Ηταν αναμενόμενο βέβαια ότι η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της θα ανασύρουν από το οπλοστάσιό τους κάθε διαθέσιμο μέσο για να κάμψουν τη λαϊκή οργή και αντίσταση για τα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Μεταξύ άλλων, το επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατά κόρον είναι ότι αν δεν παρθούν τώρα σκληρά και επώδυνα μέτρα, στο όχι μακρινό μέλλον θα ληφθούν νέα, ακόμα πιο σκληρά και εξοντωτικά, ενώ δε διστάζουν να κινδυνολογήσουν επισείοντας την απειλή «να μείνουν παντελώς άνευ συντάξεων σε λίγα χρόνια οι σημερινές γενιές» («Καθημερινή»).

Τι «ξεχνούν»; Τη ρίζα του κακού. Το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Το ποιοι φταίνε και ποιοι οφείλουν να πληρώσουν. Θεωρούν δεδομένη τη σημερινή κατάσταση και επιχειρούν να εκβιάσουν τους εργαζόμενους. Να τους πειθαναγκάσουν να σκύψουν, άλλη μια φορά το σβέρκο και να συνεχίσουν να πληρώνουν αγόγγυστα. Τα σχέδιά τους όμως δεν πρέπει να περάσουν γιατί τότε είναι που οι εργαζόμενοι θα μείνουν πραγματικά χωρίς συντάξεις ή στην καλύτερη περίπτωση θα είναι συντάξεις - βοηθήματα. Η κοινωνική ασφάλιση είναι κατάκτηση των εργαζομένων με αγώνες και αίμα και γι' αυτό θα την υπερασπιστούν με όλα τα μέσα που διαθέτουν. Κύρια, με τον αγώνα και την οργανωμένη πάλη τους απέναντι στο αδηφάγο κεφάλαιο και τους λογής λογής πολιτικούς εκφραστές του.