Το φετινό προσκλητήριο νεκρών στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων και των συγγενών τους περιλαμβάνει πλέον, από την Κυριακή, 17 ονόματα, δεκατέσσερις φυλακισμένους και τρεις συγγενείς τους, νέους ανθρώπους στην πλειοψηφία τους. Οι πιθανότητες είναι ότι θα διευρυνθεί κι άλλο: η κυβέρνηση (Ετζεβίτ - Γιλμάζ - Μπαχτσελί) αρνείται να συζητήσει καν τα αιτήματα των πολιτικών κρατουμένων. Το μόνο που κάνει είναι να προωθεί κάποιες «τροποποιήσεις» στον αντιτρομοκρατικό νόμο, επειδή αυτό πρότεινε η ΕΕ διά του Συμβουλίου της Ευρώπης. Οι επικλήσεις όλων των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων (της τουρκικής Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελσίνκι, της Διεθνούς Ομοσπονδίας Οργανώσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προχτές της Διεθνούς Αμνηστίας, κ.ο.κ.) να εγκαταλειφθεί το σύστημα των Λευκών Κελιών αντιμετωπίζονται με παγερή αδιαφορία. Το φοβερό επιχείρημα του υπουργού Δικαιοσύνης Τουρκ είναι ότι πρόκειται για «τρομοκράτες», οι οποίοι καλώς βασανίζονται, καλώς απομονώνονται στα «σύγχρονα» κολαστήρια, και αν πεθαίνουν στην απεργία πείνας που κάνουν, καλώς πεθαίνουν, αν και βέβαια το γεγονός του προκαλεί «λύπη»... Ο υπουργός δε λέει τίποτε το καινούριο, αν αφήσει κανείς κατά μέρος τη ρητορική του: πριν από 20 χρόνια, ο πραξικοπηματίας στρατηγός -και κατοπινός πρόεδρος- της Τουρκίας Εβρέν αναρωτιόταν αν «πρέπει να ταΐζω αυτά τα σκυλιά ή να τα αφήσω να πεθάνουν».