Το ζήτημα είναι το πώς θα δημιουργήσουμε εμείς, ως βασικός σύμμαχος του Μετώπου, τις προϋποθέσεις ώστε όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι και λαός να διατηρούν αυταπάτες για τη φιλολαϊκότητα του καπιταλισμού και των δυνάμεων που τον στηρίζουν.

Πώς θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να γίνει πιο διακριτή η αντίθεση μονοπώλια - λαός και όλο και περισσότερα τμήματα της ΕΤ να συνειδητοποιούν το χαρακτήρα της πάλης σήμερα.

Είναι γεγονός ότι περισσότεροι κατανοούν τώρα ότι η σοσιαλδημοκρατία και ο λεγόμενος τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, όχι μόνο δεν οδήγησε πουθενά, αλλά ενσωμάτωσε το εργατικό συνδ. κίνημα στο καπιταλιστικό σύστημα.

Η εφαρμογή των λεγόμενων αναδιαρθρώσεων, πέρα από την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατ. τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λύνει πρόσκαιρα βέβαια δυσλειτουργίες του συστήματος, έχει όμως ένα μακροπρόθεσμο και ζωτικό για τον καπιταλισμό στόχο.

Τον αποπροσανατολισμό του λαϊκού κινήματος, τη συσκότιση του χαρακτήρα των αγώνων που απαιτούνται σήμερα, τη δημιουργία αυταπατών και ψευδαισθήσεων. Στοχεύουν κύρια στην αλλαγή της συνείδησης του εργαζόμενου, ώστε να συμμετέχει ο ίδιος στη διαδικασία της εκμετάλλευσής του.

Η ελαστικοποίηση της εργασίας απαιτεί ελαστικές συνειδήσεις. Η μερική απασχόληση και η κατάργηση σημαντικών κατακτήσεων της ΕΤ απαιτεί φτώχεια, μιζέρια, κακομοιριά.

Δεν επιδιώκουν βέβαια την πλήρη εξαθλίωση, γιατί έτσι θα αναδειχτεί η μεγάλη κρίση του συστήματος, γι' αυτό και προτείνουν κάποια μέτρα, όπως, για παράδειγμα, την εξασφάλιση του λεγόμενου ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Ετσι, νέες αλλά και αναπαλαιωμένες θεωρίες για τη διαιώνιση του καπιταλισμού βγαίνουν στην επιφάνεια. Αν κάποιος δεν έχει γνώση βασικών μαρξιστικών γνώσεων για τις κοινωνικές τάξεις, για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, για την υπεραξία και την εκμετάλλευση, τότε, μπορεί εύκολα να παγιδευτεί και να στραφεί στην καλύτερη περίπτωση σε μεμονωμένους αγώνες που καταλήγουν αντικειμενικά, όχι στη βελτίωση της θέσης του, αλλά στη διαχείριση του καπιταλισμού, που σημαίνει ότι αύριο θα βρεθεί σε δυσχερέστερη θέση απ' ό,τι είναι σήμερα.

Και όσο παρατείνεται η κρίση του συστήματος και δε συνειδητοποιείται η ανάγκη συνολικής ρήξης μαζί του, τότε δημιουργούνται συνθήκες συμβιβασμού με τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, μοιρολατρία και απογοήτευση και σίγουρα κάνει πιο ρηχή και επιφανειακή την ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης.

Βέβαια, ο πιο σοβαρός παράγοντας συνειδητοποίησης της εργατ. τάξης είναι η ύπαρξη και δράση του ταξικού σ.κ. και αυτό το ξέρουν καλά όλοι οι διαχειριστές του συστήματος και κάνουν συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική δουλιά για να αποτραπεί τέτοιος προσανατολισμός του εργατικού σ.κ., που θα έχει τα χαρακτηριστικά του οργανωτή της ΕΤ, της προετοιμασίας της για τη σύγκρουσή της με το εκμεταλλευτικό σύστημα, την ανατροπή του και την εγκαθίδρυση της δικής της εξουσίας. Αυτός άλλωστε είναι ο ιστορικός ρόλος της ΕΤ και τα συνδικάτα, ως πλατιές οργανώσεις της ΕΤ, φτιάχτηκαν γι' αυτό ακριβώς το σκοπό.

Τέτοια συνδικάτα απαιτούνται. Πρέπει συνεπώς να προσαρμόσουμε εδώ τους αγώνες μας.

Ενιαία αντίληψη σ' όλο το κόμμα, πολιτικοποίηση των αγώνων, για να απεγκλωβίζονται εργαζόμενοι από τη λογική και πρακτική της κυρίαρχης ρεφορμιστικής λογικής.

Βήματα έχουμε κάνει αποφασιστικά με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ, απαιτούνται πιο γρήγοροι βηματισμοί, ώστε να εξελιχθεί το ταξικό ρεύμα από πρωτοπορία σε ηγετική δύναμη ενός δυνατού και μαχητικού εργατικού σ.κ.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε αποτελεσματικά να συνδέουμε το άμεσο, το σημερινό με την προοπτική, το καθημερινό πρόβλημα με το όραμα, με τον αγώνα για βαθιές αλλαγές μέχρι τη λαϊκή εξουσία.

Για να τα καταφέρουμε, απαιτείται καθένας από μας να μην είναι ευχαριστημένος με την όποια προσφορά του. Να απαιτούμε από τον εαυτό μας όλο και περισσότερα για την αποτελεσματικότερη συλλογική δράση του κόμματός μας.