Με τη μαζική συμμετοχή αντιπροσώπων από τα 24 Παραρτήματα του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών σε όλη την Ελλάδα, πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή η 11η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και η εκλογοαπολογιστική συνέλευση εκλέγοντας πρόεδρο του ΕΣΥΝ τον Βασίλη Παυλόπουλο, καθηγητή στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ.

Κατά τις εργασίες της Συνδιάσκεψης μεταφέρθηκαν πλούσια εμπειρία, πολύτιμα συμπεράσματα και γόνιμος προβληματισμός, μέσα σε νέες συνθήκες, «δύσκολες κι απαιτητικές», παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις. Η ανανέωση με νεότερες ηλικίες στις γραμμές του ΕΣΥΝ, οι εγγραφές νέων μελών και η ανάδειξη νέων ανθρώπων στα ΔΣ, η ίδρυση και η δράση δύο νέων Παραρτημάτων στη Νέα Μάκρη και στα Μεσόγεια που αγκαλιάστηκαν με ενδιαφέρον και ήδη έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις για κοινές δράσεις ενημέρωσης και διεκδίκησης με συλλόγους γονέων και εκπαιδευτικούς, είναι μερικές από τις κατακτήσεις των τελευταίων ετών παρά τα εμπόδια που όρθωσαν οι περιορισμοί για τη διαχείριση της πανδημίας.

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στα παλιά ιδεολογήματα που επανεμφανίζονται με νέο μανδύα, προκειμένου να αθωώσουν τη χρήση ναρκωτικών, αλλά και στην ανάγκη να αποδομείται η αντιεπιστημονική επιχειρηματολογία που τα συνοδεύει, όπως: Ο διαχωρισμός των χρηστών σε «λειτουργικούς» και «μη λειτουργικούς».

«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το σύγχρονο "σκληρά - μαλακά" αλλά πιο προσαρμοσμένο και πιο καλά συνδεδεμένο με την ίδια την οικονομία και τις επενδύσεις γύρω από τα ναρκωτικά (...) Η εμπειρία από την κάνναβη έδειξε στα μονοπώλια ότι η ψυχαγωγική χρήση ναρκωτικών μπορεί να είναι πολύ κερδοφόρα. Οπότε είναι λογικό τα βλέμματα να στρέφονται και προς άλλα είδη ναρκωτικών (...) Οταν μιλάνε για λειτουργικό χρήστη ουσιαστικά μιλάνε για "υγιή χρήση ναρκωτικών", δηλαδή για μία χρήση η οποία υποτίθεται ότι θα αποτελεί μέρος της καθημερινής ή λιγότερο καθημερινής ρουτίνας ενός ανθρώπου. Υποτίθεται, δηλαδή, ότι η χρήση επιτρέπει μια φυσιολογική μέρα χωρίς βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες επιπτώσεις (...) Για την πρόληψη θα σημαίνει ουσιαστικά εκπαίδευση στη σωστή και λάθος χρήση, δηλαδή στο πώς μπορείς να χρησιμοποιείς σωστά μια ουσία. Ποια ουσία ταιριάζει στο προφίλ σου με βάση την προσωπικότητά σου;», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Ορέστης Παπαγιαννόπουλος, μέλος της Γραμματείας του ΕΣΥΝ.

Παράλληλα, ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην απογείωση της ατομικής ευθύνης για τη χρήση, ρίχνοντας στις πλάτες του χρήστη όλο το βάρος των οικονομικών, κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων που τον οδήγησαν στην τοξικοεξάρτηση. Στην ιατρικοποίηση του φαινομένου της τοξικοεξάρτησης που εκφράζεται τόσο μέσω των επιχειρημάτων περί «χρόνιας υποτροπιάζουσας νόσου» που ξαναήρθαν στο προσκήνιο πρόσφατα, και στην υποτιθέμενη κοινωνική προσφορά των επενδύσεων στην κάνναβη, με την παραχώρηση αγροτικών εκτάσεων για την καλλιέργειά της.

«Η αγορά της κάνναβης σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πλέον εγκαθιδρυμένη. Αυτό επετεύχθη με μία συστηματική και αδιάκοπη προσπάθεια, ώστε η χρήση της ή τουλάχιστον η ελεύθερη ύπαρξή της να απενεχοποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών - κυρίως της νεολαίας - ώστε να αλλάξει και το νομοθετικό/ρυθμιστικό πλαίσιο για την καλλιέργεια, διακίνηση και εμπορία της με τις λιγότερες δυνατόν φωνές αντίστασης. Ως εγκαθιδρυμένη αγορά, λοιπόν, κάποιοι κερδίζουν από την κάνναβη και κάποιοι χάνουν. Ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε;

Η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους αναγκάζει το μεγάλο κεφάλαιο να στραφεί σε νέες επενδύσεις με υψηλότερα ποσοστά κερδοφορίας. Τυχαίο που το θέμα της νομιμοποίησης ξεκίνησε σε χώρες με μεγάλη ανάπτυξη στον πρωτογενή τομέα, δηλαδή στην Αμερική και τον Καναδά;», υπογράμμισε η Λήδα Μαλάμη, εκ μέρους του Παραρτήματος Αθήνας.

Και συνέχισε: «Επειδή εδώ και χρόνια τα περιθώρια κερδών του μεγάλου κεφαλαίου στον πρωτογενή τομέα, εξαιτίας του μεγάλου ανταγωνισμού, είναι περιορισμένα, γίνεται προσπάθεια έστω και με ένα μικρό τμήμα των εκτάσεων που διαθέτουν να τις αξιοποιήσουν με νέες καλλιέργειες, μεγαλύτερης απόδοσης, όπως είναι και η κάνναβη.

Με ανάλογο τρόπο προσπαθούν να δελεάσουν και τους Ελληνες αγρότες, αποκρύπτοντας ότι η παραγωγή και η βιομηχανική επεξεργασία της κάνναβης δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση του μεγάλου κεφαλαίου (μεγάλες επενδύσεις) και οι αυτοαπασχολούμενοι αγρότες θα αποτελούν το άλλοθι στον κλάδο, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχουν συμμετοχή.

Η άλλη πτυχή είναι ακόμα πιο κυνική. Τα κέρδη που γίνονται έως τώρα παράνομα, χωρίς κρατικό έλεγχο, ήρθε η ώρα να τα εκμεταλλευτούν και να τα ενσωματώσουν στον κρατικό προϋπολογισμό και μερίδιό του να μοιραστεί και στις νόμιμες επιχειρήσεις. Ποιος χάνει, όμως; Εδώ είναι και η μεγάλη αποκάλυψη για το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού που είναι αδίστακτο και δίχως ηθικούς φραγμούς. Χάνει η κοινωνία συνολικά: Τοποθετούνται πόροι σε μη παραγωγικές για την κοινωνία επενδύσεις αντί να στραφούν σε τομείς που η κοινωνία έχει πραγματική ανάγκη. Η κοινωνία στερείται από εν δυνάμει ενεργά και δραστήρια μέλη, τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν».

Στο στόχαστρο τέθηκε και η πανσπερμία των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων που έχουν κατακλύσει και τις δομές κατά των εξαρτήσεων, όπου εκατοντάδες εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς Συλλογική Σύμβαση, η κάλυψη των κενών γίνεται προσωρινά με μετακινήσεις προσωπικού, χωρίς εκπαίδευση, με τραγικές συνέπειες στη συνέχεια της παρέμβασης προς τους εξυπηρετούμενους.

«Το ΕΣΥΝ ενώνει τη δράση του με:

Τους Συλλόγους Γονέων και Ενώσεις, εκεί που όλα τα στοιχεία δείχνουν πως η σχολική διαρροή, η δυσκολία ενός παιδιού να ανταποκριθεί στις μαθησιακές ανάγκες, η δυσκολία απόκτησης επιβεβαίωσης μέσα στο σχολικό περιβάλλον, η κοινωνική περιθωριοποίηση διαμορφώνουν ένα ευάλωτο υπόβαθρο προκειμένου ένα παιδί να οδηγηθεί πιο εύκολα στη χρήση ουσιών αλλά και συνολικότερα στην υιοθέτηση εξαρτητικών συμπεριφορών.

Το εργατικό κίνημα, εκεί που τα στοιχεία μάς δείχνουν πως η ανεργία, η εντατικοποίηση, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η ένταση της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου μπορούν να αποτελέσουν ενισχυτικούς παράγοντες στη χρήση. Εκεί που η χρήση γίνεται η λησμονιά μιας κουραστικής μέρας, το αντίδοτο στην ανία, το υποκατάστατο των ψυχικών αντοχών ή η απόλαυση της στιγμής όταν οι υπόλοιπες απολαύσεις στερεύουν.

Το γυναικείο κίνημα, την πάλη για τη γυναικεία ισοτιμία.

Αθλητικούς και πολιτιστικούς φορείς διεκδικώντας την πρόσβαση στο δωρεάν αθλητισμό και πολιτισμό για όλους.

Αγωνιζόμαστε για την αληθινή ουσία της ζωής, ένας αγώνας που δεν είναι εύκολος ούτε γρήγορος. Ενας αγώνας όμως που μας δημιουργεί αισιοδοξία γιατί είναι δίκαιος και αναγκαίος», σημείωσε μεταξύ άλλων η Ιλιάνα Ναζεντιάδου, μέλος της Γραμματείας του ΕΣΥΝ.