Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί προσκαλεσμένοι από τα αδελφά κόμματα, από τις αγωνιστικές διεθνείς οργανώσεις,

Η απερχόμενη Κεντρική Επιτροπή συνεδρίασε για την πραγματοποίηση του «κλείσιμου» των εργασιών. Εκτιμά κατ' αρχήν το κλίμα που διαμορφώθηκε με τη συζήτηση της εισήγησης, με την ολοκλήρωση, αν θέλετε σε κορυφαίο επίπεδο, της προσυνεδριακής δουλιάς.

Μπορούμε να μιλήσουμε αναμφισβήτητα για μια καθολική συμφωνία με τις Θέσεις, με την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στο 16ο Συνέδριο και με ένα ανεβασμένο ακόμα και σε σχέση με το 15ο Συνέδριο κλίμα ιδεολογικοπολιτικής ενότητας.

Ταυτόχρονα, θεωρούμε θετικό ότι εκφράστηκε ένα πνεύμα δημιουργικής σωστής ανησυχίας με τη μορφή του ερωτήματος, του προβληματισμού, για το πώς το Κόμμα θα μπορέσει να ξεπεράσει ορισμένες αδυναμίες ελλείψεις και καθυστερήσεις που εκφράζονται ως οργανωτικό πρόβλημα αλλά δεν είναι μόνο τέτοιο, π.χ. για τη λειτουργία των ΚΟΒ, αλλά και την ποιότητα της καθοδηγητικής δουλιάς και των οργάνων, την ανάπτυξη και ανανέωση των γραμμών του, την ακόμα πιο ουσιαστική βελτίωση της κοινωνικής σύνθεσης, την κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» και μια σειρά άλλους πολύ ουσιαστικούς δείκτες που δεν είναι στενά αριθμητικοί, έχουν βαθύτερο ιδεολογικο-πολιτικό χαρακτήρα.

Πολύ δημιουργική ήταν η ανησυχία για το πώς θα τα καταφέρει το Κόμμα να εκφράσει μέσα από τη δράση για τη συγκρότηση του Μετώπου την ανερχόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Σε τελευταία ανάλυση το ζήτημα που τέθηκε: πώς θα καταφέρουμε να φέρουμε σε αντιστοιχία την ικανότητα να παίρνουμε σωστές αποφάσεις με τη χειροπιαστή αποτελεσματικότητα της δουλιάς μας. Αυτό το ερώτημα έχει απαντηθεί από τα ντοκουμέντα του συνεδρίου και τις ομιλίες, αλλά είναι ένα ερώτημα το οποίο πρέπει να το έχουμε δημιουργικά μπροστά μας συνεχώς.

Θεωρούμε ότι οι εργασίες του συνεδρίου μάς εξοπλίζουν με τη δυνατότητα να είμαστε ρεαλιστικά αισιόδοξοι ότι μπορούμε να αναμετρηθούμε με υποκειμενικές αδυναμίες, ελλείψεις και καθυστερήσεις που έχουμε εντοπίσει και που πιο ολοκληρωμένα αναγράφονται στα ντοκουμέντα.

Δεν πρέπει να «βλογάμε τα γένια μας». Και δεν έγινε εδώ μέσα στις εργασίες του συνεδρίου κάτι τέτοιο. Αναμφισβήτητα πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι παλέψαμε σε μια πάρα πολύ δύσκολη δεκαετία, αντέξαμε, αυτό είναι καλό αλλά δεν μπορεί να μείνουμε ικανοποιημένοι με την αντοχή όσο και αν αυτό είναι ένα θεμελιακό ζήτημα. Πρέπει να γίνουμε μόνιμα απαιτητικοί με τον εαυτό μας - στελέχη, μέλη και πάνω από όλα πάρα πολύ να είναι αυστηρά τα στελέχη με τον εαυτό τους - χωρίς να ωραιοποιούμε τα πράγματα και χωρίς να προσφεύγουμε σε εύκολη δικαιολόγηση για τις αδυναμίες μας.

Αναμφισβήτητα η νίκη της αντεπανάστασης έχει βαθύτερες και μακροπρόθεσμες συνέπειες και στην Ελλάδα και διεθνώς. Το γεγονός όμως ότι περάσαμε το σοκ των πρώτων χρόνων είναι σημαντικό, άρα, ρεαλιστικά, επαναστατικά αισιόδοξοι μπορούμε να αναμετρηθούμε με τα υψηλά καθήκοντα που βάζει και το 16ο Συνέδριο σαν συνέχεια του 15ου για την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Ρεαλιστικά αισιόδοξοι σημαίνει, σύντροφοι, να μη μας πιάσει το άγχος για τη γρήγορη, άρα πρόχειρη, προώθηση πολιτικών καθηκόντων, όπως είναι η υπόθεση του Μετώπου. Οπωσδήποτε εξαρτάται και από μας αλλά όχι μόνο από μας.

Αλλά από την άλλη μεριά, σύντροφοι, δεν μπορεί να είναι ένα καθήκον αόριστο. Αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρξουν στη δουλιά μας άμεσα, στην πορεία προς το 17ο Συνέδριο, κατά διαστήματα αυστηρά ελεγχόμενα, χειροπιαστά και μετρήσιμα αποτελέσματα σε ορισμένους δείκτες που αφορούν και το Κόμμα και τη δράση του για το Μέτωπο, το εργατικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε: Αποκρυσταλλώματα στην κομματική οικοδόμηση, ιδιαίτερα στους εργασιακούς χώρους, ανάμεσα στη νεολαία, η διάδοση του «Ριζοσπάστη», γενικότερα η πρόοδος της διάδοσης των ιδεών και των θέσεών μας που έχει και μετρήσιμους δείκτες. Ενας από αυτούς πρέπει να είναι και η πρόοδος της συνδικαλιστικής, της εκλογικής, γενικότερα της πολιτικής μας επιρροής, η πρόοδος της ΚΝΕ, η πρόοδος των οικονομικών του Κόμματος. Επειδή μιλήσαμε για τα διάδοση των ιδεών του Κόμματος πρέπει εδώ να εντάξουμε και την αντιμετώπιση του χρόνιου προβλήματος που σε μεγάλο βαθμό είναι υποκειμενικό μας πρόβλημα, το πρόβλημα της πιο πλατιάς διάδοσης του «Ριζοσπάστη». Οταν λέμε πλατιά διάδοση του «Ριζοσπάστη» εννοούμε με δείκτη τον αριθμό των μελών του Κόμματος, των οπαδών, των επιρροών, των ανθρώπων που έχουν ενδιαφέρον από πρώτο χέρι να μάθουν τι λέμε και πώς το λέμε.

Μετρήσιμος δείκτης επίσης είναι η πολιτική ανάδειξης και ανάπτυξης των στελεχών, η πολιτική ανάδειξης νέων στελεχών όπως λέμε στις θέσεις και στην εισήγηση προς το συνέδριο. Το 17ο Συνέδριο πρέπει να βρει το Κόμμα ουσιαστικά ανανεωμένο με νέα στελέχη, να πέσει και ο μέσος όρος της ηλικίας των στελεχών παίρνοντας υπόψη ότι στη διαδοχικότητα των γενεών ισχύει και αυτό. Διαδοχικότητα στην οποία, όλες οι γενιές αξιοποιούνται, αλλά, σύντροφοι, πρέπει να προχωρήσουμε πραγματικά στην ανάπτυξη των υπαρχόντων στελεχών αλλά και στην ανάδειξη νέων με τους όρους, τις διαδικασίες και τα κριτήρια που γενικά έχουμε καθορίσει και τα έχει επιβεβαιώσει και η πρακτική μας πείρα.

Η συζήτηση που έγινε προσυνεδριακά, αλλά και εδώ στις εργασίες του συνεδρίου, έδειξε βεβαίως συσπείρωση, ιδεολογικοπολιτική ενότητα, πιο συνειδητή συμφωνία με τις αποφάσεις από πριν. Ταυτόχρονα έδειξε, σύντροφοι, ότι χρειάζεται ακόμα δουλιά ούτως ώστε αυτό που λέμε συμφωνία και αφομοίωση με τις αποφάσεις, να μεταφραστεί σε συγκεκριμένο καθημερινό τρόπο καθοδήγησης προς τις κομματικές οργανώσεις βάσης και αντίστοιχο συγκεκριμένο τρόπο δουλιάς, μεθόδους δράσης στην εργατική τάξη και γενικότερα στο λαό. Εκεί τελικά κρίνεται η αφομοίωση της πολιτικής μας. Επομένως χρειάζεται από τη Δευτέρα το πρωί κιόλας, ξεκινώντας, αν θέλετε, από τους αντιπροσώπους αλλά και όχι μόνο, να απαντήσουμε στο ερώτημα πόσο βαθιά έχουμε μπει και έχουμε αφομοιώσει την πολιτική μας και τον αντίστοιχο τρόπο δουλιάς.

Δεν αρκεί να αποστηθίσουμε τα ντοκουμέντα ή να αποστηθίσουμε με τη μορφή τσιτάτων τις κατευθύνσεις ή την ορισμένη συνθηματοποίηση της πολιτικής μας. Το να λέμε «ΚΚΕ ισχυρό- Μέτωπο Λαϊκό, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία» βεβαίως είναι μια σωστή, αν θέλετε συνθηματοποίηση των καθηκόντων μας, αλλά με συνθήματα δε λύνονται τα σύνθετα και ανώτερου επιπέδου καθήκοντα που πρέπει να βγάλουμε. Με τα συνθήματα δε δίνουμε απάντηση στην πολυπλοκότητα και στη συνθετότητα των φαινομένων που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή. Επομένως ας μην πούμε ότι έχουμε καταχτήσει, αυτό που λέμε τη βαθύτερη αφομοίωση των αποφάσεων και την ικανότητα να την κάνουμε δράση.

Από την άλλη μέρα, στις 18 του Δεκέμβρη, οι ΚΟΒ, οι φίλοι και οι οπαδοί μας κατ' αρχήν και οι σύμμαχοί μας πρέπει να νιώσουν ότι κάτι άλλαξε μετά το 16ο Συνέδριο. Οτι το Κόμμα πήρε ένα μπόι πάνω. Δεν έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε τη σελίδα του συνεδρίου και να πούμε ότι τώρα... συνεχίζουμε. «Τι έχουμε; Α, έχουμε τις κινητοποιήσεις στις 19 του μήνα». «Τι άλλο έχουμε; Α, θα έρθει το ασφαλιστικό στη Βουλή τον επόμενο Μάρτη. Τι έχουμε; Εχουμε να κλείσουμε την οικονομική εξόρμηση»... Οχι ότι αυτά είναι καθήκοντα έξω από τις αποφάσεις του συνεδρίου. Αλλά πολλές φορές κάνουμε καλά Σώματα, καλές συζητήσεις, παίρνουμε καλές αποφάσεις, αλλά την άλλη μέρα δεν αλλάζει η ατμόσφαιρα μέσα στο Κόμμα. Επομένως, πρέπει να γίνουν όλα εκείνα, ώστε να νιώσουν οι σύντροφοι που δεν έζησαν την ατμόσφαιρα του συνεδρίου και κυρίως οι κομματικές οργανώσεις βάσης, οι φίλοι και οι οπαδοί, ότι εδώ πραγματικά έγινε ένα βήμα προς τα μπρος. Το πώς, με ποιους τρόπους και τις μεθόδους θα τα βρούμε αυτές στα ντοκουμέντα που έχουμε υιοθετήσει και στα τελικά ντοκουμέντα που θα ψηφίσει το συνέδριο. Υπάρχουν και οι γενικές κατευθύνσεις και τα μέσα, οι μέθοδοι, οι κρίκοι δουλιάς. Δεν είναι σκοπός του κλεισίματος να κάνουμε μια τέτοια ανακεφαλαίωση, λίγο από όλα. Αυτά πρέπει να τα «χωνέψουμε», στη συνέχεια που θα δώσουμε στη μελέτη των ντοκουμέντων και στην αξιοποίηση της πείρας.

Με τα ντοκουμέντα πρέπει να δουλεύουμε, σύντροφοι, μέχρι την ημέρα που θα δημοσιευτούν οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που τα ντοκουμέντα τα βάζουμε στο συρτάρι ή καμιά φορά δεν ξέρουμε και πού είναι τα ντοκουμέντα του συνεδρίου και πάμε και δουλεύουμε με ό,τι θυμάται καθένας. Δεν μπορούμε να τα θυμόμαστε όλα. Είναι αδύνατον. Θα θυμόμαστε επιλεκτικά κάτι από όλα. Με τα ντοκουμέντα πρέπει να δουλεύουμε όχι σαν τσιτάτα. Πρέπει να τα υπενθυμίζουμε δημιουργικά και σε σύνδεση με τις εξελίξεις στους συντρόφους που καθοδηγούμε, στις συνελεύσεις, τις ομιλίες μας και όσο περισσότερο τα διαβάζουμε θα βρίσκουμε και πλευρές που στην πρώτη δόση και αρχικά ίσως, δεν τις είχαμε επισημάνει. Αλλωστε, και τα ίδια τα ντοκουμέντα θα είναι τα καθοδηγητικά μας κείμενα αλλά και ταυτόχρονα και μέσα στην πορεία φέτος, του χρόνου, του παραχρόνου, θα γεννιούνται και οι ιδέες και οι σκέψεις τι πρέπει να βελτιώσουμε, τι να διορθώσουμε, τι να συμπληρώσουμε. Ετσι γίνεται πάντα. Και μετά το 15ο Συνέδριο ξεκινώντας βλέπαμε: Α, εδώ πρέπει να συμπληρώσουμε. Τα ντοκουμέντα εξάλλου είναι οι άξονες, είναι η βάση, αλλά δε δίνουνε και συνταγές για όλα τα προβλήματα, πολύ περισσότερο που λέμε ότι μπορεί να έχουμε και απότομες εξελίξεις. Δουλεύουμε με τα ντοκουμέντα και αποχτούμε την ικανότητα να τα εμπλουτίζουμε και να τα αναπτύξουμε, ώστε στο 17ο Συνέδριο πραγματικά να υπάρχει ένα ακόμα ανώτερο επίπεδο πιο βαθιάς και ουσιαστικής αυτοκριτικής εξέτασης της δουλιάς μας και επεξεργασίας.

Ωστόσο, σύντροφοι η Κεντρική Επιτροπή εκτιμά ότι από το σύνολο των καθηκόντων, κατευθύνσεων και υποδείξεων που γίνονται στα ντοκουμέντα και τα ανέδειξε η ως τώρα συζήτηση χρειάζεται με το κλείσιμο των εργασιών να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε ορισμένα από αυτά που άλλωστε φωτίστηκαν και τέθηκαν και από τις ομιλίες.

Πρώτο: Αφομοιώνοντας τις αποφάσεις μας και γνωρίζοντας τι καινούριο πρόσθεσαν στις ως τώρα επεξεργασίες οφείλουμε πραγματικά να κάνουμε κυρίαρχο στοιχείο στη δουλιά μας την προβολή, την εκλαΐκευση των πολιτικών θέσεων, της πολιτικής πρότασης του Κόμματος, της συνολικής πολιτικής στο λαό.

Οσο πιο βαθιά αφομοιώσουμε τις Θέσεις, τόσο πιο κατανοητοί θα γινόμαστε στο λαό. Γίνονται πολλές παρατηρήσεις, ότι καμιά φορά στελέχη του Κόμματος μιλάμε αλλά δεν είμαστε κατανοητοί. Ή, όταν κάνουμε την καθημερινή μας προπαγάνδα υπάρχει ένας κόσμος που δε μας καταλαβαίνει, πέρα από το γεγονός ότι εν πάση περιπτώσει δυσκολεύονται κάποιοι εργαζόμενοι να καταλάβουν και να μπουν στη δική μας λογική και στη δική μας μεθοδολογία. Τι συμβαίνει: Οταν δεν τα έχουμε ολοκληρωμένα αφομοιώσει δε γινόμαστε απλοί και κατανοητοί. Οταν στο μυαλό μας δεν έχουμε λύσει ζητήματα, τα δίνουμε λειψά. Δεν είναι μόνο ζήτημα ποιότητας του πολιτικού λόγου. Το κυριότερο είναι ότι μπορούμε να γίνουμε απλοί και κατανοητοί γνωρίζοντας καλά τις αποφάσεις μας, τα στοιχεία, τα επιχειρήματα. Γνωρίζοντας σε βάθος τα προβλήματα.

Δεύτερο: Εχοντας αφομοιώσει σωστά την πολιτική μας θα αποκτήσουμε ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα στην πολιτική συσπείρωσης δυνάμεων, στην πολιτική συμμαχιών. Σε ορισμένες περιπτώσεις διακρίνουμε, αυτό που συνήθως λέμε, μια στενότητα στην αντίληψη της προώθησης πολιτικής συμμαχιών ή ακόμα αν θέλετε μια αντίληψη «χυλός» στην πολιτική των συμμαχιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής διαφωνίας. Μη γνωρίζοντας σε βάθος τα προβλήματα, δεν έχουμε εκείνη την αυτοπεποίθηση, εκείνη την ικανότητα, μια λαθεμένη στρεβλή άποψη να την αντιμετωπίσουμε, να την απαντήσουμε ή αν θέλετε να αξιοποιήσουμε μια άποψη που φεύγει από τα καθιερωμένα. Μπορεί και να τρομάζουμε. Αν γνωρίζουμε σε βάθος θα έχουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να αναπτύξουμε συνεργασίες, είτε σε επίπεδο παραγόντων είτε με άλλες δυνάμεις, συνεργασίες στο κίνημα, συνεργασίες στις συσπειρώσεις. Θα μπορούμε, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να κινηθούμε και με τους συμμάχους. Δε θα φοβόμαστε μη μας «ρίξουνε». Αμα ξέρουμε καλά την πολιτική μας, άμα είμαστε σταθεροί σε αυτήν, έχουμε και την ικανότητα και της ευελιξίας, με την έννοια ότι ξέρουμε πού χρειάστηκε να κάνουμε τον αναγκαίο συμβιβασμό και τι αντιστάθμισμα χρειάζεται, ούτως ώστε να μειώσουμε τυχόν συνέπειες αυτού του αναγκαίου και χρήσιμου στις συγκεκριμένες συνθήκες και στη συγκεκριμένη συσπείρωση συμβιβασμού.

Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οταν λέμε να φέρουμε το Κόμμα στο ύψος των απαιτήσεων θέλει καλύτερα να συνειδητοποιήσουμε το χαρακτήρα του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, της συμμαχίας που προωθεί το Κόμμα.

Κόμμα στο ύψος των απαιτήσεων σημαίνει Κόμμα καθοδηγητική δύναμη στους εργατικούς ταξικούς αγώνες, στους αγώνες γενικότερα αλλά πριν από όλα στην εργατική τάξη. Κόμμα καθοδηγητική δύναμη στη διαδικασία συσπείρωσης της πολιτικής συμμαχιών. Εκεί πρέπει να φαίνεται η ισχυροποίηση του Κόμματος. Είναι και θέμα βεβαίως ποσότητας δυνάμεων αλλά και ποιότητας. Μπορεί σε ένα χώρο να έχεις σημαντική ποσότητα δυνάμεων και στο συγκεκριμένο χώρο να είναι αδύνατη η επίδραση του Κόμματος. Σε άλλους χώρους, με λιγότερες δυνάμεις να έχεις καταφέρει περισσότερα αποτελέσματα. Αυτό δε σημαίνει σύντροφοι, αντιπαράθεση της ποσότητας στην ποιότητα. Κακά τα ψέματα. Με μικρή ποσότητα δεν έχεις και ανεβασμένη ποιότητα. Αυτό που λέμε δυνάμωμα του Κόμματος σημαίνει άσκηση πιο ουσιαστικού και επιτελικού καθοδηγητικού ρόλου.

Το Μέτωπο, σε αυτό όλοι συμφωνούμε και έχουμε όλοι συνείδηση, πρόκειται για συμμαχία με μικροαστικές δυνάμεις, κοινωνικές πολιτικές, οι οποίες πάντα και στην πορεία, ακόμα, αν θέλετε, και σε περιόδους που θα ανεβαίνει η αγωνιστικότητα, θα ρέπουν προς την ταλάντευση. Μην ξεχνάμε, όσο θα προχωράει η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος τόσο η άρχουσα τάξη με τους μηχανισμούς της θα προσπαθεί να αποσπά συμμάχους με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» αξιοποιώντας την ταλάντευση κ.λπ.

Επομένως ΚΚΕ ισχυρό σημαίνει ικανότητα να κερδίζεις συμμάχους, να τους αποσπάς από τα πλοκάμια της άρχουσας τάξης και αυτό δεν το λύνουμε μόνο με το να έχουμε -και πρέπει να έχουμε- ιδεολογικά καθαρά τις θέσεις μας για τη συμμαχία. Είναι ζήτημα μιας ολόπλευρης και συνολικής δουλιάς δεμένης με τη δράση, υπομονετικής δουλιάς με τους συμμάχους, συλλογικής επαγρύπνησης και προσπάθειας.

Μιλάμε για ένα Μέτωπο το οποίο δε θα περιορίζεται στο να στηρίζει, να ενθαρρύνει τους αγώνες και να κινητοποιεί τους εργαζόμενους, για να αμυνθούν ή για να συγκρατήσουν ή να αποσπάσουν κατακτήσεις. Αναμφισβήτητα και αυτό το στοιχείο πρέπει να χαρακτηρίζει το Μέτωπο. Αλίμονο αν δεν έχει και αυτό το στοιχείο πάλης, δράσης γύρω από τα προβλήματα και απόσπασης καταχτήσεων. Εμείς θέλουμε να τις κάνουμε εφαλτήριο για προχώρημα της πάλης. Αλλά το Μέτωπο, από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής του - και γι' αυτό ακριβώς επεξεργαζόμαστε καλύτερα σήμερα το πλαίσιο και τους στόχους του - πρέπει να θέσει το γενικότερο πολιτικό ζήτημα της χώρας. Το ζήτημα της εξουσίας. Είναι άλλο πράγμα σύντροφοι πώς αυτό το πράγμα θα εκλαϊκεύεται σε κάθε χώρο ανάλογα με το επίπεδο ωρίμανσης της συνείδησης και κυρίως παίρνοντας υπόψη τα ενδιαφέροντα του κάθε χώρου, ποιο είναι το κύριο πρόβλημα. Ωστόσο εδώ δεν μπορεί να πάμε σε εκπτώσεις. Η διαδικασία προς το Μέτωπο και το ίδιο το Μέτωπο πρέπει να δείχνει το ρόλο του και το σκοπό του, ότι θέλει να θέσει ζήτημα μιας άλλης εξουσίας, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές απόψεις που θα υπάρχουν σε αυτό το ζήτημα.

Μιλάμε για ένα Μέτωπο, που όταν θα χτιστεί θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδραση της άρχουσας τάξης της χώρας μας και όχι μόνον. Και από αυτή την άποψη είναι σωστό αυτό που ειπώθηκε πολλές φορές. Ο κόσμος μάς λέει: «έχετε δίκιο σε αυτά», «αυτές είναι οι λύσεις», «έχετε επιβεβαιωθεί». Συναντάμε εργαζόμενους που δέχονται προωθημένες αντιλήψεις σε ορισμένα ζητήματα. Πού «κολλάνε»; Στο πώς θα γίνουν. «Κολλάνε» στην έλλειψη ετοιμότητας αυτή τη στιγμή να συγκρουστούν για να επιτύχουν αυτά τα ζητήματα. Από μια πλευρά είναι ώριμος ο κόσμος. Καταλαβαίνει ότι χρειάζεται σύγκρουση.

Μιλάμε για ένα Μέτωπο που θα δρα σε μια χώρα, η οποία είναι βαθιά ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα για να μη μιλήσω ιστορικά πώς διαμορφώθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός. Μια χώρα που ο ιμπεριαλισμός δε θα την αφήσει να του ξεφύγει και να χάσει τον έλεγχο. Μια χώρα που έχουμε πρόσφατη εμπειρία μετά τον πόλεμο, όπου ο ιμπεριαλισμός έκανε ανοιχτή επέμβαση και μια άρχουσα τάξη, η οποία έβαψε κυριολεκτικά στο αίμα τα χέρια της. Δεν «εκσυγχρονίστηκε» η άρχουσα τάξη της χώρας μας ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το Κόμμα μας με τη δράση του κατάφερε σε ορισμένες στιγμές ακόμα και σήμερα σε ορισμένους χώρους να μην περνάει εύκολα αυτός ο εξαχρειωμένος αντικομμουνισμός. Μιλάμε λοιπόν πραγματικά για μια πολύ σκληρή, πολυμέτωπη σύγκρουση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι Κόμμα πρέπει να αναπτύξουμε. Δεν πρόκειται για ένα Κόμμα που θα οργανώσει αγώνες, που πρέπει να ανεβάσει την εκλογική του επιρροή -και αυτό είναι ένα στοιχείο και δείκτης της ικανότητάς του. Πρέπει να ανεβαίνει ο πήχης.

Είναι ζωτική ανάγκη η ανοιχτή μαζική πολιτική δράση του Κόμματος, όχι μόνο από εκλογές σε εκλογές, σε μεγάλα γεγονότα, αλλά καθημερινά. Και σε περιόδους ύφεσης και σε περιόδους όξυνσης. Αυτό είναι ένα ολόκληρο ζήτημα. Μέσα εκεί εντάσσεται και ο «Ριζοσπάστης». Υπάρχουν σκέψεις, ιδέες, θέσεις. Το ζήτημα είναι ότι δεν είναι καταχτημένος ένας τέτοιος τρόπος δουλιάς. Το θέμα, αν θέλετε, της λαϊκής οικονομίας, λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού, αυτά όλα πρέπει να τίθενται μέσα στο λαό χωρίς εκπτώσεις και με τον κατάλληλο και δημιουργικό τρόπο ακριβώς να κερδίζεις ή να προβληματίζεις δυνάμεις.

Το δεύτερο ζήτημα σύντροφοι, είναι ότι αυτή η εντατική πολιτική μας δουλιά θέλει και λίπασμα για να πιάσει τόπο. Εχει την αυτοτέλειά της, θέλει όμως και λίπασμα. Το λίπασμα είναι η ακόμα πιο εντατική μας δουλιά στους αγώνες, στις μαζικές οργανώσεις και πριν από όλα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στις ομιλίες αλλά και στις θέσεις, αναδείχτηκε αυτό το ζήτημα. Οτι σήμερα οι στόχοι πάλης που εμείς προωθούμε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν αντιστοιχούν στο περιεχόμενο των γενικότερων πολιτικών καθηκόντων που βάζουμε και για το Κόμμα αλλά και για το λαό και για τις συμμαχίες. Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει - ίσως είμαι υπερβολική - μια «ουδέτερη» ή «νεκρή ζώνη». Ενώ από τη μια μεριά, έστω με τις αδυναμίες, προβάλλουμε τη γενική πολιτική του Κόμματος ιδιαίτερα σε μεγάλες αναμετρήσεις, στην καθημερινή μας δουλιά, στους τόπους δουλιάς, στο μαζικό κίνημα αυτή όλη η γενική πολιτική συρρικνώνεται σε ορισμένα αποσπασματικά τρέχοντα προβλήματα. Θα μου πείτε δε φταίμε μόνο εμείς.