Ξεκινώντας την ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε πως «ο λαός σήμερα περισσότερο από πριν νιώθει τις συνέπειες που θα προκύψουν από βασικές επιλογές της κυβέρνησης στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στην Παιδεία, στην εισοδηματική πολιτική. Είναι πιο υποψιασμένος παρά ποτέ».

«Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν - συνέχισε - δεν εκφράζουν μόνο τη δίκαιη αγανάκτηση, την αγωνία για την πορεία της Κοινωνικής Ασφάλισης με βάση τα μέτρα και τις προθέσεις της κυβέρνησης. Αποτέλεσαν τον κρίκο, για να εκφραστεί μια γενικευμένη δυσαρέσκεια, συσσωρευμένη πείρα. Ακόμα και σήμερα που οι ηγεσίες ετοιμάζονται για τον ολισθηρό δρόμο του ψευτοδιαλόγου, ακόμα και σήμερα δεν έχει περάσει στο λαό, σε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του, ότι η κυβέρνηση πήρε πίσω τα μέτρα, και ότι αποτελούν το τελευταίο λάθος της κυβέρνησης, όπως είπε η υπουργός κ. Παπανδρέου.

Καμία υποτίμηση όμως στην ικανότητα της κυβέρνησης να ξεγελά, στη δύναμη των μηχανισμών που επιστρατεύει, εντός και εκτός κινήματος».

Ακολούθως συμπλήρωσε πως «το ζήτημα δεν είναι να περιοριστούμε σε κάποιους άμεσους στόχους και αιτήματα. Αυτοί πρέπει να εδράζονται σε μια γενικότερη αντίληψη και γνώση για τις πραγματικές αιτίες που οδηγούν την κυβέρνηση, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς στην επιλογή συγκεκριμένων μέτρων για την Κοινωνική Ασφάλιση», αλλά «το ζήτημα είναι να γνωρίζει ο λαός τον εσωτερικό δεσμό που δένει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, την πολιτική που ανοίγει ακόμα πιο πλατιά το δρόμο για εξαγορές και συγχωνεύσεις, για διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό για επενδύσεις, τα μέτρα για την Παιδεία, την Υγεία, τον "τρομονόμο" και την απαγόρευση διαδηλώσεων, αλλά και τον ενιαίο χαρακτήρα της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής.

Διαφορετικά, οι αγώνες θα είναι κατακερματισμένοι, αμυντικοί, ευάλωτοι στους ελιγμούς και στην παραπλάνηση, στη διασπαστική πολιτική κυβέρνησης και εργοδοσίας. Ας μην υποτιμήσουμε ότι η κυβέρνηση και η εργοδοσία κάνουν συστηματική προσπάθεια εξαγοράς και χειραγώγησης ενός τμήματος των μεσαίων στρωμάτων, της εργατικής τάξης, ώστε γύρω από την κυρίαρχη πολιτική να υπάρξει ένας μηχανισμός περάσματος της πολιτικής της, μια υγειονομική ζώνη, που δε θα μολύνεται από τις ριζοσπαστικές ιδέες του κινήματος. Βοηθός σ' αυτήν την πολιτική είναι η αύξηση της κρατικής καταστολής, των μηχανισμών καταστολής, ο "τρομονόμος" και η απαγόρευση των διαδηλώσεων. Η δίωξη του Μανουσογιαννάκη είναι μήνυμα γενικότερο».

Αναφερόμενη στο αίτημα για αλλαγή πολιτικής η ομιλήτρια επισήμανε πως αλλαγή που δεν αμφισβητεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, είναι απάτη. Υπογράμμισε επ' αυτού: «Το αίτημα για αλλαγή πολιτικής ακούγεται όλο και πιο συχνά αλλά ακόμα υπάρχει αρκετό σκοτάδι γύρω από το περιεχόμενο της αλλαγής.

Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη γενική γραμμή της πολιτικής της, λέγοντας ότι αν μεγαλώσει η πίτα θα πάρει και ο λαός. Ηδη μεγάλωσε και δεν πήρε. Το ίδιο συμβαίνει παγκόσμια και στην Ευρώπη. Η πίτα μεγαλώνει με όρους σκληρής εκμετάλλευσης, αρπαγής κατακτήσεων, με τον πόλεμο, τη δύναμη των όπλων και του εκβιασμού. Από μια τέτοια πολιτική είναι αδύνατο να προκύψει πρόοδος.

Είναι αλλαγή οι αυξήσεις - ψίχουλα, τα ψευτοπρογράμματα κατά της ανεργίας, δηλαδή η ανακύκλωση της ανεργίας; Αλλαγή που δε βάζει σε έμπρακτη αμφισβήτηση τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, του μεγάλου κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων που βγάζουν υπερκέρδη, παίζουν μονοπωλιακό ρόλο, δεν είναι αλλαγή, είναι απάτη. Σήμερα μάλιστα όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια τέτοια βαρβαρότητα, δεν μπορεί να βαφτίζεις αλλαγή τις ασπιρίνες, ούτε τους ελιγμούς των κυβερνήσεων για να κερδίσουν χρόνο, για να εξαγοράσουν και να εκφοβίσουν».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε η Αλέκα Παπαρήγα στα ζητήματα που κρίνουν τη γραμμή συσπείρωσης - συμμαχίας, τη γραμμή αντίθεσης και ριζικής αντιπαράθεσης και απαριθμώντας τα υπογράμμισε:

«1. Το πρόγραμμα που έχει κάθε κόμμα για το λαό και τον τόπο. Δηλαδή πώς βλέπει την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, τη θέση της χώρας στις διεθνείς σχέσεις, την απάντηση στο ερώτημα ποια πολιτική στο επίπεδο της διακυβέρνησης, της εξουσίας. Αρα την απάντηση στο τι είδους αντιπολίτευση χρειάζεται σήμερα: Στη γενική πολιτική κατεύθυνση ή στο ύφος και το ήθος της εξουσίας, στον τρόπο διαχείρισης;

2. Η στάση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Αρα η θέση απέναντι στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εδώ δε χωράνε μέσες λύσεις.

3. Η στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, στη συμμετοχή σε κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος.

4. Η πολιτική συμμαχιών και ταυτόχρονα ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα και των αγώνων στις πολιτικές εξελίξεις.

5. Σε τελευταία ανάλυση κρίνεται η στάση απέναντι στο πάντα επίκαιρο ερώτημα ενσωμάτωση ή αντίθεση και ρήξη.

Κατά τη γνώμη μας αυτά τα ζητήματα δεν αφορούν προνομιακά τα κόμματα αλλά και τον κάθε εργαζόμενο, τα λαϊκά στρώματα, το μαζικό κίνημα, χωρίς να ταυτίζουμε τα κόμματα με τις μαζικές οργανώσεις. Τα κόμματα όμως είτε θέλουν είτε όχι, αντικειμενικά, πρέπει να έχουν εκφρασμένη θέση στα ζητήματα αυτά, ανεξάρτητα αν είναι μεγάλα ή μικρά. Εκφρασμένη θέση με συγκεκριμένα αιτήματα, μέτρα, τρόπους δράσης και όχι με τίτλους και συνθήματα του τύπου "ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη", "θέλουμε ειρήνη και όχι πόλεμο". Τα συνθήματα αποτελούν υλική δύναμη όταν συνοδεύονται από την ειλικρίνεια των προθέσεων και προπάντων το ριζοσπαστικό χαρακτήρα των μέτρων και των δράσεων που αυτά υπονοούν, περιέχουν».

Ακολούθως η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συμπλήρωσε: «Ποια είναι αυτή η γραμμή συσπείρωσης και αντιπαράθεσης, η γραμμή διαχωρισμού και συμμαχίας;

1. Κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική πολιτική, τις ιδιωτικοποιήσεις. Τι θα γίνει με τις γιγάντιες ιδιωτικές επιχειρήσεις στον τομέα της Παιδείας και Υγείας, κοινωνικής πολιτικής γενικότερα; Δε φτάνει να λες είμαι υπέρ του δημόσιου τομέα Παιδείας και Υγείας, γιατί αν αφήσεις τους μεγάλους επιχειρηματίες να προχωρούν σε εξαγορές και συγχωνεύσεις, σε βαθύτερη διείσδυση στον κοινωνικό τομέα, σε καταστάσεις λίγο πολύ μονοπωλιακές, τότε ο δημόσιος τομέας θα είναι καχεκτικός, αναποτελεσματικός, στην υπηρεσία του κέρδους, στην εξάρτηση από το κέρδος. Τι θα γίνει π.χ. με τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τις μεταφορές, το εμπόριο, το τραπεζικό σύστημα που σήμερα έχει περάσει σε κατάσταση πλήρους ιδιωτικοποίησης, έχουν γίνει τμήματα ή θυγατρικές γιγαντιαίων πολυεθνικών; Οσο τομείς στρατηγικής σημασίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων τότε είναι αδύνατο να δουλεύουν για το συμφέρον του λαού. Εμείς παλεύουμε για την κοινωνικοποίησή τους, αλλά και τη συνύπαρξη του κοινωνικοποιημένου τομέα με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς που στηρίζουν τους μικρομεσαίους. Βεβαίως, αυτή η κοινωνικοποίηση είναι λύση προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω, στην επιστροφή στο γνωστό μας διευρυμένο επιχειρηματικά κρατικό τομέα.

2. Κατά του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Τι θα γίνει αν πχ. έχουμε μια προοδευτική κυβέρνηση, όπως προτείνουν άλλα κόμματα, θα συνεχίζεται η συμμετοχή μας στα σώματα αυτά; Θα έχουμε τις στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στην Ελλάδα; Θα δεχόμαστε εκχώρηση εθνικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διεθνείς ενώσεις και μηχανισμούς που καταπιέζουν λαούς και χώρες;

3. Τι θα γίνει με τις δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες του λαού; Θα πειθαρχήσουμε στους περιορισμούς, θα δεχτούμε ως τετελεσμένα τους φραγμούς στους αγώνες και στις μορφές πάλης που οι εργαζόμενοι επιλέγουν ανάλογα με την οξύτητα των προβλημάτων; Τι θα γίνει με τη δημοκρατία στους χώρους δουλιάς, με τον εργατικό έλεγχο;

4. Ποιες θα είναι οι διεθνείς σχέσεις της χώρας μας; Θα καθορίζονται από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Ποιο θα είναι το κριτήριο για τη διεθνή δράση της χώρας μας; Εμείς το λέμε καθαρά: Οσο η χώρα συμμορφώνεται και ενεργοποιείται με βάση την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τότε θα γίνεται θύτης για άλλους λαούς και θύμα η ίδια και ο λαός μέσα στο σύστημα των σημερινών διεθνών σχέσεων που βασίζεται στο δικαίωμα της επέμβασης, της αλλαγής συνόρων».

Καταλήγοντας η ομιλήτρια σημείωσε, αναφορικά με την κοινωνική και πολιτική συμμαχία: «Εμείς αναφερόμαστε στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία, και πολιτική και κοινωνική, όχι μόνο κοινωνική όχι μόνο πολιτική, που προκύπτει και αναπτύσσεται μέσα από το πεδίο των αγώνων, τροφοδοτείται και τροφοδοτεί τους αγώνες. Μετέχουν σ' αυτή κινήματα της εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων νεολαίας, γυναικών, ειρήνης, περιβάλλοντος, δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ. Συμμαχία που μετέχουν με πολιτική συμφωνία και πολιτικές δυνάμεις. Δε μιλάμε για μια συμμαχία γύρω από ορισμένους στόχους του μαζικού κινήματος, μια συμμαχία που κινείται με βάση μια συγκυρία, σε οποιαδήποτε κοινά σημεία, αλλά συμφωνία που περιλαμβάνει σύγχρονα κρίσιμα ζητήματα και έχει κατεύθυνση αντίθεσης με το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές διακρατικές συμφωνίες και δεσμεύσεις.

Μια συμμαχία που θα έχει στόχο την εξουσία, μια ριζικά διαφορετική εξουσία από αυτήν που έχουμε γνωρίσει με κόμματα, δηλαδή, που αντιπροσωπεύουν το μεγάλο κεφάλαιο.

`Η θα έχουμε εξουσία στα χέρια του λαού ή στα χέρια των δυνάμεων του κεφαλαίου, της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των μονοπωλίων.

Στο δρόμο αυτό - που θα είναι λιγότερο ή περισσότερο μακρύς - ανάλογα με την πορεία του κινήματος και την επίδραση των διεθνών εξελίξεων, ανάλογα με τα αποτελέσματα εκλογικών αναμετρήσεων στο πολιτικό και το κοινωνικό επίπεδο, υπάρχει έδαφος για κατακτήσεις που το σιγούρεμα και η διεύρυνσή τους θα γίνει με τη νίκη στο επίπεδο της εξουσίας. Δεν υποστηρίζουμε ή όλα ή τίποτα, αλλά ένα δρόμο που θα έχει ένα σκοπό και που στην πορεία του θα αποσπώνται κατακτήσεις. Αυτό σημαίνει πολιτική συμμαχιών και όχι να ξεκινάς ανάποδα χωρίς προορισμό, χωρίς να έχεις πυξίδα για το επόμενο βήμα».