Δεν είχε προλάβει ο Κ. Σημίτης να δηλώσει στη Ν. Υόρκη «είμαστε με τους Αμερικανούς» και στη Θεσσαλονίκη οι δικαστές είχαν ήδη αποφασίσει: Κακούργημα η αντίσταση στους Αμερικανούς! Κακούργημα που μεταφράστηκε και σε 8 μήνες φυλάκιση για έναν αγωνιστή, τον Ζαχαρία Καρακίτσιο απ' το Λιτόχωρο, που απ' τα γεννοφάσκια του έμαθε πως μεγαλύτερη ντροπή από το σκυμμένο κεφάλι δεν υπάρχει.

Το θέμα δεν αφορά γενικά στην πολύπλευρη εξάρτηση της χώρας στην εποχή της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης. Αφορά στο πώς εκφράζεται ο αυτοματισμός του αστικού κράτους σε μια τέτοια εποχή, την ώρα που θίγονται τα ιερά και όσιά του. Εδώ που είμαστε σήμερα, με την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει, οι αφορμές για να θίγονται - μέσα από την απειθαρχία και την αντίσταση - τα ιερά και όσια του συστήματος είναι καθημερινές. Γι' αυτό και ο αυτοματισμός εκφράζεται πλέον σε κάθε στιγμή. Νωπός ο ερχομός Κλίντον και η βαρβαρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν χιλιάδες διαδηλωτές. Γνωστό το γεγονός ότι καθημερινά πληρώνονται 30 αστυνομικοί για να φυλάνε επί 24ώρου βάσεως το άγαλμα του Τρούμαν. Προχτές ακόμα είδαμε τον αυτοματισμό του κράτους να λειτουργεί κατά των Αφγανών προσφύγων στο Πεδίον του Αρεως και κατά των Κούρδων στη Ραφήνα. Τα γεγονότα φαίνονται αλλά δεν είναι ασύνδετα. Απομακρυσμένες ψηφίδες είναι ενός ενιαίου μωσαϊκού. Που στο σύνολό του περιέχει την εικόνα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, μαζί και αυτήν των λειτουργιών του κράτους της.

Τα πράγματα έχουν φτάσει πλέον εκεί όπου γίνεται απόλυτα καθαρό πως αυτή η πραγματικότητα δε φτιασιδώνεται, όσοι όρκοι πίστης στην ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και στο αδέκαστο κράτος κι αν δοθούν. Αυτή η πραγματικότητα μόνο ανατρέπεται. Κι ο δρόμος ήταν, είναι και θα είναι μόνο ένας: Οργάνωση και αγώνας. Γνώση και πρωτοπόρα δράση που να δείχνει καθαρά τον ένοχο, να μην καλλιεργεί αυταπάτες, να ζυμώνει συνειδήσεις ικανές να τα βάλουν με το θεριό. Αυτός που καταδικάστηκε για κακούργημα επειδή αντιστάθηκε, δεν είναι - ευτυχώς - ο «έντιμος άνθρωπος κυρ Παντελής» του γνωστού τραγουδιού. Κόντρα σ' αυτούς που θέλουν το λαό μας ανθρωπάκια που θα κοιτάνε τη δουλιά τους και δε θα σκαλίζουν και πολύ τα πράγματα για να μην μπλέξουν, οι Ζαχαρίες - όπου Γης - αντιμετωπίζουν κατά πρόσωπο τη «νέα τάξη» και με τη στάση τους παραδειγματίζουν.

Η δικαίωση αυτού του αγώνα δεν μπορούσε να γίνει - ποτέ δε θα γίνει - στην αίθουσα ενός αστικού δικαστηρίου. Οι αγώνες αυτοί είναι ήδη δικαιωμένοι στα σημάδια που άφησαν πάνω στα νεοταξίτικα τανκς εκείνο το πρωί στη Θεσσαλονίκη, στις γκρεμισμένες πύλες του λιμανιού, στα σύνορα, έξω από την πρεσβεία, στην αλληλεγγύη με τα θύματα του ιμπεριαλισμού, στους καθημερινούς αγώνες όχι γενικά για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά για έναν ριζικά - διαμετρικά αντίθετο με το σημερινό - άλλον κόσμο. Μέχρι τότε, ό,τι από τους εξουσιαστές μας θεωρείται «κακούργημα» για μας θα είναι τιμή και παράδειγμα -έναυσμα για τη συνέχεια.