Με σχολιασμό της ομιλίας του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. (είχε την πρωτοβουλία για τη συζήτηση) άρχισε την τοποθέτησή της στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή για την εξωτερική πολιτική, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, τονίζοντας:

«

Ακούγοντας, βεβαίως, τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όχι ότι το συνειδητοποίησα, γιατί είναι γνωστό επίσης, αλλά θυμήθηκα ένα κοινό σημείο που υπάρχει και το οποίο το ανέδειξαν και οι δύο στις ομιλίες. Εκριναν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, ο ένας του άλλου, ή τους εθνικούς στόχους, όπως είπαν, με κριτήριο ποια είναι η οικονομική θέση της Ελλάδας μέσα στην ευρωπαϊκή αγορά και ευρύτερα, ενδεχομένως, στη Μέση Ανατολή κ.λπ. Βεβαίως, η εξωτερική πολιτική έχει και οικονομική βάση και κοινωνική και πολιτική και στρατιωτική. Κανείς δεν έχει αντίρρηση.

Επειδή, όμως, εδώ δε μιλάμε στο κενό και δε μιλάμε έξω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, αυτό που και ο πρωθυπουργός είπε ότι το έκανε καλά η κυβέρνηση και επίσης το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε ότι εκείνο το έκανε καλύτερα, είναι ο αγώνας για επενδύσεις των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων - όλοι επιχειρηματίες είναι - στο εξωτερικό. Είναι η πάλη για τη συμμετοχή στην αξιοποίηση των αγορών και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ιδιαίτερα Βαλκάνια και Νοτιοανατολική Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα Μέση Ανατολή.

Αυτή η πολιτική των επενδύσεων συνεπάγεται αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας στην Ελλάδα και ένταση της εκμετάλλευσης των γειτονικών λαών. Αυτό, κατά τη γνώμη και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ - άλλωστε διαχρονικά έχουν τοποθετηθεί - είναι κριτήριο καλής εξωτερικής πολιτικής.

Εμείς θα λέγαμε ότι είναι μια κακή εξωτερική πολιτική ακριβώς γιατί είναι ταξική πολιτική. Και βεβαίως η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής. Είναι αδύνατον να έχεις φιλική πολιτική για τους λαούς ή, αν θέλετε, φιλειρηνική και προοδευτική όταν στο εσωτερικό υπάρχει αυτή η κατάσταση που ζούμε, δηλαδή ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης ή το ίδιο το καθεστώς της ταξικής εκμετάλλευσης και η συνεχής ένταση και επιδείνωσή του. Αλλά ας φύγουμε απ' αυτό το ζήτημα διότι δε σκοπεύουμε, τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή, να αναφέρουμε τα ζητήματα της "εσωτερικής" πολιτικής, και το βάζω σε εισαγωγικά διότι είναι ενιαία τα προβλήματα, εν πάση περιπτώσει, των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού.

Πού υπάρχουν, λοιπόν, διαφορές ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ; Στο ποιος είναι καλύτερος πάνω στην ίδια γραμμή.

Εδώ μπαίνει το εξής θέμα: Λίγο πολύ έχει καθιερωθεί η εκάστοτε κυβέρνηση, είτε Νέα Δημοκρατία, είτε ΠΑΣΟΚ, να αναδεικνύει ότι, δίπλα στη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σημείο κλειδί είναι οι καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και η εκάστοτε αντιπολίτευση να εμφανίζεται ότι είναι λίγο πιο προοδευτική, λίγο πιο ευρωπαϊκή και να βάζει το ζήτημα ότι εν πάση περιπτώσει δεν έχουμε ανάγκη από προστάτες, δηλαδή τους Αμερικανούς κ.λπ. όπως είπε ο κ. Παπανδρέου. Αυτός ο προβληματισμός πόσο με την Ευρωπαϊκή Ενωση ή πόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες - ένας προβληματισμός που στην Ελλάδα υπάρχει πάρα πολλά χρόνια, διασχίζει τα αστικά κόμματα, αν θέλετε, επιδρά και σε άλλα κόμματα που κινούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος και συμβιβάζονται με αυτό - είναι ένας προβληματισμός που αναπτύσσεται και μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανάμεσα στα κράτη - μέλη, στις κυβερνήσεις κ.λπ.

Σε κάθε περίπτωση, και αν ακόμα υπάρχει αντίθεση και διαμάχη, αν πρέπει πιο πολύ να πάμε με την Ευρώπη ή αν πρέπει να πάμε πιο πολύ με το Σαρκοζί και λιγότερο με τη Μέρκελ ή περισσότερο με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή περισσότερο με την Τσεχία και με τις άλλες κυβερνήσεις που είναι πιο φιλοαμερικανικές, αυτή η διαμάχη δεν έχει καμία σχέση με τη διαμάχη προοδευτικών και συντηρητικών αντιλήψεων. Είναι μια διαμάχη που σχετίζεται με τη γεωστρατηγική θέση που έχει κάθε χώρα, με τη θέση της μέσα στην ιεραρχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς.

Εχει να κάνει, αν θέλετε, με την εξής πολιτική: Από τη στιγμή που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως και στο διεθνές καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο σκληρός πυρήνας των ισχυρών χωρών, βεβαίως υπάρχει η ανάγκη συμμαχιών ή αξιοποίησης των αντιθέσεων, όμως αυτές οι αντιθέσεις που ακούσαμε εδώ και από τη σκοπιά της Νέας Δημοκρατίας προς το ΠΑΣΟΚ και αντίστροφα - και εδώ εντάσσεται και η ημιφιλονεοδημοκρατική πολιτική του ΛΑ.Ο.Σ. - είναι αντιθέσεις που κινούνται στην ίδια γραμμή πλεύσης.

Ακριβώς εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Μιλάμε συγκεκριμένα. Συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που κηρύχθηκε και πραγματοποιήθηκε αυτός ο βρώμικος, απάνθρωπος, ταξικός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Τα εγκαίνια του πολέμου είναι το 1992 με τη συμβολή - δε λέμε με την αποκλειστική ευθύνη - της Νέας Δημοκρατίας να υπογράψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Από εκεί και πέρα, το 1999 έχουμε με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ - πόδια, χέρια, μυαλό, καρδιά, τα πάντα τα έβαλε, όλη την Ελλάδα την έκανε προγεφύρωμα - τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Δέκα χρόνια. Βγήκε κανένα συμπέρασμα απ' αυτό; Εδώ τι εκφράζουν τα κόμματα; Το φιλοευρωπαϊσμό τους; Το φιλοαμερικανισμό τους; Τι;

Και με την ευκαιρία, εμείς θεωρούμε ότι οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις - δε μιλάμε τώρα πως είναι ο απλός φαντάρος. Ο απλός φαντάρος είναι απλός φαντάρος, αν υπάρχουν απλοί φαντάροι. Δεν είναι μόνο απλοί φαντάροι - η αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Βοσνία, στο Αφγανιστάν κ.λπ., είναι συμβολή σε κατοχή. Και μαγείρους να στείλεις, και νοσοκόμες να στείλεις, είναι συμβολή σε κατοχή.

Περηφανεύεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης - και του ΝΑΤΟ, προσθέτουμε εμείς - κράτησε μια στάση αλληλεγγύης στους λαούς που δέχονται τα πλήγματα του πολέμου. "Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι". Εμείς δεν τη θεωρούμε αλληλεγγύη αυτή. Είναι για τα μάτια του κόσμου, είναι ένας ανθρωπισμός που κρύβει την ευθύνη της συμβολής στον έναν ή τον άλλο βαθμό, πότε λιγότερο, πότε περισσότερο σε έναν τέτοιο πόλεμο.

Πρέπει να σας πω ότι ανησυχούμε πάρα πολύ ως κόμμα, όταν σε περίοδο που δεν υπήρχε κρίση, άρχισε νέος κύκλος πολέμου τοπικού βέβαια - αλλά πίσω από τους τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους ήταν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και οι μεταξύ τους αντιθέσεις - με μοχλό βεβαίως παλιά μειονοτικά ζητήματα και με υποκίνηση καινούργιων. Ολα αυτά χρησιμοποιούνται. Πότε αυτονόμηση, πότε προσάρτηση, όλα αυτά συναντιόνται.

Οταν, λοιπόν, σε περίοδο αυξητικών ρυθμών ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας είχαμε πολέμους, πού μπορεί να οδηγήσει σήμερα η κρίση, όπου οι εσωτερικές αντιθέσεις είναι πολύ μεγαλύτερες; Και εδώ θέλω να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Δε συμφωνούμε καθόλου μ' αυτό το ζήτημα που έβαλε ο κ. Παπανδρέου - μπορεί να μην το κατάλαβα και καλά, συγγνώμη - ότι γενικά ένας λαός φτωχός, ο οποίος είναι απομονωμένος δεν μπορεί να είναι και περήφανος, αξιωματικοί δεν αισθάνονται περήφανοι γιατί τους παραμερίζει μια κυβέρνηση στην ιεραρχία, πώς θα αντιμετωπίσουν προκλήσεις; Ε, δεν είναι εκεί το ζήτημα, χωρίς να σημαίνει ότι δε δεχόμαστε ότι ο λαός φτωχαίνει.

Ο φτωχός λαός, όταν ακριβώς βρεθεί μια μαζική συνειδητή πρωτοπορία ή όταν ένα μεγάλο μέρος του λαού διαμορφώσει πολιτική και ταξική αντίληψη πάνω στον πόλεμο, είναι σε θέση να υπερασπίσει τα δικαιώματα και τα δίκαια της χώρας και δεν πρόκειται να του λύσουν αυτά τα ζητήματα μόνο οι εξοπλισμοί. Αλλο φτωχός λαός και αδικημένος και άλλο να βλέπουμε το φτωχό λαό αδύναμο. Δεν είναι αδύναμος. Οταν πολιτικοποιηθεί, όταν αντιπαρατεθεί στον ιμπεριαλισμό, όταν αντιπαρατεθεί και στη δική του κυρίαρχη τάξη και κυβέρνηση και όχι μόνο στην εξωτερική επιβολή, τότε μπορεί να καταφέρει πολλά. Αλλωστε, αυτό το ζήσαμε και στην Ελλάδα του '40, του '41 που ακόμα είχαμε όλες τις συνέπειες της Μεταξικής δικτατορίας.

Και με την ευκαιρία, θέλουμε να θέσουμε και ένα άλλο ζήτημα. Ακούγεται, λέγεται - αν θέλετε - από τον απλό κόσμο και είναι πολύ φυσιολογικό: «Καλά, δεν μπορείτε να τα βρείτε τα κόμματα στη Βουλή για τα λεγόμενα εθνικά θέματα;». Ποια είναι τα εθνικά θέματα; Τέλος πάντων, εμείς δεν χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα, είναι οι αμφισβητήσεις που μπορεί να έχουν γειτονικές χώρες. Ας δώσουμε αυτόν τον τίτλο «εθνικά». Εμείς δεν τον πολυχρησιμοποιούμε, διότι δε θεωρούμε ότι υπάρχει πανεθνική ενιαία αντίληψη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων πάνω σ' αυτά τα θέματα και ίδιοι στόχοι, αλλά εν πάση περιπτώσει.

"Δεν μπορείτε να τα βρείτε;". Οχι, δεν μπορούμε να τα βρούμε, ακόμα και όταν υπάρχει ο ίδιος στόχος, γιατί εμείς δε θεωρούμε ότι είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιο κόμμα που να θέλει να παραχωρήσει κομμάτι της Ελλάδας κάπου ή που, εν πάση περιπτώσει, αδιαφορεί για την υπεράσπιση των συνόρων. Ομως, το ακούσαμε εδώ και από την κυβέρνηση και από το ΠΑΣΟΚ: "Ολα αυτά είναι ενταγμένα μέσα στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και των ομαλών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες".

Εμείς θεωρούμε ότι αυτό που λέμε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, και δε μιλάμε εθνικιστικά και το ξέρετε, αλλά μιλάμε ως επίσημη πολιτική, η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, ανεξάρτητα τι θα κάνει ο λαός, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Δε γίνεται.

Να πάρουμε ένα παράδειγμα: Οι παραβιάσεις που κάνει η ηγεσία της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτά είναι θέματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Αυτό δε σημαίνει ότι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν πρέπει να παλεύει εναντίον των γκρίζων ζωνών κ.λπ., αλλά για το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει πρόβλημα, έχει καταργήσει τα σύνορα, οι χάρτες δεν έχουν σύνορα. Επομένως, αντί να τα βάζετε με τον Παπατζάμ και τον Ερντογάν μόνο, τον Γκιούλ και ποιον άλλο, στο ΝΑΤΟ δε λέτε κουβέντα ούτε επί ΠΑΣΟΚ, ούτε επί Νέας Δημοκρατίας για όλα αυτά τα οποία γίνονται. Το ΝΑΤΟ καθαγιάζει αυτά που κάνει η Τουρκία.

Αλλο παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μας λέγατε, εν πάση περιπτώσει, ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση συνεπάγεται αυτόματη λύση του Κυπριακού. Συνεπάγεται; Οχι. Επομένως, πείτε μας κάτι που λύθηκε έτσι. Με αυτήν την έννοια, ο αγώνας και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα έχει ταξικό υπόβαθρο και ταξική διάσταση. Γιατί, δε μου λέτε, στην Ελλάδα ίδιοι ήταν οι στόχοι του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ; Ιδιοι ήταν οι στόχοι των πολιτικών δυνάμεων; Ε, δεν ήταν ίδιοι. Τι να κάνουμε δηλαδή;

Από αυτήν την άποψη, αυτό που έχει σημασία είναι η μέγιστη λαϊκή πλειοψηφία πού είναι προσανατολισμένη, πώς είναι οργανωμένη. Ανάλογα με την περίπτωση, δεν μπορεί να κάνει τον αγώνα στηρίζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση ή ακολουθώντας τις εντολές της εκάστοτε κυβέρνησης.

Θέλω να σταθώ πιο αναλυτικά στο λεγόμενο, εν πάση περιπτώσει, Μακεδονικό ζήτημα κ.λπ., δηλαδή στην ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Σας θυμίζω το ΄92 τι έλεγε το ΚΚΕ και όλα αυτά που ακούγαμε - τα "πλην Λακεδαιμονίων" - και τα συλλαλητήρια που ήταν όλοι μέσα, ήσασταν όλοι μέσα, εν πάση περιπτώσει. Μιλάω ως κόμματα, γιατί ο λαός βεβαίως κλήθηκε από τα κόμματα και ανταποκρίθηκε. Λέει: "Θα κάνουμε έναν έντιμο συμβιβασμό". Εμείς δε νιώθουμε ότι κάνουμε κανέναν έντιμο συμβιβασμό, όταν λέμε ότι μπορεί να είναι οποιαδήποτε ονομασία αλλά βάζουμε ορισμένους όρους, γιατί δεν αισθανόμαστε ότι αυτός είναι ο συμβιβασμός.

Τι θα πει έντιμος συμβιβασμός; "Δέχομαι τον όρο Μακεδονία, Μακεδονικός. Αυτός είναι ένας έντιμος συμβιβασμός". Αυτό κάτι λέει από κάτω. Και αν θέλετε και κάτι ξύνει. Με αυτήν την έννοια, εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι το κυριότερο για εμάς είναι οι εγγυήσεις και, βεβαίως, ζητάμε αυτές τις εγγυήσεις και από αυτές τις διεθνείς λυκοσυμμαχίες που έχουμε, γιατί δεν αρκεί μόνο να σταθείς στο τι λέει η ηγεσία της γειτονικής χώρας, σήμερα μπορεί να είναι το ένα κόμμα, αύριο μπορεί να είναι το άλλο, δεν μπορεί να μείνουμε μόνο τι λέει η κυβέρνηση της FYROM. Αμερικάνικο προτεκτοράτο είναι μέχρι στιγμής, αύριο μπορεί να γίνει ευρωπαϊκό, ας πούμε. Δυτικοευρωπαϊκό. Πού να ξέρουμε;

Εμείς, λοιπόν, επιμένουμε: Απαραβίαστο συνόρων, ασφάλεια των συνόρων, μη ύπαρξη μειονοτικών εδαφικών αλυτρωτικών και άλλων διεκδικήσεων. Και βεβαίως, επιδιώκουμε οι δύο λαοί οι γειτονικοί να δουν το κοινό τους συμφέρον, το ταξικό συμφέρον. Στην Ελλάδα, υπάρχουν Σλαβόφωνοι. Είναι Ελληνες πολίτες, αρκετοί από αυτούς είναι σλαβικής καταγωγής. Ολοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Υποστηρίζουμε τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων που βρίσκονται στη FYROM, τους οποίους το ΠΑΣΟΚ άφησε απ' έξω και στερούνται το δικαίωμα λόγω γένους. Εδώ, δηλαδή, δεν υπάρχει θέμα έντιμου συμβιβασμού. Εδώ, άστους απέξω. Και άστους στην αγκαλιά των διάφορων. Με βάση αυτό, η Μακεδονία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, όπου ζουν πολλά έθνη. Δε δεχόμαστε ότι αποτελούν μακεδονική εθνική μειονότητα οι σλαβόφωνοι. Θέλει ένα μέρος απ' αυτούς να λέει είμαι Σλάβος; Να το λέει. Μακεδονική εθνική μειονότητα δεν υπάρχει.

Πού το στηρίζουμε; Εθνος είναι ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας, της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης η οποία εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού. Εχουμε όλα αυτά τα στοιχεία; Μπορεί μερικοί που είναι στην Ελλάδα να μιλάνε την ίδια γλώσσα με κατοίκους της γειτονικής χώρας. Αν θέλετε μπορεί να έχουν και τα ίδια έθιμα. Οι δύο αυτοί παράγοντες δε συνιστούν εθνότητα και πολύ περισσότερο δε συνιστούν μακεδονική εθνότητα. Το μόνο κοινό που έχουν οι Σλαβόφωνοι πολίτες με το κυρίαρχο έθνος το γειτονικό είναι η γλώσσα και τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα στοιχεία μάς κάνουν να λέμε, εμάς δε μας νοιάζει αν θα υπάρχει ο όρος Μακεδονία στη γειτονική χώρα. Εγγύηση ότι δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και μακεδονική γλώσσα βεβαίως. Αυτό δεν το συζητάμε.

Ας πάρουμε και μια άλλη πλευρά. Αυτό που λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση και βεβαίως όλοι οι διεθνείς, τόσο πολύ φιλικοί για τους λαούς, οργανισμοί - εμείς τους λέμε ιμπεριαλιστικούς - για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Φαίνεται πάρα πολύ προοδευτικό. Σου λένε ο καθένας είναι ό,τι νομίζει. Βεβαίως, σε ατομικό επίπεδο δεν έχει σημασία. Και εγώ μπορεί να πω είμαι από την Κεφαλονιά και μπορεί να είμαι Φραγκολεβαντίνα. Αλλο πράγμα αυτό και άλλο μέσα στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις ως συλλογικός αυτοπροσδιορισμός.

Εν πάση περιπτώσει, ποιο ζήτημα βάζουμε; Γενικά η προβολή της ιδέας του αυτοπροσδιορισμού πρέπει να πατάει και σε αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν σε ποιο έθνος, σε ποια πληθυσμιακή ομάδα ανήκει κάποιος. Εδώ να δούμε το εξής: Εμείς δεχόμαστε να ανήκεις όπου θέλεις. Αλλο πράγμα είναι αυτό και άλλο να εξωραΐζεται - και το κάνει αυτό η Ευρωπαϊκή Ενωση όταν τη συμφέρει - η ιδέα της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης. Βεβαίως, η έννοια της αυτοδιάθεσης των λαών είχε φορτιστεί και μπορεί να φορτιστεί στην πορεία με πολύ θετικό περιεχόμενο. Αλλά έτσι, όπως υπάρχει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους άλλους οργανισμούς είναι η ιδέα αυτοπροσδιορισμός, αυτονομία, αυτοδιάθεση που είναι μια ιδέα κομμένη και ραμμένη στο παιχνίδι των αγορών, στη δημιουργία νέων κρατών, στη διάλυση κρατών, στις προσαρτήσεις, δηλαδή στη σύγχρονη ιμπεριαλιστική στρατηγική.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει με σκοπιμότητα τις διάφορες μειονοτικές ομάδες. Σε άλλες στέλνει άφθονο χρήμα, για να οργανώνουν εκδηλώσεις κ.λπ. Γίνονται και στην Ελλάδα με έναν ιδιαίτερο σκοπό, να τους χρησιμοποιήσει και εντός και, ενδεχομένως, και εκτός Ελλάδας. Εμείς, βέβαια, θέλουμε σχέσεις με τη γειτονική χώρα και μάλιστα πολύμορφες σχέσεις. Αλλά αυτή η πολιτική δεν μπορεί να υπηρετηθεί ούτε με λογοπαίγνια, ούτε με τάχα έντιμους συμβιβασμούς. Εδώ είναι θέμα να το πω, διεκδίκησης, σύγκρουσης, από τους ίδιους τους συμμάχους σας.

Ας πάμε στις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Κατ' αρχήν, ακούμε διάφορα, λες και είναι μέσα στο DNA της Τουρκίας να διεκδικεί και στο DNA της Ελλάδας να συμβιβάζεται. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ανεξάρτητα αν υπάρχει μια ιστορία σ' αυτό το θέμα, σήμερα πρέπει να το δούμε τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε, διότι αυτή τη στιγμή υπάρχει η στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών για τη "Μεγάλη Μέση Ανατολή" που φτάνει μέχρι το Πακιστάν. Και εδώ θα παίξει ρόλο η Τουρκία.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, η Τουρκία σήμερα έχει σηκώσει κεφάλι, διότι αντικειμενικά έχει μεγαλύτερο ρόλο στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και παίζει, έτσι ή αλλιώς, μεγαλύτερο ρόλο στις αντιθέσεις μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ που, ξαναλέμε, ότι από την πλευρά των κρατών δεν είναι προοδευτική σύγκρουση σε καμία περίπτωση.

Τα νομικά επιχειρήματα που είχε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και που έχει η ελληνική κυβέρνηση για τα ζητήματα των γκρίζων ζωνών και της αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα δε φτάνουν. Καλά είναι και τα νομικά, αλλά το ζήτημα είναι, πριν από όλα, πολιτικό, είναι θέμα συσχετισμού δύναμης. Η ηγεσία της Τουρκίας ό,τι κάνει το κάνει γιατί κανείς δεν πρόκειται να της τραβήξει το αυτί.

Τώρα, έχει προσθέσει και κάτι άλλο. Είναι οι αντιθέσεις που έχει η τουρκική πλουτοκρατία με την ελληνική πλουτοκρατία στους αγωγούς κ.λπ. Είναι και ο παράγοντας της Ρωσίας. Ανέβηκαν, επίσης, περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ινδία και όλο αυτό το κουβάρι γίνεται πολύ σύνθετο.

Να το πούμε καθαρά. Η ηγεσία της Τουρκίας - γιατί τι φταίει ο τουρκικός λαός; - επιδιώκει την ανατροπή διεθνών συνθηκών με τις οποίες ρυθμίζονται τα σύνορα στο Αιγαίο, επιδιώκει την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης, το πρωτόκολλο του 1932, της Συνθήκης στο Παρίσι κ.λπ. Πάει φιρί - φιρί και για θερμό επεισόδιο.

Βεβαίως, χρειάζεται ψυχραιμία. Βεβαίως, η απάντηση δεν είναι "βαράτε τα άρματα". Η απάντηση, όμως, δεν είναι ούτε τα εξοπλιστικά προγράμματα που παίρνει η Ελλάδα, που δεν έχουν σχέση με την υπεράσπιση της άμυνας, ούτε γενικά όλο αυτό το παιχνίδι ποιος είναι πιο καλό παιδί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικά απέναντι στον ιμπεριαλισμό.

Στεναχωρήθηκε ο Γ. Καρατζαφέρης γιατί ο Ομπάμα πάει πρώτα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό είναι το πρόβλημα; Να έρθει και σε μας και έτσι λύσαμε τα προβλήματά μας; Καταρχήν, έτσι γινόταν πάντα, πότε προς την Ελλάδα, πότε προς την Τουρκία. Δεν είναι βέβαιο για ποιο λόγο ο Ομπάμα πάει στην Κωνσταντινούπολη. Μπορεί να πηγαίνει για να την πιέσει για κάτι, να πηγαίνει για να της τραβήξει το αυτί. Γιατί το λέω αυτό; Οχι γιατί θέλω να κάνω κάποια βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση του ταξιδιού του Ομπάμα, αλλά γιατί εμείς, τουλάχιστον, δεν μπορούμε να δεχτούμε να αντιμετωπίζονται τα ζητήματα αυτά μέσα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Επειδή η Ελλάδα είναι σε μια υποδεέστερη ενδιάμεση θέση, επειδή υπάρχουν σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης, ανισότιμες σχέσεις, να λέμε "εμείς είμαστε το καλό παιδί και όχι και η Τουρκία". Τι συνεπάγεται αυτό; Ακόμα πιο ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικές επιχειρήσεις, ακόμα πιο ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας σε απειλές σε βάρος γειτονικών λαών κ.λπ.

Φέρνουμε αυτά τα παραδείγματα για να καταλήξουμε στο εξής: Είναι θέμα χειρισμών; Είναι θέμα τι λες στα διάφορα φόρα, αν έχεις υψηλούς ή χαμηλούς τόνους; Να το πω καθαρά: Ακόμα και στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων είναι θέμα συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες. Για μας, λοιπόν, το ζήτημα κρίνεται για άλλη μια φορά στο επίπεδο του ελληνικού λαού, του τουρκικού λαού, του αλβανικού λαού, του παλαιστινιακού λαού, για το παλαιστινιακό κ.λπ. Για μας, θέλει ακριβώς όξυνση της σύγκρουσης και της ρήξης στο εσωτερικό. Αυτό δεν αδυνατίζει καθόλου την πάλη για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, τη διεθνή συνεργασία των λαών και την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Δε θέλω να πολυλογώ, γιατί είναι θέματα που πολλές φορές τα έχουμε συζητήσει.

Μια κουβέντα για το Κυπριακό. Εμείς - και όχι από λόγους ιδεολογικούς - είπαμε ότι το Κυπριακό βρίσκεται σε καλά χέρια, μιλώντας για τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια και γενικότερα αναφερόμενοι στο ίδιο το ΑΚΕΛ. Δεν έχουμε λόγους να αλλάξουμε αυτήν τη θέση, διότι έβαλε μια κόκκινη γραμμή, στο μέτρο που είχε μια ευθύνη μέσα από τις διμερείς συναντήσεις.

Το θέμα όμως δεν κρίνεται από τη διαπραγματευτική ικανότητα ούτε από τη σταθερότητα και τη σωστή θέση που έχει ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Εδώ κρίνεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, από το ΝΑΤΟ, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βεβαίως, θα γίνουν και διμερείς συζητήσεις. Σωστά γίνονται. Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Είναι ορατός ο κίνδυνος το «σχέδιο Ανάν» να περάσει από το παράθυρο, από το διεθνή παράγοντα, για να το πω έτσι; Το να λέμε ότι στηρίζουμε την κυπριακή κυβέρνηση και την Κυπριακή Προεδρία δεν φτάνει, όχι για εμάς, γιατί εμείς το λέμε με όλη μας την καρδιά. Εμείς όμως δεν είμαστε κυβέρνηση για να δώσουμε αυτή την ουσιαστική στήριξη. Και εδώ τα μέτωπα πρέπει να είναι και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και με τα βέτο και διάφορα άλλα πράγματα. Διότι, βεβαίως, εμείς θα ζητήσουμε κι από την κυβέρνηση σε συγκεκριμένη στιγμή να κάνει κάποιους συγκεκριμένους χειρισμούς, χωρίς να φεύγουμε από την κύρια στρατηγική που έχουμε, δηλαδή πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, των μονοπωλίων και μια Ελλάδα μακριά κι έξω από τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τις ελληνοαμερικάνικες συμφωνίες.

Αυτή η Ελλάδα θα είναι πιο ισχυρή για το λαό της και θα είναι και πιο ισχυρή στις διεθνείς σχέσεις, με ποια έννοια; Αυτό που έχει σημασία στις διεθνείς σχέσεις δεν είναι πώς οι ιμπεριαλιστές σου χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά και με τη δική σου πάλη σε πόσους λαούς δίνεις το κουράγιο να συνεχίσουν, πολύ περισσότερο που ζούμε σε μια περιοχή που δοκιμάζονται γειτονικοί λαοί, όπως ο παλαιστινιακός λαός και όχι μόνο».