Οι Θέσεις για το 21ο Συνέδριο σωστά εκτιμούν την κατάσταση μέσα στην οποία καλείται το Κόμμα μας να δράσει το επόμενο διάστημα. Μια περίοδος που δεν θα είναι συνηθισμένη. Η θεωρητική - ιδεολογική θωράκιση όλων των καθοδηγητικών κρίκων, όλων των μελών του Κόμματος, αποτελεί όρο για την αντιμετώπιση των καμπών που θα προκύπτουν ως αποτέλεσμα των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών εξελίξεων, ακόμα και σε συνθήκες επιδείνωσης του συσχετισμού.

Οι σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος, η πείρα της περιόδου του 2012, το Πρόγραμμά μας, αποτελούν ισχυρά όπλα στην πάλη μας. Η πείρα των αγώνων μέσα στην περίοδο της πανδημίας αποτελεί παρακαταθήκη για τη δράση των κομμουνιστών μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ο «διακαής πόθος» αστών και οπορτουνιστών, να σύρουν το ΚΚΕ στον δρόμο της ενσωμάτωσης, θα μείνει άσβεστος.

Η προσπάθεια να ταυτίσουν τις σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος, την αποτύπωση των αντικειμενικών συνθηκών όπου καλούμαστε να δράσουμε, των υποκειμενικών αδυναμιών που με πείσμα και τόλμη θα αντιμετωπίσουμε, ως «στροφή» του ΚΚΕ, μόνο στα πιο τρελά τους όνειρα ισχύει.

Οι σφυρηλατημένοι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη, η συνεχής δράση των κομμουνιστών μέσα στους χώρους δουλειάς, ανατροφοδοτούν με πείρα το Κόμμα, μας γεμίζουν ενθουσιασμό και μεγαλύτερη ευθύνη για το επόμενο διάστημα, την εποχή των εργατικών επαναστάσεων.

Η «ονείρωξη» κάθε οπορτουνιστή για στροφή του ΚΚΕ στον δρόμο της δικής του ενσωματωμένης καπιταλιστικής πραγματικότητας θα παραμείνει ως απλή επιθυμία που κινείται στον κόσμο της δικής του «καπιταλιστοεμμονής», της δικής του «αριστερής» κυβέρνησης, των δικών του «αντιδεξιών» μετώπων. Αυτές οι δυνάμεις με τη δική τους πρόταση και στάση το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σύρουν το κίνημα στην αγκαλιά των στόχων κυβερνητικής εναλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ

Με ΤΟΛΜΗ να εντείνουμε την προσπάθεια να βελτιώσουμε τις καθοδηγητικές μας αδυναμίες, με ΤΟΛΜΗ να τσακίσουμε τον οπορτουνισμό και τις αιτίες που τον θρέφουν, με ΤΟΛΜΗ να δουλέψουμε τη στρατηγική μας μέσα στις εργατικές μάζες, τον επαναστατικό φορέα της νέας κοινωνίας.

Δεν υποτασσόμαστε στις δύσκολες αντικειμενικά συνθήκες. Η ίδια η δράση του Κόμματος συνέβαλε καθοριστικά ώστε ένα σημαντικό τμήμα εργατών να αντιστέκεται και να αντέχει, κράτησε ζωντανή την αξία του συνδικάτου, συγκράτησε δυνάμεις, ανασύνταξε συνδικάτα, διαπαιδαγώγησε μια νέα γενιά αγωνιστών.

Η πείρα από τις μάχες μέσα στο εργατικό κίνημα έφερε στην επιφάνεια δυσκολίες, αδυναμίες, για το πώς δρουν οι κομμουνιστές μέσα στα σωματεία ώστε αυτά να αποτελούν οργανώσεις συσπείρωσης και δράσης της πλειοψηφίας των εργαζομένων, κάστρα διεκδίκησης και αγώνα, πραγματικά σχολεία ταξικής διαπαιδαγώγησης. Δεν είναι όμως φορείς επαναστατικής αλλαγής, παλεύουν για τη βελτίωση της πώλησης της τιμής της εργατικής δύναμης. Η οικοδόμηση, η στρατολογία, το ισχυρό ΚΚΕ δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του κινήματος.

Μέσα σε συνθήκες υποχώρησης και αρνητικού συσχετισμού, η προσπάθεια για την οργάνωση της πάλης, τη διαμόρφωση αιτημάτων και διεκδικήσεων απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη φροντίδα και ευθύνη, συνεχή μελέτη, γείωση με τα προβλήματα των εργαζομένων του χώρου, «μαεστρία» να αποκαλύπτουν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και να αξιοποιούν την παραμικρή δυνατότητα που εμφανίζεται για να συσπειρώνονται εργαζόμενοι, να ενώνονται σπάζοντας στην πράξη την «ατομική ευθύνη», την «ατομική λύση», της «εθνικής ενότητας», που λέει ότι όλοι μαζί - εφοπλιστές και εργάτες - μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Η πείρα από τη δράση μας στο λιμάνι και τα καράβια επιβεβαιώνει ότι τα σωματεία ανήκουν στους εργάτες ξηράς και θάλασσας. Η σταθερή παρέμβαση των κομμουνιστών, η διαμόρφωση και επεξεργασία αιτημάτων γειωμένων με τις ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων, λαμβάνοντας υπόψη την πείρα του κάθε εργάτη, η ταυτόχρονη ανάδειξη της δυνατότητας σήμερα να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες του 21ου αιώνα, μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις, να συγκρουστεί και να διεκδικήσει κόντρα στο ρεύμα της υποταγής.

Χωρίς να υποκύπτουμε σε διλήμματα και πιέσεις άμεσων λύσεων, αναδεικνύοντας τις σημερινές πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες να ζήσουμε «αφέντες στον τόπο μας», συσπειρώνουμε δυνάμεις στη μάχη για το μεροκάματο, το ωράριο, τη ΣΣΕ. Ταυτόχρονα, αναδεικνύουμε τα όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που οριοθετεί την κάλυψη των αναγκών μας, τις δυνατότητες να καλυφθούν, τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος.

Τη στιγμή που οι εφοπλιστές πλασάρονται στην 1η θέση παγκοσμίως, με συνεχείς νέες παραγγελίες πλοίων, την ίδια στιγμή απαιτούν την κατάργηση των ΣΣΕ, ετοιμάζοντας σύγχρονα πλωτά κάτεργα.

Τη στιγμή που θα μπορούσε να υπάρχει γιατρός και ιατρείο σε κάθε πλοίο, ναυτεργάτες μεταφέρονται με φέρετρα στα σπίτια τους.

Τη στιγμή που οι νέες γερανογέφυρες «4ης βιομηχανικής επανάστασης» προετοιμάζονται για το λιμάνι του Πειραιά, δίνοντας στους εργάτες τη δυνατότητα να δουλεύουν πιο ξεκούραστα και λιγότερες ώρες, η COSCO επιβάλλει 10ωρα, σακατεύοντας τα κορμιά των εργατών.

Η παραπάνω δουλειά απαιτεί να αποκτήσουμε ενιαία αντίληψη για τη σχέση του Κόμματος με το κίνημα, πάνω στο ζήτημα ότι το Κόμμα δρα και αυτοτελώς και στο κίνημα, συνδυασμένα. Να περάσουμε σε μια ανώτερη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά, να επεξεργαζόμαστε εύστοχα τη διαπάλη, να την εξειδικεύουμε στο κίνημα και να την προσαρμόζουμε ανά χώρο και κλάδο, ώστε να δυναμώσει η προσπάθεια οργάνωσης μαζών στη βάση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Κύριο ζήτημα, να αναδειχθούν οι δύο γραμμές στο κίνημα, δηλαδή οι δύο δρόμοι ανάπτυξης. Δεν μπορεί να δυναμώσει αν δεν αξιοποιεί αιχμές - αιτήματα που οξύνουν τη διαπάλη, αν δεν αξιοποιεί τον κρίκο ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, επεξεργασία μέσα στον κλάδο για το ποιες είναι αυτές οι ανάγκες, για να αποδείξουμε τι μπορεί να λυθεί και γιατί δεν λύνεται, γιατί φταίνε τα μονοπώλια και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ποια μπορεί να είναι η προοπτική που εξασφαλίζει τα δικαιώματα, την ικανοποίηση και την ευημερία.

Αυτή είναι η άρρηκτη διαλεκτική σχέση ιδεολογικής, πολιτικής και μαζικής δουλειάς. Διαμόρφωσης ικανών εργατών, ηγετών μέσα στους χώρους δουλειάς, που παλεύουν από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο, που μπαίνουν μπροστά και οργανώνουν την πάλη των εργατών μα ταυτόχρονα αποκαλύπτουν, αναδεικνύουν και δείχνουν τον δρόμο της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.