Του Ηλία Μακρή από την «Καθημερινή»

Αν χτες μπορούσαν να το ισχυρίζονται θάβοντας απλά την επιστημονική ανάλυση που έδειχνε γυμνό το σύστημά τους, σήμερα ήρθε η πράξη του συστήματος, η κρίση του δηλαδή, να δείξει το αδιέξοδο κι αναγκαστικά να προβάλει την ανάγκη λύσης.

Εκεί, σπεύδουν να ανακαλύψουν τον «Μαρξ», όχι τον Μαρξ, αλλά αυτό που θέλουν να παρουσιάζουν ως Μαρξ για να αποφύγουν το διά ταύτα του μαρξισμού. Οτι αυτό το σύστημα δε γιατρεύεται, ανατρέπεται και μάλιστα με συγκεκριμένη εξουσία: τη δικτατορία του προλεταριάτου. Οτι αυτό είναι κίνδυνος για την αστική δικτατορία είναι γεγονός. Δε χρειάζεται διδακτορικό για να το διαπιστώσεις.

Η πρόταση όσων ανακαλύπτουν τον «Μαρξ» που τους βολεύει είναι τόσο παλιά όσο και το σύστημα που θέλουν να υπερασπίσουν: Ενας «ηθικός καπιταλισμός». Το ωραίο είναι πως εγκαλούν τους κομμουνιστές για επαναφορά της ηθικής όταν οι ίδιοι ακριβώς αυτό κάνουν όταν μιλάνε για κεντροαριστερή διαχείριση.

Παλιά τεχνική: στήνεις μια καρικατούρα κι ύστερα εγκαλείς για ασυνέπεια όσους δεν ανταποκρίνονται στο κατασκεύασμά σου. Ο Μανδραβέλης είναι μια σταθερή αξία σ' αυτού του είδους το στήσιμο. Οσο τον θυμόμαστε γράφει για ένα ΚΚΕ που στήνει στο μυαλό του και πάνω σ' αυτό προσπαθεί να πουλήσει εξυπναδούλες. Αλλά ακόμα και οι εξυπναδούλες απαιτούν να διαθέτεις στο μυαλό κάτι περισσότερο από αμερικανιές. Γιατί με τις αμερικανιές καρφώνεσαι σαν εξυπνάκιας με μπούσουλα το αβγό του Κολόμβου. Αν κάτι, τελικά, μένει απ' το γραπτό του, είναι η αγανάκτηση του αστού που διαπιστώνει ξανά και ξανά ότι οι ξορκισμένες ιδέες των κομμουνιστών βρίσκουν ευρύτερη απήχηση στην κοινωνία.

Ασχετο: Θέλουν πολύ να ξοφλήσουν με τον «αντιαμερικανισμό», γιατί κατά βάθος γνωρίζουν πως αυτό που κουβαλά μέσα του είναι αντιιμπεριαλισμός.