Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, για το θέμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, προσπαθώντας απεγνωσμένα να δικαιολογήσει τη σιωπή του Σημίτη, είπε ότι η κυβέρνηση θα... σκεφτεί και θα επιλέξει τη στιγμή που θα αντιδράσει!..

Σε κάτι τέτοιες κρίσιμες ώρες, καλό είναι να επιχειρεί κανείς αναδρομές σε εποχές που πάλι αντιμετωπίζαμε κρίσιμα προβλήματα εθνικά. Αν ρίξουμε μια ματιά στην πολιτική και διπλωματική Ιστορία μας, θα διαπιστώσουμε π.χ. ότι ποτέ η Αμερική και το ΝΑΤΟ δεν υποστήριξαν τον αγώνα του Κυπριακού λαού. Αντίθετα, τον υπονόμευσαν χάριν της Τουρκίας. Κι έρχονται σήμερα τα αρχεία του Φέρεϊν Οφφις να επιβεβαιώσουν, όσα επί χρόνια έλεγε η Αριστερά λοιδορούμενη από τους θιασώτες της «Ατλαντικής Συμμαχίας». Αποκαλύπτουν λοιπόν τώρα τα αρχεία του βρετανικού υπουργείου: «Οι Ρώσοι πάντοτε στέκονταν στο πλευρό της Κύπρου και υποστήριζαν την ανεξαρτησία και την εδαφική της ακεραιότητα». Και στις διπλωματικές αναφαρές τονιζόταν: «Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι υποστηρίζουν τον Μακάριο». Σφόδρα ενοχλημένα ήταν τα γεράκια της «Ατλαντικής Συμμαχίας», επειδή η ΕΣΣΔ ήθελε να εμποδίσει την εξάρτηση της Μεγαλονήσου από το ΝΑΤΟ και ενίσχυε τον Κύπριο Εθνάρχη, χωρίς να ζητάει, να εγκαταστήσει δικές της βάσεις στο κυπριακό έδαφος...

Αυτή ήταν η πολιτική της ΕΣΣΔ και άλλων κομμουνιστικών χωρών απέναντι στους «μικρούς» και αδυνάτους, απέναντι στα απελευθερωτικά κινήματα, απέναντι στους αδεσμεύτους, απέναντι σ' όλους όσοι αγωνίζονταν να κρατηθούν μακριά από τη «στρούγκα» του ΝΑΤΟ, που ήταν και είναι η παγκόσμια απειλή...

Ακόμα και οπαδοί της Δεξιάς αντιλαμβάνονται και αναγνωρίζουν σήμερα, ότι η ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δεν ήταν τυχαία. Οταν η ΕΣΣΔ στήριζε ανεπιφύλακτα ακόμα και όσους ήθελαν να μείνουν έξω και από τους δυο συνασπισμούς, διαπιστώνει κάθε καλόπιστος μελετητής, τη διαφορά με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που απαιτούσαν (και απαιτούν) να βρίσκονται οι πάντες κάτω από τη δική της κηδεμονία.

Κάποτε, θα έλθουν όλα στο φως της δημοσιότητας. Αλλά κι αν ο κόσμος δε γνωρίζει την προδοσία σε όλες της τις λεπτομέρειες, εντούτοις διαισθάνεται το τι ακριβώς συνέβη και ποιοι το σχεδίασαν. Το ευρωνόμισμα, ο ευρωστρατός, οι ευρωτρομονόμοι, τώρα χωρίς «αντίπαλο δέος», έχουν ένα σκοπό: Την παγκοσμιοποίηση που θέλει να εξαφανίσει το λαϊκό κίνημα, τα σύνορα των κρατών, και αύριο να υπάρχει μια κυβέρνηση παγκόσμια, μία ευρωαστυνομία που θα χτυπά και θα διώκει τους «τρομοκράτες», δηλ. τους ελεύθερους ανθρώπους που εξακολουθούν να αντιτίθενται στα σχέδια ΗΠΑ - Βρυξελλών - ΝΑΤΟ. Ηδη, έρχονται οι Αμερικανοί στρατηγοί και μας λένε: «Ξεχάστε τον εναέριο ελληνικό χώρο. Μόνο εναέριος χώρος του ΝΑΤΟ υπάρχει, και γι' αυτό, δεν μπορείτε να αναχαιτίζετε τους Τούρκους»! Και ο κ. Σημίτης σιωπά, κρύβει αυτά τα έγγραφα, και σπεύδει στη Νέα Υόρκη... Τα ΜΜΕ -κυρίως τα ηλεκτρονικά- ελέγχονται από εκείνους που μόνο σωστή ενημέρωση δεν παρέχουν. Δεν ακούγεται η φωνή του ΚΚΕ από τα κανάλια. Την πνίγουν και δίνουν άφθονο χρόνο για τηλεοπτικά σκουπίδια. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα σήμερα -με όση δύναμη έχουν- (σε αντίθεση με τα ψευδοσοσιαλιστικά και τους ψευδοπροοδευτικούς «εκσυγχρονιστές») προασπίζουν την εθνική ανεξαρτησία.

Οι παγκοσμιοποιημένοι αναθεωρητές και οι κάθε μορφής ταπεινοί θεράποντες των ΗΠΑ και των Βρυξελλών στοχεύουν στην κατάργηση της ανεξαρτησίας των κρατών. Πολύ σωστά, ο άλλοτε ηγέτης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Ζορζ Μαρσέ, τόνιζε ότι το Κόμμα του ήθελε: «Μια Γαλλία ανεξάρτητη, μέσα σε μια Ευρώπη ανεξάρτητη, μια Γαλλία φιλειρηνική και φιλική προς όλους τους λαούς, μια Γαλλία που η φωνή της θ' ακούγεται στον κόσμο δυνατή, όταν θα πρόκειται για τις πιο δίκαιες υποθέσεις της ανθρωπότητας. Εμείς, δε νομίζουμε πως το έθνος είναι μια "έννοια ξεπερασμένη". Αντίθετα, το έθνος είναι μια πραγματικότητα ολοζώντανη, νέα ακόμα, πλούσια σε δυνατότητες, που καταπνίγονται κάτω από την κυριαρχία της μπουρζουαζίας. Εμείς θέλουμε την άνθησή του, θέλουμε να φθάσει το πραγματικό του μεγαλείο. Ο καθένας ξέρει καλά, πως η ακτινοβολία του δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη, όσο στις περιόδους εκείνες της Ιστορίας -1789, Λαϊκό Μέτωπο, Απελευθέρωση- όπου ο λαός πήρε το μέλλον του στα χέρια του και άνοιξε καινούριους δρόμους στην κοινωνική πρόοδο και τη λευτεριά...».

Στην περίπτωσή μας, πρέπει να αναπολήσουμε τους αγώνες της ανεξαρτησίας του 1821 και μετά, τους κοινωνικούς αγώνες, την Εθνική Αντίσταση κ.λπ., τότε που ο λαός μας προσπαθούσε κι εκείνος ν' ανοίξει δρόμο για τους ίδιους στόχους.