Ολο το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε τη διαμάχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για τις αιτίες της οικονομικής κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζει η ΝΔ, ενώ η κυβέρνηση μιλάει για «εισαγόμενη κρίση», στην οποία αποδίδει τις αιτίες της επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης.

Η καπιταλιστική κρίση, όπως προδίδει και το όνομά της, έχει τις ρίζες της στις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εχει αντικειμενικά χαρακτηριστικά, με την έννοια ότι η εκδήλωσή της δεν εξαρτάται από την υποκειμενική θέληση των ανθρώπων. Αντίθετα, υποτάσσεται στους νόμους που διέπουν την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη, το ίδιο το σύστημα. Οι άνθρωποι, οι κυβερνήσεις, με την πολιτική τους, απλώς μπορούν να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν την εκδήλωσή της. Δεν μπορούν όμως να την αποτρέψουν.

Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα - όταν τα άλλα κόμματα, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν την κρίση, βολόδερναν σε ερμηνείες περί «καζινοκαπιταλισμού» και «γκόλντεν μπόις» - που μίλησε για κρίση υπερσυσσώρευσης. Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, που δεν μπορεί να επενδυθεί στην παραγωγική σφαίρα, ή στις άλλες σφαίρες κυκλοφορίας του κεφαλαίου; Δημιουργήθηκε με την καταλήστευση της ανθρώπινης εργατικής δύναμης, την οικειοποίηση από την πλευρά των δυνάμεων του κεφαλαίου του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας. Η εκτεταμένη χρήση των νέων τεχνολογιών αυξάνει την παραγωγικότητα της εργασίας, μεγαλώνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, επιταχύνει την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση.

Τα δύο κόμματα του κεφαλαίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που ασκούν την κυβερνητική εξουσία από το 1974, ακολούθησαν με συνέπεια τις πολιτικές που ικανοποιούν τις αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας για ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της θέσης της στην κοινωνία. Και το έκαναν «πατώντας» τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, περιφρονώντας τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, ενισχύοντας το κράτος του αυταρχισμού και της καταστολής. Το έκαναν, διευρύνοντας, ταυτόχρονα, τα περιθώρια κερδοφόρας δράσης της πλουτοκρατίας, εξασφαλίζοντας στους εκπροσώπους της καλύτερους όρους για την αποδοτική αναπαραγωγή των κεφαλαίων. Οι πολιτικές που ακολούθησαν και τα δύο κόμματα, βρισκόμενα στην εξουσία, ευθύνονται για τη συνεχή επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων, τη διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Και τώρα, που ξεσπά η κρίση, αυτοί οι ίδιοι, είτε το ομολογούν είτε το κρύβουν, με τον πλέον προκλητικό τρόπο επιχειρούν να σώσουν την οικονομική ολιγαρχία, υιοθετώντας τις πλέον επιθετικές αντιδραστικές επιλογές σε βάρος των εργαζομένων, ευνοώντας την κλιμακούμενη επιθετικότητα του κεφαλαίου. Από αυτή την άποψη επιβεβαιώνεται και πάλι η άποψη του ΚΚΕ. Φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης δεν υπάρχει. Τα δύο κόμματα της πλουτοκρατίας πρέπει να καταδικαστούν ως υπεύθυνα της αντιλαϊκής πολιτικής και πριν την κρίση και για την τωρινή πολιτική τους για την κρίση. Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε ρότα κατάργησης του καπιταλισμού.