Αυτές τις μέρες, που με αφορμή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης επανέρχεται το ζήτημα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεσκονίζουν από τα συρτάρια τους την περίφημη «έκθεση Σέρκας», την οποία ψήφισε το Ευρωκοινοβούλιο το 2008 και αποτέλεσε τη βάση για τη διαμόρφωση όλων των μετέπειτα ευρωπαϊκών Οδηγιών και εθνικών νόμων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ανάμεσα σε εκείνους που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τη συγκεκριμένη έκθεση, ήταν και ο ευρωβουλευτής του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης. Προσπάθησε μάλιστα να δικαιολογήσει τη θετική ψήφο του ως επιλογή του μικρότερου κακού, λέγοντας ότι η αρχική πρόταση των υπουργών Εργασίας ήταν χειρότερη και ότι θα μπορούσε να επανέλθει αν δεν ψηφιζόταν η έκθεση Σέρκας. Ετσι, στις 5 Νοέμβρη 2008, στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το χέρι του και ενέκρινε την έκθεση, που ανάμεσα σε άλλα προέβλεπε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε 12μηνη βάση, ενώ αύξανε τα χρονικά όρια εργασίας από 65 έως 78 ώρες τη βδομάδα, ανοίγοντας το δρόμο για 13ωρη εργασία τη μέρα. Βέβαια, αυτή ήταν μόνο η αρχή για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού στην κυβερνητική του θητεία δεν εφάρμοσε μόνο σχολαστικά όλες τις προβλέψεις της ελληνικής νομοθεσίας για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δεν επέκτεινε μόνο τις προβλέψεις της ευρωπαϊκής Οδηγίας στους γιατρούς αλλά έκανε νόμο και όλες τις εξαιρέσεις της, τεντώνοντας μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο τα όρια της διευθέτησης που μπορεί να αξιοποιήσει η εργοδοσία. Με τέτοιο πλούσιο βιογραφικό έρχεται σήμερα να υπερασπιστεί την αφοσίωσή του στην πολιτική του κεφαλαίου, μοιράζοντας ταυτόχρονα εγγυήσεις ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τη ΝΔ και να διασφαλίσει ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση και συνοχή.