίσχυση των μονοπωλιακών υπερκερδών.