Το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο αποτελεί μια πολύ σημαντική συμβολή για όλους τους κομμουνιστές. Στη βάση επεξεργασιών που συλλογικά έχουμε κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια, πάνω στους δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό, που με τη δράση των κομμουνιστών ανανεώνονται, προκύπτει πολύτιμη πείρα. Πείρα που πρέπει να μελετηθεί, να αφομοιωθεί.

Αυτά τα χρόνια αποδείχτηκε ότι το να ξεκινά η καθοδήγηση και η δράση από τη στρατηγική είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό καθήκον. Δεν υπάρχουν συνταγές έτοιμες, χρειάζεται οι κινήσεις μας να είναι μελετημένες, συλλογικά επεξεργασμένες, πατώντας πάνω στη γνώση του χώρου που κάθε Κομματική Οργάνωση δουλεύει, δρα.

Αυτά τα χρόνια οι Οργανώσεις του Κόμματος στην Αττική, κλαδικές και εδαφικές, έκαναν πολλή δουλειά στο μέτωπο της δουλειάς μας στο λιμάνι του Πειραιά. Τι κίνδυνοι υπήρχαν πολύ επιγραμματικά και χωρίς φιλοδοξία σε ένα σύντομο άρθρο να ενσωματωθεί όλη η πείρα των Οργανώσεων:

Ο κίνδυνος να επιδράσει πάνω μας το αίτημα για δημόσιο λιμάνι. Αυτό το αίτημα έμπαινε από τις άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, με βάση και τη δρομολογημένη εξέλιξη για πώληση του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ στο κινεζικό μονοπώλιο της COSCO. Και σίγουρα η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού επέφερε αλλαγές προς το χειρότερο για την εργατική τάξη και το λαό της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά (χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις και τις ΣΣΕ, επιβάρυνση περιβάλλοντος κ.λπ.).

Ομως και επί δημόσιου ΟΛΠ το λιμάνι για ποιον δούλευε; Δεν είχε ο ΟΛΠ ως κριτήριο την κερδοφορία των εφοπλιστών; Δεν χτυπιόντουσαν τα εργασιακά δικαιώματα; Δεν στοίχιζε η ανυπαρξία μέτρων υγείας και ασφάλειας ζωές εργατών; Δεν υπήρχαν τα «καζάνια του θανάτου» στις γειτονιές του Περάματος και της Δραπετσώνας;

Αντικειμενικά έμπαινε το θέμα ότι δεν μπορούσαμε να πούμε «όχι στην ιδιωτικοποίηση» σκέτο, να συμμετέχουμε στην πάλη για «δημόσιο λιμάνι». Χώρια που πάντα υπήρχε και υπάρχει στο μυαλό μας ότι η διαπάλη των μονοπωλιακών συμφερόντων για κρίσιμες υποδομές, όπως το λιμάνι του Πειραιά, έχει και διεθνείς διαστάσεις. Αντικειμενικά έπρεπε στη γραμμή μας να υπάρχει μέτωπο στις μερίδες του κεφαλαίου, που συγκρούονταν, που έφτιαχναν μέχρι και δημοτικούς συνδυασμούς για να είναι ακόμα πιο άμεσα στα πράγματα, αλλά και οι όροι κάτω από τους οποίους θα μπορούν τέτοιες κρίσιμες υποδομές να είναι στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Να το πούμε διαφορετικά: Αν λέγαμε «δημόσιο λιμάνι» σκέτο, στις σημερινές συνθήκες εξουσίας του κεφαλαίου, πρακτικά, «άθελά μας, θα καλλιεργούσαμε αντιλήψεις ότι μπορεί να υπάρξουν και λύσεις - νησίδες σοσιαλιστικές μέσα στον καπιταλισμό» (αναφορά από τη θ. 10, 1o κείμενο).

Σωστά, με συλλογικό τρόπο, με βοήθεια από την καθοδήγηση των παραπάνω Οργάνων, και με διατομεακή συνεργασία έγινε επεξεργασία πλαισίου πάλης και δράσης. Στοιχείο πολύ σημαντικό που μας βοήθησε.

Αποδείχτηκε ακόμα ότι δεν αρκεί μια συζήτηση. Χρειάζεται να παρακολουθούνται οι εξελίξεις, να παίρνονται μέτρα βελτίωσης του πλαισίου πάλης. Και αυτό γιατί πρέπει να παρακολουθούνται οι μεταβολές που συμβαίνουν, η δράση των άλλων δυνάμεων, αλλά και το πώς η ζωντανή πείρα από τη δράση των Κομματικών Οργανώσεων τροφοδοτεί με νέα πείρα που πρέπει να παίρνεται υπόψη. Δηλαδή και η διαμόρφωση πλαισίου πάλης δεν είναι έργο μιας πράξης.

Ενας δεύτερος κίνδυνος που υπήρχε ήταν να παρακολουθούμε από απόσταση τη δράση των άλλων δυνάμεων, να μένουμε στη ζύμωση για μια άλλη εξουσία. Φυσικά μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν στρέβλωση της στρατηγικής μας.

Οι δυνάμεις μας, και σωστά, αντιπάλεψαν την ιδιωτικοποίηση και τις συνέπειες που φέρνει. Σήμερα, για παράδειγμα, έχουν ξηλωθεί στο λιμάνι εργασιακά δικαιώματα, έχουν επιδεινωθεί οι όροι εργασίας.

Οι κομμουνιστές, πρωτοστατώντας στο κίνημα, στη δράση των εργατικών σωματείων και άλλων μαζικών φορέων της περιοχής, ανέπτυξαν ένα πλούσιο πρόγραμμα δράσης και διεκδικήσεων για όλα τα ζητήματα που αφορούν την εργατική τάξη και την εργατική - λαϊκή οικογένεια και που σχετίζονται με το λιμάνι.

Για το θέμα των ΣΣΕ, με το Συνδικάτο Μετάλλου να καταφέρνει μια φορά να υπογράψει με σκληρή πάλη τοπική ΣΣΕ.

Για τα εργασιακά δικαιώματα σε λιμάνι, καράβια, Ζώνη.

Για τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας, για το αίσχος των λεγόμενων «εργατικών ατυχημάτων», δράση που προσαρμόστηκε και στη διεκδίκηση αναγκαίων μέτρων με βάση την εξελισσόμενη πανδημία.

Για τα ζητήματα του περιβάλλοντος, που επιβαρύνεται από τη λειτουργία των καζανιών σε Πέραμα και Δραπετσώνα, ενώ είναι υπαρκτός και ο κίνδυνος ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης, αλλά και από τα έργα που προχωρά η COSCO στην Πειραϊκή.

Για το ζήτημα του χώρου των 640 στρεμμάτων του πρώην εργοστασίου Λιπασμάτων, που διεκδικεί ο λαός της περιοχής για τις δικές του ανάγκες.

Για τα παραπάνω θέματα οι δυνάμεις μας μπήκαν μπροστά. Οργάνωσαν την πάλη σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Αντιπαρατέθηκαν και αντιπαρατίθενται με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, του οπορτουνισμού. Εβαλαν στο στόχαστρο μονοπωλιακούς ομίλους, εργοδοσία, κυβέρνηση, Περιφέρεια, τις δημοτικές αρχές σε όλους τους δήμους. Με όρους πρωτοβουλίας άνοιξαν τα ζητήματα, ακόμα και αν οι διαθέσεις φάνταζαν πεσμένες. Κρίσιμο στοιχείο ήταν ότι η θέση μας για το λιμάνι, το πλαίσιο πάλης, ο σχεδιασμός, συζητήθηκαν σε όλες τις εμπλεκόμενες, άμεσα ή έμμεσα, ΚΟΒ, συζητήθηκαν με τους οπαδούς μας. Κρίσιμο ήταν ότι η προσπάθεια για την κομματική οικοδόμηση στους κρίσιμους χώρους προχώρησε, αν και αποδείχτηκε ένα πάρα πολύ δύσκολο καθήκον.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή και από την πείρα των Οργανώσεων αυτό που αναφέρεται στη θ. 30 του 1ου κειμένου: «Το κύριο ζήτημα, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι έγκαιρα να εκτιμάμε τις διαθέσεις για όποιο πρόβλημα οξύνεται, να παίρνουμε πρωτοβουλίες, γιατί όπου αφήνουμε κενό ή υπάρχει ατολμία ή έλλειψη πρωτοβουλιών, τότε η πρωτοβουλία θα εκδηλωθεί κατευθυνόμενη από δυνάμεις με προβληματικό προσανατολισμό και θα δυσκολευτεί η διαπάλη μέσα σε αυτήν. Το κύριο είναι οι δυνάμεις μας να είναι ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά θωρακισμένες με τις θέσεις μας, τη συνολικότερη στάση μας απέναντι στον οπορτουνισμό, ώστε να μην είναι ευάλωτες σε πιέσεις, αλλά και να δουλεύουν με τέτοιον τρόπο στο κίνημα, ώστε με τη στάση τους, την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με επιχειρήματα να καταφέρνουν στη βάση να απεγκλωβίζουν δυνάμεις από τη μέγγενη του οπορτουνισμού και των αντι-ΚΚΕ ψυχώσεων που δυνάμεις του καλλιεργούν».