Ο κόσμος, οι θεατές, οι «πιστοί» στήνονται απέναντι από την τηλεόραση και δέχονται την επίθεση της εικόνας. Δεκάδες Χριστοί, Παναγίες, Βαραββάδες, περνάνε μπροστά από τα μάτια του, μεταφέροντας τόνους συγκίνησης. Πάσχει με τις περιπέτειες του Χριστού, ακούει τις ομιλίες του, επισκέπτεται τους χώρους που επισκέφθηκε (μυθολογικά) εκείνος. Τα σπίτια μας γεμίζουν κυνηγημένους Εβραίους και Ρωμαίους στρατιώτες να τους κυνηγάνε.

Συνεπικουρούν την τηλεόραση τα ραδιόφωνα, τα γραπτά, οι εκκλησίες... Ακόμα και οι εκφωνητές δείχνουν λυπημένοι και μιλάνε μελοδραματικά για το «θείο δράμα», με τους ίδιους δραματικούς τόνους που μεταδίδουν τα γνωστά εγκλήματα, τους σεισμούς, τις ερωτικές δίκες, τα παιδάκια που πεθαίνουν από λευχαιμία, τις κυρίες που κάνουν αγαθοεργίες. Η Μεγάλη Βδομάδα, γενικά - και ειδικά - προσφέρεται για... κλάματα!

Ετσι, η θρησκευτική - και πολιτική, βέβαια - σκοπιμότητα, κυριαρχεί και επιβάλλεται συναισθηματικά - και βίαια - πάνω στις συνειδήσεις των ανθρώπων και στην αλήθεια, φυσικά! Κανένας, τελικά, δε θα μάθει ποιες αιτίες ξεσήκωσαν τους Εβραίους ενάντια στους Ρωμαίους. Το πρώτο επίπεδο της ιστορίας, οι περιπέτειες του Χριστού, αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον. Κανένας δε θα μάθει την αρχή του τέλους μιας αυτοκρατορίας. Τους πραγματικούς λόγους που γέννησαν αυτόν το μύθο και τι ανάγκες εξέφραζε. Το βάθος, δηλαδή, και την ουσία της υπόθεσης.

Και όλο αυτό το σκηνικό ντύνεται, για περισσότερη συγκίνηση, βέβαια, με κλασική μουσική. Θαυμάσια κομμάτια, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν για άλλους λόγους, γίνονται η ηχητική επένδυση αυτής της πραγματικά ενδιαφέρουσας ιστορίας. Μιας ιστορίας που υπακούει στους νόμους του Αριστοτέλη. Μιας ιστορίας που έχει αρχή, μέση και τέλος, για να συγκινεί και να συναρπάζει... Ακόμα και προοδευτικοί, άθεοι οι πιο πολλοί, ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, που στα έργα τους χρησιμοποίησαν μεταφορικά, φυσικά, πρόσωπα της γνωστής ιστορίας, για να μεταδώσουν στον κόσμο τους συλλογισμούς τους, μπαίνουν και αυτοί στην κουστωδία των μαθητών, των ευαγγελιστών, των ιερέων! Ονομάζονται και αυτοί - αυθαίρετα, βέβαια, και χωρίς την άδειά τους - προπαγανδιστές της «θείας υπόθεσης»!

Και αυτό το γαϊτανάκι ξεδιπλώνεται - και μεταφέρεται - από γενιά σε γενιά. Κάθε τόσο, βέβαια, για να τονώνεται το ενδιαφέρον, προστίθενται νέα «στοιχεία». Πότε ανακαλύπτεται το σεντόνι που τύλιξε το ματωμένο κορμί του Χριστού, πότε βρίσκεται ο τάφος του, πότε κομμάτια του σταυρού. Τώρα τελευταία, μάλιστα, «σοβαροί» επιστήμονες, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αποφάνθηκαν και για τα πραγματικά χαρακτηριστικά του. Ο Χριστός δεν ήταν ξανθός, ήταν μελαχρινός, κοντός και άσχημος. Τέτοια ανατροπή! Νέος καυγάς, νέα επεισόδια στο σίριαλ! Και δεκάδες εικόνες της Παναγίας να κλαίνε σε όλη την επικράτεια!

Ολος αυτός ο κουρνιαχτός, όλος αυτός ο θόρυβος, όλο αυτό το εντυπωσιακό «θέαμα και ακρόαμα», που παρακολουθούμε καθημερινά και κορυφώνεται, βέβαια, ετούτες τις μέρες, είναι ένα γερό εργαλείο για να μείνουν τα πράγματα ακίνητα. Είναι ό,τι πρέπει για να κρατιέται ο κόσμος σε σκοτεινά μονοπάτια. Να εναποθέτει τις ελπίδες του σε υπερφυσικά όντα.

Καλή Ανάσταση, λοιπόν!..