Για να ανοίξει ένας επιχειρηματικός όμιλος παράρτημα στην Ελλάδα αρκεί ένα «κλικ» στον υπολογιστή, όπως διαφημίζει το υπουργείο Ανάπτυξης. Για να αποφασίσει απεργία ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, όμως, θα πρέπει να περάσει από χίλια κύματα. Και αν τελικά τα καταφέρει, θα πρέπει να ξεπεράσει και τον σκόπελο των δικαστηρίων, όπου προσφεύγει η εργοδοσία και όπου κατά κανόνα 9 στις 10 απεργίες κρίνονται παράνομες. Μ' αυτήν τη σιγουριά άλλωστε ο Κυρ. Μητσοτάκης διαβεβαιώνει τα αφεντικά ότι στο εξής «όταν μία απεργία απορρίπτεται από το δικαστήριο, δεν θα μπορεί να επιστρέφει από το παράθυρο με άλλη απόφαση δευτεροβάθμιου σωματείου». Για να διοικηθεί ένας δήμος ή μια Περιφέρεια, η ίδια η χώρα, αρκεί μια παράταξη ή ένα κόμμα να λάβει το 43% των ψήφων, ανεξάρτητα από το πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και μια μικρή μειοψηφία μπορεί να εκλέγει κυβερνήσεις που αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων, διοικήσεις που διαχειρίζονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ, για θέματα που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Για να πάρει απόφαση για απεργία, όμως, ένα σωματείο θα πρέπει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του 50%+1 των ταμιακώς εντάξει, και οι μισοί συν ένας απ' αυτούς να ψηφίσουν υπέρ της απεργίας! Μιλάμε δηλαδή για εμπόδια που κάνουν σχεδόν αδύνατη την κήρυξη απεργίας, ειδικά σε χώρους με πολλούς εργαζόμενους και μεγάλη διασπορά. Προφανώς αυτά - ανάμεσα σε άλλα - είχε στον νου του ο πρωθυπουργός όταν έλεγε χτες στη Βουλή ότι το νομοσχέδιο προωθεί «τομές που βοηθούν επιτέλους την ελληνική οικονομία και κοινωνία να συναντηθούν με τον ταχύ βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης και την εποχή μας»...