Στη συζήτησή μας για την καύση σκουπιδιών από την τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ στον Βόλο, ο Απ. Ριζόπουλος θέτει εξαρχής την ουσία του ζητήματος: «Η καύση σκουπιδιών από τις τσιμεντοβιομηχανίες (και όχι μόνο) είναι μια χρυσοφόρα δεξαμενή άντλησης κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, στο πλαίσιο της λεγόμενης "κυκλικής οικονομίας" της ΕΕ. Με την παραγωγή Ενέργειας μέσω της καύσης σκουπιδιών, στόχος είναι να μειώσουν το ενεργειακό κόστος και να εξασφαλίσουν φτηνές πρώτες ύλες.

Ταυτόχρονα με τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα, την ανάθεση σε επιχειρηματικούς ομίλους της διαχείρισης των απορριμμάτων, εξασφαλίζονται νέα πεδία κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, θυσιάζεται η υγεία του λαού και φυσικά το περιβάλλον, αφού είναι γνωστό ότι η καύση αυτή οδηγεί σε εκπομπές εξαιρετικά επικίνδυνων αέριων ρύπων, που ευθύνονται για καρκινογενέσεις και άλλες σοβαρές βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό».

Μιλώντας για τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος, επισημαίνει πως «το έγκλημα που ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, γιγαντώνεται σήμερα από την κυβέρνηση της ΝΔ. Πρόσφατα είχαμε μια νέα τροποποιητική Απόφαση Εγκρισης Περιβαλλοντικών Ορων, με την οποία διευρύνεται ο κατάλογος αξιοποίησης αποβλήτων, δίνεται η δυνατότητα στη βιομηχανία να μεταφέρει απόβλητα με περισσότερα πλοία, έως και 25.000 τόνους κάθε μήνα, στο λιμάνι της.

Προβλέπεται η παραλαβή δευτερογενών στερεών καυσίμων (σκουπίδια) υπό μορφή χύδην με φορτηγά (20 τόνους ανά δρομολόγιο) και επιπλέον 3.750 τον. εβδομαδιαίως (!) με containers. Επίσης εισάγονται και νέοι κωδικοί αποβλήτων, ενώ προβλέπεται και η εφαρμογή ενός νέου συστήματος "chlorine by pass" για την απομάκρυνση του χλωρίου. Σύστημα το οποίο η ΑΓΕΤ θα χρησιμοποιήσει, όχι για τη μείωση των καρκινογόνων διοξινών, αλλά για να έχει τη δυνατότητα να καίει περισσότερα σκουπίδια.

Την ίδια στιγμή ξεφυτρώνουν νέες Μονάδες Επεξεργασίας Αποβλήτων. Εκτός από τη Μονάδα Επεξεργασίας Απορριμμάτων στον ΧΥΤΑ του δήμου Βόλου, θα λειτουργήσουν ακόμη δύο από επιχειρηματικούς ομίλους, που θα επεξεργάζονται υπολείμματα της ανακύκλωσης, κακής ποιότητας κομπόστ, λάστιχα και πλαστικά μέρη αυτοκινήτων, για την παραγωγή RDF/SRF, μετατρέποντας τη Μαγνησία σε σκουπιδότοπο».

Μιλώντας για την προσπάθεια να εκφραστεί οργανωμένα η αντίδραση του λαού σ' αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις, ο Απ. Ριζόπουλος λέει: «Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι δυνάμεις του Κόμματος στα σωματεία και σε άλλους μαζικούς φορείς της πόλης, άνοιξαν τη συζήτηση σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.

Στόχος μας ήταν να διαμορφωθεί και να υιοθετηθεί ένα διεκδικητικό πλαίσιο, που εκτός από το "ΟΧΙ στην καύση των σκουπιδιών" θα βοηθάει ώστε να συνειδητοποιείται πλατιά η αληθινή πηγή του κινδύνου και ο πραγματικός αντίπαλος, το κεφάλαιο και η ανάπτυξη που υπηρετεί τα κέρδη του, με ευθύνη όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και αστικών κομμάτων, των εκπροσώπων τους στην Τοπική Διοίκηση. Αυτός είναι ο ένοχος για την όξυνση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, για την επιδείνωση των όρων ζωής για τα λαϊκά στρώματα της περιοχής.

Οι κομμουνιστές, με την πρωτοπόρα δράση τους στο κίνημα, συνέβαλαν καθοριστικά στο να εκφραστεί η αντίδραση του λαού στην καρκινογόνα καύση, να αποκαλυφθούν "εχθροί" και "φίλοι". Βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή όλων των αγώνων, στα συλλαλητήρια και τις άλλες δράσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων εργαζομένων και νέων ανθρώπων, ιδιαίτερα μαθητών. Με παρακαταθήκη αυτή την πλούσια δραστηριότητα, δουλεύουμε εντατικά για το νέο μεγάλο συλλαλητήριο το Σάββατο 5 Ιούνη».

«Κάτω και από την πίεση των μαζικών λαϊκών αντιδράσεων - συνεχίζει το στέλεχος του ΚΚΕ - "φοριούνται" πολύ τα επιχειρήματα της "ατομικής ευθύνης" και των "προβλεπόμενων ορίων" από τους αντιδραστικούς νόμους. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστεί και να μείνει στο απυρόβλητο η καύση, συνολικά η διαχείριση των απορριμμάτων με κριτήριο τα κέρδη, μεταφέροντας την αντιπαράθεση στο αν οι ρύποι που εκπέμπονται είναι εντός ορίων και άλλα.

Είναι γνωστό όμως ότι οι έλεγχοι που γίνονται προσαρμόζονται στη "νομιμότητα" και τους κανόνες της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων, είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πρόκειται για νομοθετικό πλαίσιο με περιβαλλοντικές μελέτες που αλλάζουν κατά το δοκούν, απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, με ελαστικά κριτήρια, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ομίλων.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι τα όρια του ολικού οργανικού άνθρακα στα καυσαέρια των τσιμεντοκλιβάνων τετραπλασιάστηκαν "εν μια νυκτί" για να μπορούν να καίνε σκουπίδια!

Απάντηση λοιπόν σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι η αντιπαράθεση για τα όρια της "νομιμότητας", ούτε η επίκληση των "διεξοδικών ελέγχων" για την "τήρηση των ορίων στους ρύπους", που δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση, στους επιχειρηματικούς ομίλους, στους θεματοφύλακες των συμφερόντων τους στην Τοπική Διοίκηση να ελίσσονται και να ξεγλιστρούν από την πίεση που ασκεί η αγανάκτηση του κόσμου.

Ούτε είναι διέξοδος οι ατέρμονες προσφυγές στη Δικαιοσύνη, την ώρα μάλιστα που οι δημόσιες υπηρεσίες ελεγκτών περιβάλλοντος και των Επιθεωρήσεων Εργασίας αποδεκατίζονται. Ο αγώνας για την ποιότητα ζωής και την προστασία του περιβάλλοντος είναι πρώτα απ' όλα αγώνας ενάντια στην πολιτική που βάζει στην ίδια ζυγαριά την υγεία των λαϊκών στρωμάτων και τα κέρδη των ομίλων, μετατρέποντας ακόμα και τα σκουπίδια σε χρυσό για το κεφάλαιο, σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών».