Τη σοσιαλδημοκρατική συνταγή διαχείρισης για λογαριασμό του κεφαλαίου διαφήμισε ο Αλ. Τσίπρας με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όπου απαντώντας στο ερώτημα «Τι θα γινόταν αν...» κυβερνούσε το κόμμα του, απαντά σαν να μην κυβέρνησε ποτέ και να μην κουβαλά στην πλάτη του πέντε χρόνια σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής.

Αντίθετα, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε λωτοφάγους, λέει ότι «στα νοσοκομεία θα είχαμε ήδη 4.000 περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές» και ότι η χώρα «δεν θα ήταν η τελευταία στην ΕΕ σε έκτακτες δαπάνες ενίσχυσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας», ότι θα πάγωναν οι πλειστηριασμοί έως το τέλος του χρόνου κ.ο.κ. Την ίδια ώρα επαναλαμβάνει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο ώστε «να ανακοπεί η μεγάλη βουτιά της ελληνικής οικονομίας και να έρθει ταχύτερα η ανάκαμψη». Υπόσχεται «ένα γενναίο χρηματοδοτικό πακέτο 26 δισ. ευρώ», με φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις κάθε είδους στο κεφάλαιο, όπως και για «αποτροπή κατάρρευσης ή επιθετικών εξαγορών στρατηγικών επιχειρήσεων (...) ακόμα και μέσω εθνικοποίησης...», προκειμένου να «ξελασπώσουν» οι όμιλοι, όπως και ότι θα υπερασπιζόταν με... μεγαλύτερο πάθος την προσπάθεια για έκδοση ευρω-ομολόγου, που στηρίζει και η ΝΔ.

Στο μεταξύ, συνεδρίασε χτες η ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισε επικαιροποίηση του προγράμματος του κόμματος, κάνοντας λόγο για μια πολύ δύσκολη κρίση που έρχεται και προβάλλοντας το νέο ψευτοδίλημμα για τον εγκλωβισμό του λαού «την επόμενη μέρα (που) είναι: Δημόσιες πολιτικές για τη στήριξη της κοινωνίας ή η κρίση ως ευκαιρία για την αναδιάρθρωση της οικονομίας προς όφελος των ισχυρών και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων».

Με ίδια ρητορική και κοινούς άξονες η Φώφη Γεννηματά αρθρογραφεί στα «ΝΕΑ» και διερωτώμενη αν η σοσιαλδημοκρατία θα μπορέσει να ανακτήσει «την ιδεολογική και εκλογική της ηγεμονία», σημειώνει πως «η απάντηση είναι θετική αν κοιτάξουμε το αύριο κατάματα (...) Ο αγοραίος καπιταλισμός ούτε μπορεί να εξανθρωπιστεί ούτε είναι πλέον δυνατόν να απορροφούμε τους κραδασμούς του αποσπασματικά. Η ζημιογόνος συμβίωση με τον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές λιτότητας πρέπει να αρχειοθετηθεί ως μια εξαίρεση και ένα μεγάλο ιστορικό, πικρό μάθημα», γράφει, κλείνοντας ευθέως το μάτι και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη διαμόρφωση των «προοδευτικών» εναλλακτικών για λογαριασμό του κεφαλαίου.