Με την ελπιδοφόρα επισήμανση πως «δυναμώνει η αντίσταση στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων» και πως «σε ορισμένες χώρες και περιοχές διαμορφώνονται θύλακες μαζικής αφύπνισης και εμφανίζονται τάσεις αναζωογόνησης της ταξικής πάλης», άρχισε την εισηγητική της ομιλία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα (η οποία θα δημοσιευτεί ολόκληρη στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»), κηρύσσοντας την έναρξη των εργασιών της Διεθνούς Συνάντησης.

Δίπλα στις διαπιστώσεις αυτές, η Αλ. Παπαρήγα πρόσθεσε και μια ακόμη: την καταγραφόμενη «σαφή και ανερχόμενη αμφισβήτηση του λεγόμενου δόγματος της παγκοσμιοποίησης, ενός όρου που χρησιμοποιείται για τη συσκότιση του ταξικού χαρακτήρα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος και για την επιβολή της άποψης πως ο καπιταλιστικός δρόμος διεθνοποίησης είναι ένας, μοναδικός, αιώνιος».

Συμπλήρωσε όμως, πως σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να υποτιμηθούν οι συστηματικές προσπάθειες για τη χειραγώγηση των διεθνών κινημάτων από κυβερνήσεις, πολυεθνικές και δυνάμεις που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα σαν «πυροσβέστες της ταξικής πάλης» και υπογράμμισε πως η επιλογή σήμερα είναι μία: Η εργατική τάξη και το κίνημά της να αποτελέσουν τον κορμό της διεθνιστικής δράσης κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, τείνοντας χέρι συμμαχίας στα κινήματα των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Απ' αυτή την άποψη, σημείωσε, πως πρέπει να συγκεντρωθεί η προσοχή στις μορφές και το περιεχόμενο της διεθνοποίησης της ταξικής πάλης, με κινητοποιήσεις κοινές, με ανεβασμένες, δυναμικές μορφές πάλης που θα αγκαλιάζουν περισσότερες χώρες και κλάδους οικονομίας.

Στα κρίσιμα ζητήματα για το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, με βάση και την πείρα του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα ενέταξε:

• Την ανάγκη διερεύνησης της στρατηγικής που πρέπει να χαράξει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, απέναντι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Σ' αυτό το σημείο, επικαλούμενη την εμπειρία του ΚΚΕ, τόνισε την ανάγκη να υπάρξει συστηματική αντιπαράθεση και οριοθέτηση από οπορτουνιστικές απόψεις, από λογικές ταξικής συμφιλίωσης και συνεργασίας. Αλλωστε, «το θέμα αντίσταση - ρήξη ή ενσωμάτωση είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα», όπως σημείωσε.
• Την ανάγκη να μην υπερβάλλεται η αποτελεσματικότητα των καθημερινών οικονομικών αγώνων, που όσο κι αν είναι σημαντικοί, δεν παύουν να αποτελούν έναν μικρό πόλεμο, όταν ξεκόβονται από τις γενικότερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, από την ανάγκη να διεκδικηθούν αλλαγές στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας υπέρ της εργατικής τάξης, των λαών.
• Την ανάγκη ιδεολογικής αντιπαράθεσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο των ΚΚ σε θέματα στρατηγικής του κινήματος, στην προοπτική του σοσιαλισμού.
• Και, τέλος, το ζήτημα που αφορά στην έμπρακτη άρνηση της εργατικής τάξης κάθε είδους συμμετοχής σε στρατιωτικές δυνάμεις και μισθοφορικά σώματα που ανήκουν στο ΝΑΤΟ ή εκτελούν δραστηριότητες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κ.ά.

Σ' αυτό το σημείο, η ομιλήτρια έκανε εκτενή αναφορά στα δύο χρόνια ζωής του ΠΑΜΕ, τη δράση, τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Για να καταλήξει επισημαίνοντας την ανάγκη συνάντησης των ταξικών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ώστε ο αγώνας να πάρει διεθνιστικό χαρακτήρα έμπρακτης αλληλεγγύης, αφού «παγκόσμια αντιμετωπίζουμε τον κοινό αντίπαλο, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον ιμπεριαλισμό». Αλλά και την ανάγκη καλύτερου συντονισμού για το ανέβασμα της αντικαπιταλιστικής συνείδησης, της πάλης για το σοσιαλισμό και την επικαιρότητά του, μιας και «μια τέτοια ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση σε αυτό το στρατηγικής σημασίας ζήτημα, πέρα από τη μακροπρόθεσμη δυναμική της θα δώσει ώθηση στον καθημερινό αγώνα, θα τον περιβάλλει με το νόημα της προοπτικής».