Κάθε ένας που διαβάζει - μελετάει τις Θέσεις του 21ου Συνεδρίου θα πρέπει να το κάνει έχοντας υπόψη ότι εκφράζουν την ιστορική στιγμή μιας δυναμικής εξέλιξης.

Δεν είναι δυνατό να μπεις στη λογική τους αν δεν λάβεις υπόψη σου τα τελευταία συνέδρια, ειδικά από το 17ο και μετά. Είναι η πορεία των επεξεργασιών κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Ζήσαμε το πέρασμα από την ανασυγκρότηση στην ισχυροποίηση του Κόμματος. Κατανοήσαμε καλύτερα τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αποσχιστήκαμε οριστικά από τη θεωρία του σταδίου που μεσολαβεί μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Μελετήσαμε και βγάλαμε τα πρώτα βασικά συμπεράσματα για τον Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, δεσμευτήκαμε να τον υπερασπιστούμε. Τις νέες επεξεργασίες μας πάνω στις Αρχές του Μ-Λ, τις μετατρέψαμε σε σύγχρονο Πρόγραμμα. Θέσαμε στόχο για την ισχυροποίηση της Κοινωνικής Συμμαχίας με την ταυτόχρονη αύξηση της δύναμής μας σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, εκεί που η εργατική τάξη θα αρπάξει τα κλειδιά της εξουσίας από τους καπιταλιστές.

Η τεράστια εμπειρία μας την περίοδο από την επικράτηση της αντεπανάστασης και μετά, οι επεξεργασίες μας και τα συμπεράσματά μας, μαζί με αυτά που δεν κάναμε (ή δεν κάναμε σωστά) πρέπει να μπουν στην καθημερινή μας Κομματική ζωή.

Αρα, η αυτοκριτική είναι βασικός παράγοντας για να καταφέρουμε να μετουσιώσουμε όλα αυτά που κατανοήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αποκρούσουμε κι εκείνους που την εκλαμβάνουν σαν αδυναμία ή παραδοχή μιας ατέλειωτης λαθολογίας. Το αντίθετο. Είναι καθήκον μας να αποτελέσει λόγο ενδυνάμωσης του Κόμματος.

Είναι δεδομένο, και ήδη καταγράφεται, η ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο Κόμμα, εκτός από τους εχθρούς, και από τους «φίλους».

Θα αντιμετωπίσουμε και πάλι θεωρίες ποτισμένες με τη βρώμα της ναφθαλίνης. Κάποιοι ερμηνεύουν τις Θέσεις έχοντας στο μυαλό τους ότι ο γιαλός είναι στραβός. Φαντασιώνονται μέτωπα ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς την αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας. Επανέρχονται με τη «Δημοκρατική Δικτατορία του Προλεταριάτου και της Αγροτιάς». Αλλοι (στην ίδια γραμμή) απορούν γιατί το Κόμμα μιλάει για συγχύσεις που πρέπει να λυθούν στα μέλη του, αφού το ίδιο (η ΚΕ δηλαδή) δημιουργεί συγχύσεις στο εργατικό κίνημα. Θεωρούν παράγοντα σύγχυσης το να παλεύεις με τη Στρατηγική του Κόμματος μέσα στα συνδικάτα στο όνομα της εμπειρίας της εργατικής τάξης! Λες και το Κόμμα είναι έξω από την εργατική τάξη... Γι' αυτούς ζυγίζει περισσότερο η «ενότητα στο πρόβλημα» από την «ενότητα στη λύση».

Αν είχαν το θάρρος να μιλήσουν με ειλικρίνεια οι «φίλοι» μας θα μας έλεγαν αυτό που έχουν κρυφό καμάρι: Να επαναφέρουμε τη συζήτηση για ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού με τα αντίστοιχα «προοδευτικά» κυβερνητικά σχήματα, να προχωρήσουμε σε μέτωπα που θα οδηγούν σε πολιτικές συμμαχίες. Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας και τελικά της αστικής τάξης.

Σε συνδυασμό με αυτά που αναφέρουν οι Θέσεις, (αντικομμουνισμός, αντι-δεξιά μέτωπα κ.λπ.) το Κόμμα, σε όλη του τη δομή, θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει ξεπερνώντας τις αδυναμίες που όλοι συμφωνούμε ότι έχουμε.

Θα επικεντρώσω σε δύο ζητήματα.

Αφορά στην ιδεολογική και καθοδηγητική δουλειά. Για να βελτιώσουμε τη δράση μας στην πράξη, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ιδεολογική δουλειά δεν περιορίζεται σε μια θεματική συζήτηση σε επίπεδο οργάνου ή στα συστήματα μαθημάτων (και τα δύο είναι απαραίτητα). Η ιδεολογική δουλειά διαπερνά όλο το Κόμμα, κάθετα. Θετικά ή αρνητικά, υφίσταται από τις συνεδριάσεις των Οργάνων μέχρι τις Κομματικές Ομάδες και τις συνεργασίες των καθοδηγητών με τα μέλη. Η κατακτημένη εμπειρία αν δεν αντιστοιχηθεί με το ιδεολογικό της αποτύπωμα μένει μια ιστορία και η καθοδήγηση περιορίζεται σε ένα άνευρο επαναλαμβανόμενο καθηκοντολόγιο.

Είναι κρίμα γιατί έχουμε αναπτύξει δράση, με θεαματικά αποτελέσματα πολλές φορές, η οποία μένει αναξιοποίητη. Δεν μετατρέπεται σε ζωντανό παράδειγμα που πολλές φορές εμπεριέχει την πείρα, την πρακτική λύση και τα επιχειρήματα που προκύπτουν από την ιδεολογική διαμάχη.

Σαφώς μεγάλα περιθώρια βελτίωσης έχουμε στο πόσο συζητάμε τα ιδεολογήματα του αντίπαλου. Από τα αστικά κόμματα, τις παρατάξεις στην τοπική διοίκηση, την εκκλησία και άλλους θεσμικούς φορείς μέχρι τις ομάδες των φασιστών, των «αναρχικών», των antifa, των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων κ.λπ. Εχει στρατηγική σημασία να γνωρίζουμε το τι λέει ο αντίπαλος για να τον αντιμετωπίζουμε ως τέτοιον αλλά έχοντας και σκοπό να απαγκιστρώνουμε ανθρώπους της εργασίας, νεολαία, γυναίκες, φτωχούς επαγγελματίες κ.λπ. στην κατεύθυνση της συσπείρωσης της εργατικής τάξης και της ενίσχυσης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Το Κόμμα μας σαφώς διανύει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας του. Η κατάσταση στο ΔΚΚ και το εργατικό κίνημα σε συνδυασμό με την αργόσυρτη κίνηση των μαζών (στην παρούσα φάση) δεν αναιρεί την αντικειμενική κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας και των αδιεξόδων της. Τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, η λαϊκή αντίδραση που ξεσήκωσε η κρατική καταστολή που συνδέεται με τα γενικότερα αδιέξοδα της κυρίαρχης πολιτικής, είναι μια μικρογραφία του μέλλοντος που έρχεται. Σ' αυτό το μέλλον, η εργατική τάξη και οι κοινωνικοί της σύμμαχοι πρέπει να βρουν έτοιμη την οργανωμένη εργατική πρωτοπορία, το ΚΚΕ του 21ου Συνεδρίου, να τους οδηγήσει στην έφοδο στον ουρανό.