Η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών στον αστικό Τύπο, από τη μια, εκθειάζει την «αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης απέναντι στις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο και, από την άλλη, απευθύνει εκκλήσεις για τη διαφύλαξη της «κοινωνικής συνοχής», ώστε όλοι μαζί, «ισχυροί ως κοινωνία», να ξεπεράσουμε τη «δοκιμασία της πανδημίας». Υπάρχουν μάλιστα και ορισμένοι που προειδοποιούν την κυβέρνηση «να μην ξεπεράσει τα όρια», επειδή στις σημερινές οριακές συνθήκες ο αυταρχισμός μπορεί να της γυρίσει μπούμερανγκ. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφτηκαν από μερίδα του Τύπου μετά την απαγόρευση των διαδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, ότι «η απόφαση είναι σωστή, αλλά ο τρόπος ήταν λάθος», συζήτηση που συνεχίζεται και μετά το όργιο της καταστολής. Ολες αυτές οι - αντιφατικές πολλές φορές - απόψεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα βλέπουν τον «κίνδυνο» να δυναμώσει η λαϊκή δυσαρέσκεια εξαιτίας του διαλυμένου συστήματος Υγείας, της ανασφάλειας που αισθάνεται ο λαός από την απουσία κάθε κρατικής ευθύνης, των συνεπειών της οικονομικής κρίσης. Ξέρουν ότι η αντιλαϊκή πολιτική που φορτώνει την πανδημία και την κρίση στο λαό, για να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεν παίρνει αναστολή. Το λένε άλλωστε κυνικά ότι δεν πρόκειται να «γεννήσουν» ούτε νοσοκομεία ούτε υγειονομικούς ούτε συρμούς και λεωφορεία, ενώ την ίδια ώρα μπουκώνουν το κεφάλαιο με νέα προνόμια και χρήμα, ξοδεύουν δισ. σε νέους εξοπλισμούς για το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό προσπαθούν να βάλουν τους αγώνες στο «γύψο». Γι' αυτό επιτίθενται στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, που σπάει στην πράξη τις απαγορεύσεις και τον αυταρχισμό, δείχνοντας ποιος είναι ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστεί σήμερα ο λαός την υγεία, τη ζωή και τα δικαιώματά του.