Η αυριανή απεργία δεν είναι μια «συνηθισμένη» αγωνιστική εκδήλωση, μια κινητοποίηση για εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης. Κάποιοι από την κυβέρνηση ή από τους υποτακτικούς της στο συνδικαλιστικό κίνημα, μπορεί να της προσδίδουν διάσταση «μιας ντουφεκιάς» επειδή τους βολεύει. Επειδή φαντάζονται ότι τη λαϊκή οργή των ημερών, μπορούν να την καναλιζάρουν και να την αντικαταστήσουν με την... εκτόνωση. Ομως η καθολική, αγωνιστική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία είναι ανάγκη όχι μόνο να παραλύσει τους μηχανισμούς της αντιασφαλιστικής, αντιλαϊκής επίθεσης. Οχι μόνο να κόψει κάθε διάθεση των κυβερνώντων να προχωρήσουν στην εξόντωση των εργαζομένων μέσω του ασφαλιστικού εκτρώματος. Οχι μόνο να προκαλέσει φόβο στους ταξικούς αντιπάλους των εργαζομένων.

Η λαϊκή οργή και η πάνδημη αγανάχτηση για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αρχή για παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα. Την αφετηρία για μια ορμητική αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος που όχι μόνο θα αναγκάσει την κυβέρνηση να πάρει πίσω τα μέτρα, αλλά και θα επιβάλει μέτρα και πολιτικές που να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις σύγχρονες ανάγκες στην κοινωνική ασφάλιση και όχι μόνο.

Είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να χειραφετηθούν από αυταπάτες και να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Χρειάζεται, λοιπόν, πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων να συνειδητοποιήσουν ότι η μοιρολατρία και ο εφησυχασμός δεν προσφέρει λύσεις. Δεν κατευνάζει το τέρας του κεφαλαίου. Οι όποιες λύσεις μπορεί να αναζητηθούν μόνο στο δρόμο του αγώνα. Αυτός είναι ο διάλογος που «πρέπει» στους εργαζόμενους. Αυτό είναι το όπλο όλων όσοι θίγονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, αύριο θα είναι πολύ αργά. Για όλους μας...