Η κυβέρνηση Σημίτη, επεξεργάζεται πυρετωδώς το νέο κατάλογο επιχειρημάτων που θα προβάλλει - με τη βοήθεια των κάθε είδους συνοδοιπόρων της στον αντιλαϊκό μονόδρομο της ΕΕ και της ΟΝΕ - για να πείσει την κοινή γνώμη ότι το ξήλωμα των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων με το «μάξι ασφαλιστικό» είναι «αναγκαίο κακό». Το στίγμα της όλης επιχειρηματολογίας θα αποτελεί «εξωραϊσμένη» παραλλαγή της θέσης που διατύπωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου. Αντί της προκλητικής θέσης του υπουργού, ότι «δε θα δοθεί δεκάρα από τον προϋπολογισμό», θα λένε πως η κυβέρνηση θέλει να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά δεν μπορεί... γιατί «τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού πρέπει να διατεθούν για τη μείωση του δημόσιου χρέους»!

Το έχουν μάθει καλά το παραμύθι. Απλώς να θυμίσουμε, πως στη δεκαετία του '80 για να δικαιολογήσουν την πολιτική λιτότητας επιχειρηματολογούσαν τη μια για την ανάγκη μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ή των ελλειμμάτων του ισοζυγίου και την άλλη για την ανάγκη μείωσης του υψηλού πληθωρισμού. Στη δεκαετία του '90 επέβαλαν τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων (κατάργηση της ΑΤΑ, αύξηση της φορολογίας, κατακρεούργηση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, ξεπούλημα ΔΕΚΟ, κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος με το νόμο Σιούφα κλπ.), με επίκεντρο τη μια το επιχείρημα πως «το ταμείον είναι μείον» και την άλλη την ανάγκη ένταξης στην ΟΝΕ. Τώρα, που σκόνταψαν στην επιβολή των μέτρων για το «μάξι ασφαλιστικό» - που αποσκοπεί στην πλήρη ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων - άρχισαν να επικαλούνται το δημόσιο χρέος.

Από επιχειρήματα - προσχήματα, μπουχτίσαμε. Ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού και τη μείωση του κοινωνικού ελλείμματος, οι εργαζόμενοι μπορούν. Το έδειξε η μεγαλειώδης πανελλαδική απεργία της 26ης Απρίλη, που διδάσκει ότι «οι αγώνες φέρνουν αποτελέσματα». Στο χέρι των εργαζομένων είναι να σπάσουν τον τσαμπουκά των κυβερνώντων και να ματαιώσουν τα σχέδιά τους για τη βίαιη ανατροπή των μακροχρόνιων - με αίμα και θυσίες - κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων. Και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα για το συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να προτάξουν το επιχείρημα πως έχουν χρέος απέναντι στα παιδιά τους και τη σημερινή νεολαία, όχι απλώς να περιφρουρήσουν τις κοινωνικοασφαλιστικές κατακτήσεις αλλά και να τις διευρύνουν, υποχρεώνοντας το κράτος και τους εργοδότες να πληρώσουν τα «σπασμένα» και τα κλεμμένα.