«Σε συνθήκες κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας το ΚΚΕ θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης αυτής της κρίσης. Η κρίση είναι σύμφυτη με την ουσία, με τη λειτουργία του καπιταλισμού. Αυτό το σύστημα την παράγει. Αυτό το σύστημα προσπαθεί να την ξεπερνά μεταφέροντας τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις και πρώτα απ' όλα καταστρέφοντας τον άνθρωπο, γι' αυτό και οι στόχοι πάλης που εμείς βάζουμε σήμερα είναι ενταγμένοι σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης», είπε χαρακτηριστικά ο Ν. Σοφιανός και συνέχισε:

Μ' αυτή την έννοια προτάσσουμε συγκεκριμένους στόχους πάλης για ανάπτυξη αγώνων, για υπεράσπιση των θέσεων εργασίας, για να χτυπηθεί η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, για να δημιουργηθούν όροι υπεράσπισης κατακτήσεων στα ασφαλιστικά, κοινωνικά, μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας.

Ταυτόχρονα, όμως, λέμε στο λαό ότι αυτοί οι στόχοι, αυτά τα αιτήματα δημιουργούν μεν, σήμερα, όρους για να μην πληρωθεί η κρίση από το λαό ή για να αμβλυνθούν οι συνέπειές της (γιατί είναι και θέμα συσχετισμού στο εργατικό κίνημα), όμως εμείς εντάσσουμε αυτή την πάλη σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Εναν άλλο δρόμο, που στόχο του θα έχει τη συνεχή κάλυψη των διευρυμένων ανθρώπινων αναγκών, κίνητρο της ανάπτυξης και της παραγωγής θα έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του».

Τόνισε δε ότι υπάρχουν οι δυνατότητες να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης και ένα δείγμα αυτών των δυνατοτήτων είναι και ο πλούτος που παράγεται. Είπε χαρακτηριστικά ότι «τα προηγούμενα πέντε - έξι χρόνια πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης υπήρξε μια τεράστια συσσώρευση πλούτου, κερδοφορίας και αυτή η συσσώρευση, αυτή η υπερπαραγωγή, σε συνδυασμό με τη δυσκολία αναπαραγωγής του κεφαλαίου δημιούργησαν αυτή την κρίση στην οποία βρίσκεται σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα». Πρόσθεσε μάλιστα και το παράδειγμα από το χώρο των τραπεζών, όπου ένα χρόνο πριν το ξέσπασμα της κρίσης, κάθε εργαζόμενος στις τράπεζες απέφερε κέρδη στον εργοδότη της τάξης των 50.000 ευρώ!

Ακριβώς επειδή υπάρχει πλούτος και με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις για το ζήτημα της αναδιανομής, ο Ν. Σοφιανός υπογράμμισε ότι την αναδιανομή τη διαμορφώνει αυτός που έχει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του. Και συνέχισε λέγοντας ότι «αυτό που μπορεί να κάνει η εργατική τάξη, όταν δεν μπορεί να διαμορφώσει όρους ανατροπής, όταν δεν μπορεί να καταργήσει την ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αυτό που μπορεί να κάνει η εργατική τάξη για να αποσπά μεγαλύτερο μερίδιο ...είναι να κάνει αγώνες, είναι να διαμορφώνει τέτοιους συσχετισμούς που θα πιέζει το κεφάλαιο ώστε να έχουμε αύξηση στους μισθούς στο επίπεδο των 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό, ώστε να έχουμε συνταξιοδοτικά δικαιώματα κόντρα στους αντιασφαλιστικούς νόμους κλπ.».

«Είναι γνωστό ότι ο στρατηγικός μας στόχος είναι ο σοσιαλισμός. Η δική μας απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα του συστήματος είναι η σοσιαλιστική επανάσταση», είπε ο Ν. Σοφιανός.

Σχολίασε όμως όλους αυτούς που μιλούν τελευταία για το σοσιαλισμό, όπως τον Γ. Παπανδρέου που είπε ότι το δίλημμα των καιρών είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει για το «νέο», «ανθρώπινο», «δημοκρατικό» σοσιαλισμό... «Πολλοί προσδιορισμοί, καμιά σχέση όμως με τον επιστημονικό σοσιαλισμό», τόνισε ο Ν. Σοφιανός, συνεχίζοντας: «Καμιά σχέση δεν έχουν όλοι αυτοί που ανακαλύπτουν σήμερα τον Μαρξ με την ουσία του θεωρητικού έργου του Μαρξ, του Ενγκελς και του Λένιν, αυτού που καθοδήγησε την πρώτη νικηφόρα επανάσταση, που οικοδόμησε την πρώτη σοσιαλιστική κοινωνία, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Και δίνοντας τα βασικά γνωρίσματα του σοσιαλισμού με βάση τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, υπογράμμισε: «Δεν μπορεί να υπάρχει σοσιαλισμός - η ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας με βάση τον Μαρξ - χωρίς να καταργείται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς να καταργείται η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς να ξεδιπλώνεται μια σχεδιασμένη ανάπτυξη απέναντι στην ανισομετρία και την κατασπατάληση των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν μπορεί να υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς να αντικαθίστανται επαναστατικά (γιατί μόνο επαναστατικά μπορεί να γίνει) οι σχέσεις παραγωγής, με την επικράτηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής».

Ο Ν. Σοφιανός επισήμανε την αντίφαση που υπάρχει σήμερα: Από τη μια να μπαίνει αντικειμενικά στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική προοπτική κι από την άλλη, ο αρνητικός συσχετισμός που υπάρχει να μην επιτρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική επανάσταση.

Υπογράμμισε, λοιπόν, ότι «ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που είναι πραγματικά κομμουνιστικό κι όχι μόνο στον τίτλο, δεν μπορεί να βάζει στις ελληνικές καλένδες την υπόθεση του σοσιαλισμού και να αναφέρεται σ' αυτόν μόνο τελειώνοντας μια ομιλία ή φωνάζοντας ένα σύνθημα, αλλά πρέπει να διαμορφώνει πολιτική γραμμή που υπηρετεί την αλλαγή συσχετισμού. Να διαμορφώνει επαναστατική γραμμή πάλης,που διαπερνάει το σύνολο της δράσης του και δεν ξεκόβεται η καθημερινότητα. Οι συμμαχίες, τα αιτήματα, οι στόχοι, η μελέτη των εξελίξεων δεν ξεκόβονται από το πού θέλουμε να πάμε, από τη σοσιαλιστική προοπτική».

Θύμισε ότι το ΚΚΕ διαμόρφωσε μια τέτοια γραμμή πάλης με το Πρόγραμμά του στο 15ο Συνέδριο και εξήγησε ότι σήμερα «ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί να αλλάξει περπατώντας το δρόμο του Μετώπου, της κοινωνικής συμμαχίας που μπορεί να είναι και πολιτική - αν προκύψουν τέτοιες δυνάμεις μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης - η οποία συμμαχία θα είναι σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αυτή η συμμαχία θα στηριχτεί σε ένα πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας, με βασικά της γνωρίσματα την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, το συνεταιρισμό σε τομείς της οικονομίας που υπάρχει μικρή συγκέντρωση του κεφαλαίου στην πόλη και στο χωριό.

Πίσω από αυτή τη γραμμή πάλης υπάρχει ενσωμάτωση, υπάρχει διαχείριση, υπάρχει ένας ρόλος στα πλαίσια του συστήματος. Τέτοιο ρόλο το ΚΚΕ δεν πρόκειται να έχει», ξεκαθάρισε ο Ν. Σοφιανός.