Βλέπεις τα σπίτια χαμηλά, με αυλές ασβεστωμένες, γεμάτες λουλούδια, πάστρα κι αρχοντιά και δεν μπορείς να φανταστείς με κανέναν τρόπο πόσα προβλήματα μπορούν να κρύβονται πίσω απ' τις πόρτες τους. Συναντάς τους ανθρώπους αυτής της γειτονιάς, πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, ευγενικούς και φιλόξενους και δεν μπορείς να διανοηθείς πόση σκοτούρα και πόσες έγνοιες κρύβουν μέσα τους. Ξεχασμένοι απ' όλους και για όλα δηλώνουν, αλλά με τόση αξιοπρέπεια, που δε σου αφήνουν κανένα περιθώριο για λύπηση. Γιατί πολλά μπορεί να είναι αυτά που τους λείπουν, πολλά είναι, όμως, κι αυτά που έχουν...

Ο 58χρονος Δημήτρης Καρανάσιος είναι ο άνθρωπος που δεν άνοιξε στο «Ρ» μόνο την πόρτα του σπιτιού του, άνοιξε κυρίως την ψυχή του, γύρισε χρόνια πίσω τη μνήμη του και τα όσα κατέθεσε αποτελούν απλώς μία απ' τις πολλές «θλιμμένες» ιστορίες, που μπορεί ν' ακούσει κανείς στο Μαρκόνι.

Πριν 35 χρόνια περίπου, έφτασε στην περιοχή, τότε που «οι λάσπες μας έπνιγαν, τότε που δρόμοι δεν υπήρχαν, τότε που το νερό έφτανε στη γειτονιά με το βυτιοφόρο και οι όποιες ανάγκες του σπιτιού καλύπτονταν απ' το βαρέλι που ήταν στην αυλή». Με 25.000 δραχμές τότε και με πολλή προσωπική εργασία, πήρε τη μεγάλη απόφαση να φτιάξει ένα σπίτι να στεγάσει την οικογένειά του. Αυτό το σπίτι, που δεν έχει θεμέλια και είναι φτιαγμένο με τσιμεντόλιθους, συνεχίζει να σκεπάζει τα όνειρα και τις ανησυχίες της οικογένειας αυτής.

Θυμάται ο Δ. Καρανάσιος: «Εχω τραβήξει πολλά για να φτιάξω αυτό το σπίτι. Απ' τα χέρια μου έτρεχε αίμα τότε, κυριολεκτικά. Οι δύο κόρες μου ήταν μωρά κι, όμως, όταν το ξεκαλουπώσαμε, μπήκαμε αμέσως μέσα. Εσταζαν ακόμη οι τοίχοι του, το ένα παιδί μου μάλιστα είχε πάθει πνευμονία απ' την υγρασία που είχε ακόμη το τσιμέντο».

Τη ζωή του ο 58χρονος τη χαρακτηρίζει «πολύ δύσκολη ζωή». Και πώς να μην είναι, όταν τα λεφτά που έμπαιναν όλα αυτά τα χρόνια στο σπίτι αυτό ήταν ο δικός του μισθός κι όταν κάμποσες φορές η ανεργία χτύπησε την πόρτα του;.. Μέχρι πρόσφατα, έπαιρνε Ταμείο Ανεργίας, όλο το εισόδημα για την 4μελή οικογένεια ήταν οι 90.000 δραχμές του Ταμείου. Υπήρχαν μέρες πριν ένα χρόνο στο σπίτι αυτό, που δεν είχαν τι να φάνε. Απευθύνθηκε σε όλα τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες της περιοχής για δουλιά. «Κανείς δε μου 'δινε. Μου έλεγαν: "Γιατί να πάρουμε εσένα στη δουλιά, που θα δουλεύεις 8ωρο και θα θέλεις και ένσημα; Αφού μπορούμε να πάρουμε έναν Πακιστανό να δουλεύει για 17 ώρες την ημέρα με 5.000 δραχμές και χωρίς καθόλου ένσημα". Εγώ, όμως, είχα ανάγκη και τα ένσημα. Για να μπορέσω να βγω στη σύνταξη». Βρήκε, τελικά, με τα πολλά, δουλιά νυχτερινή σ' ένα εργοστάσιο στη Μάντρα Ασπροπύργου. «Παίρνω τρία λεωφορεία για να φτάσω ως εκεί. Τι να κάνω, όμως; Θέλω δύο χρόνια ακόμη για τη σύνταξη. Κι όταν σκέφτομαι ότι αύριο μπορεί να είμαι ξανά άνεργος, τρελαίνομαι. Λέω, αν μου ξανασυμβεί αυτό, θ' ανοίξω το φρεάτιο που είναι έξω απ' το σπίτι και θα μπω μέσα να πνιγώ»...

Τον ρωτούμε για τις γιορτές του Πάσχα. Πού θα τις περάσει, πώς θα τις περάσει. «Φτωχικά και στο σπίτι μου. Θα θέλαμε με τη γυναίκα μου να πάμε στην Κέρκυρα - είναι εκεί η πεθερά μου - αλλά πώς να πάμε; Θέλουμε 100.000 δραχμές μόνο για τα εισιτήρια. Μπορώ να δώσω τόσα λεφτά, όταν 100.000 δεν είναι ούτε το 15ήμερό μου;», λέει χωρίς περιστροφές. Στην Κέρκυρα βρίσκεται εδώ και λίγες μέρες και η 29χρονη κόρη του, επίσης θύμα της ανεργίας, που μαστίζει κι αυτή την περιοχή. «Αναζήτησε παντού δουλιά, δεν μπόρεσε να βρει τίποτα. Αναγκάστηκε έτσι με τα πολλά να πάει στο νησί, όπου βρέθηκε μια δουλιά σε σούπερ - μάρκετ. Τι να κάνει; Ηταν δύσκολο γι' αυτή σ' αυτή την ηλικία να ζει με το ελάχιστο χαρτζιλίκι που μπορούσα να της δίνω».

Του ζητάμε να θυμηθεί τις πιο δύσκολες γιορτές που έχει περάσει στη ζωή του. «Ούτε μια φορά, ούτε δυο, ούτε τρεις. Οι περισσότερες γιορτές για μας, δύσκολες είναι. Θυμάμαι, όμως, κάτι Χριστούγεννα, πριν αρκετά χρόνια, που δεν υπήρχε τίποτα στο ψυγείο για να περάσουμε. Πήγε, λοιπόν, ο γαμπρός μου που έμενε στην Ελευσίνα και ψάρεψε. Μας έδωσε δύο κέφαλους. Μ' αυτά τα ψάρια, κάναμε γιορτές και είπαμε και ...δόξα τω Θεώ», είναι η απάντηση που δίνει. Και οι επόμενες κουβέντες του, επίσης συγκλονιστικές: «Σινεμά έχω να πάω από τότε που ήμουν ελεύθερος. Σχεδόν 40 χρόνια, δηλαδή. Τη λέξη ταβέρνα δεν την ξέρουμε ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα μου. Τόσα χρόνια αγώνας και δεν μπορέσαμε να προσφέρουμε τίποτα παραπάνω στους εαυτούς μας, εκτός απ' αυτό το σπίτι κι αυτήν την αυλή που βλέπετε».

Στην τελευταία ερώτησή μας, αν δηλαδή θα έφευγε απ' το Μαρκόνι σε περίπτωση που δημιουργούνταν οι ανάλογες συνθήκες, η απάντησή του απόλυτη και αβίαστη: «Εδώ είναι όλη η ζωή μου. Καλή, κακή δεν έχει σημασία. Δεν μπορώ, όμως, να ζήσω σε μια πολυκατοικία της Αθήνας. Εδώ έχω την αυλή μου, τα λουλούδια μου, ανθρώπους να μοιραστώ τη χαρά και τη λύπη μου. Πονάω αυτό το μέρος, πονάω αυτό το σπίτι. Οχι δε θα 'φευγα με τίποτα, κι ας έχουμε πνιγεί στη βρωμιά, στο κουνούπι και τους αρουραίους. Κι ας είμαστε τόσα χρόνια ξεχασμένοι απ' όλους»...