Την εισήγηση στην εκδήλωση έκανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος. Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους: Γιάννη Τασιούλα, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Βάλσαμο Συρίγο, γγ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Javier Martin Rodriguez, μέλος του ΠΓ του ΚΚ των Εργαζομένων Ισπανίας και Patrik Pettersson, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚ Σουηδίας. Την εκδήλωση συντόνισε ο Κώστας Παπαδάκης, ευρωβουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ την παρακολούθησαν εργαζόμενοι από τον κλάδο των Κατασκευών στην Ελλάδα, φοιτητές από το Ε.Μ. Πολυτεχνείο, καθώς και φοιτητές που μένουν σε εστίες πανεπιστημίων.

Στην εισηγητική του ομιλία ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Οι κατευθύνσεις της ΕΕ και του Ευρωκοινοβουλίου πλειοδοτούν στη λογική των "ελαχίστων", τη βασική γραμμή δηλαδή της ΕΕ για τη συγκράτηση της πιο ακραίας φτώχειας μέσω του "Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων". Είναι ένα προπαγανδιστικό στην πραγματικότητα εργαλείο, που επιχειρεί να δώσει στην καπιταλιστική ΕΕ έναν "αέρα" δήθεν υπεράσπισης των "αδυνάτων", τη στιγμή που αυτή και οι κυβερνήσεις ξηλώνουν και τα τελευταία δίχτυα "κοινωνικής προστασίας" (...)

Η προστασία από την αστεγία και η προσιτή κατοικία που ευαγγελίζεται η ΕΕ φτάνει μόνο μέχρι το σημείο να καταρτίσει "κατάλογο καλών εξώσεων", παρέχοντας οδηγίες στις τράπεζες και τα funds για το πώς θα πετάνε στον δρόμο τις λαϊκές οικογένειες με δήθεν "δίκαιο τρόπο". Οι δε προτάσεις για "εξώσεις με εγγυημένη μεταστέγαση" στην πραγματικότητα χρυσώνουν το χάπι των λαϊκών οικογενειών που χάνουν τις περιουσίες τους, ενώ αυξάνουν περαιτέρω το περιθώριο κερδοφορίας των στεγαστικών εταιρειών αφού μετατρέπουν τις οικογένειες σε ενοικιαστές των ίδιων τους των σπιτιών (...)

Αποδεικνύεται ότι η ανάγκη για φθηνή και ποιοτική κατοικία για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά σήμερα προσκρούει και καταπνίγεται από την καπιταλιστική αγορά και την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των ομίλων (...) Κατά συνέπεια, λύση σήμερα δεν αποτελούν τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" "Μωυσήδων", αναπαλαιωμένων "σωτήρων" και λοιπών διεκδικητών της διαχείρισης αυτού του σάπιου συστήματος. Λύση μπορεί να δώσει ο οργανωμένος, μαζικός, συντονισμένος αγώνας των εργαζομένων και του λαού, για τις σύγχρονες ανάγκες τους».

Ο Γιάννης Τασιούλας στην ομιλία του σημείωσε: «Η πώληση κατοικίας στους εργαζόμενους, διά μέσου της υπερχρέωσής τους στις τράπεζες και τους μεγαλοκατασκευαστές αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος και ταυτόχρονα προοπτική να επιστρέψει η κατοικία πίσω στους τραπεζίτες, σε σχέση με την κατασκευή αναγκαίων και ολοκληρωμένων υποδομών, αντιπλημμυρικών έργων, μέσα στα οποία θα εντάσσονται σύγχρονες και ασφαλείς κατοικίες (...) Στα πλαίσια αυτά καθιστούν ως ατομική υπόθεση και ευθύνη του καθενός την απόκτηση στέγης, ατομική ευθύνη να πληρώνονται οι δόσεις των δανείων στις τράπεζες, ανεξάρτητα αν το κράτος και η εργοδοσία περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, ατομική ευθύνη όταν κάποιος τελικά χάσει το σπίτι του. Τελικά, φταίχτης είναι ο εργαζόμενος που δεν τα κατάφερε να αποκτήσει, να διατηρήσει την κατοικία του και όχι αυτός που συνθλίβει τις ανάγκες του για να κερδοφορεί».

Στηλίτευσε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που θεσμοθέτησε την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, χωρίς να υπάρχει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας, και νομοθέτησε ως «ιδιώνυμο» αδίκημα τη διαμαρτυρία για την αποτροπή του πλειστηριασμού.

Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης και στην αποφασιστική στάση των συνδικάτων ώστε να αποτρέψουν τις εξώσεις τονίζοντας ότι «η κατοικία στον καπιταλισμό θα είναι πανάκριβη για τον εργαζόμενο, γιατί αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό που θα έπρεπε να απολαμβάνουν στη βάση της δουλειάς τους όλοι οι εργαζόμενοι (...)». Κλείνοντας την παρέμβασή του κάλεσε σε «σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου για το δικαίωμα στη λαϊκή κατοικία και οργάνωση της πάλης απέναντι σε αυτήν την πολιτική, να δυναμώσει η διεκδίκηση άμεσων μέτρων. Αυτό που χρειάζεται είναι να κάνουμε έξωση στην πολιτική που αντιμετωπίζει το δικαίωμα στη στέγη ως εμπόρευμα και αντί για ενοικιαστές να γίνουμε ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουμε και της ίδιας της ζωής μας».

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Βάλσαμος Συρίγος μεταφέροντας πείρα από τη δράση των ταξικών συνδικάτων στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν πλειστηριασμούς και εξώσεις εργαζομένων από τα σπίτια τους. Αρχικά ανέφερε ότι στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες «η προπαγάνδα της αστικής τάξης έλεγε ότι αν οι κομμουνιστές κυβερνήσουν, θα σας πάρουν τα σπίτια. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και τελικά τα σπίτια τα παίρνουν οι τράπεζες και τα funds. Τώρα στις γειτονιές της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα αντίστροφο το επιχείρημα "ήρθαν οι κομμουνιστές για να σας σώσουν τα σπίτια"».

Επισήμανε ότι το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε την πώληση των «κόκκινων» δανείων στα funds σύμφωνα με τις σχετικές μνημονιακές δεσμεύσεις και τον εξωδικαστικό συμβιβασμό αφήνοντας ουσιαστικά απροστάτευτους την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων εμπόρων και μικρών επιχειρήσεων, ενώ η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ ενταφίασε όποια προστασία υποτίθεται ότι ήταν σε ισχύ, με συνέπεια απ' το 2018 να μην υπάρχει καμία.

Ο ομιλητής καταλήγοντας κάλεσε σε αγώνα ώστε να μη βγει κανένα λαϊκό σπίτι σε πλειστηριασμό λέγοντας ότι «κανένας από τους οφειλέτες που βγαίνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό δεν μπορεί να βρει τρόπο να έρθει σε επικοινωνία με τα funds για να επαναδιαπραγματευθεί το δάνειό του. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ έδωσε και δίνει μάχες για την προστασία του λαού από την επίθεση του κεφαλαίου στη λαϊκή κατοικία (...) Η ευθύνη που έχουμε απέναντι στον συνάνθρωπό μας είναι μία: Να παλέψουμε για να υπάρξει ένα ισχυρό κίνημα που όχι μόνο θα καταφέρνει να επιβάλλει την άρση κάποιων πλειστηριασμών και εξώσεων, αλλά θα επιβάλει το δίκιο του λαού να γίνει νόμος».

Από την πλευρά του, ο Javier Martin Rodriguez στάθηκε στην κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στην Ισπανία σημειώνοντας ότι «περίπου το 80% του ισπανικού πληθυσμού συγκεντρώνεται σήμερα στις μεγάλες πόλεις, μια αύξηση περίπου τριάντα εκατομμυρίων κατοικιών σε σχέση με τον πληθυσμό στις αρχές του αιώνα. Μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση από την άποψη αυτή είναι η κερδοσκοπία σε γη και κατοικίες. Το 2018 οι τράπεζες και τα ταμεία απέκτησαν περισσότερα από 240.000 σπίτια.

Το 2021 υπήρχαν περισσότερες από 110 εξώσεις τη μέρα. Από τις περισσότερες από 41.000 εξώσεις που έγιναν το 2021, το 70% οφειλόταν σε μη συμμόρφωση με τις πληρωμές του ενοικίου».

Σχετικά με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του PSOE και των Unidas Podemos τόνισε ότι «κάνει παρέμβαση στην αγορά κατοικίας μέσω της έμμεσης μεταφοράς του εισοδήματος από την εργασία, μέσω του κρατικού χρήματος, σε ιδιωτικά χέρια».

Τέλος, αναφέρθηκε στην πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργαζομένων της Ισπανίας λέγοντας τα εξής: «Ο αγώνας στο μέτωπο της στέγης δεν πρέπει να διαχωρίζεται στην κομμουνιστική παρέμβαση από τον αγώνα ενάντια στις άλλες ελλείψεις στην υγειονομική περίθαλψη, στην πρόσβαση στον ελεύθερο χρόνο κ.λπ. που εμφανίζονται στις γειτονιές της εργατικής τάξης, δείχνοντας την κοινή ρίζα όλων αυτών των προβλημάτων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Σε όλη αυτήν την παρέμβαση, εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να παρουσιάσουμε μια απελευθερωτική προοπτική, μια λύση του στεγαστικού προβλήματος στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπου το δικαίωμα στην κατάλληλη στέγαση θα εγγυάται από το κράτος, το οποίο μέσω του κεντρικού σχεδιασμού θα αναλάβει ένα σχέδιο που θα στοχεύει στην κατάλληλη κατανομή των κενών κατοικιών, στην αποκατάσταση και τον εκσυγχρονισμό των σημερινών κατοικιών και στην κατασκευή νέων για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού».

Πείρα, τέλος, από τη Σουηδία μετέφερε ο Patrik Pettersson σημειώνοντας: «Από τη δεκαετία του '80 στη Σουηδία οι τιμές των σπιτιών και των διαμερισμάτων έχουν αυξηθεί κατά 13 φορές και οι τιμές καταναλωτή έχουν αυξηθεί κατά τρεις. Η εργατική τάξη δεν ήταν ποτέ τόσο χρεωμένη όσο σήμερα. Το ένα τέταρτο των νέων ενηλίκων της Σουηδίας συνεχίζει να ζει στο σπίτι με τους γονείς του (...) Το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μέσα στον καπιταλισμό».

Σημείωσε ακόμα ότι στη Σουηδία και την Ευρώπη φαίνεται ξεκάθαρα πως η αγορά κατοικίας κυριαρχείται και ελέγχεται από τον τραπεζικό τομέα και έναν μικρό αριθμό κατασκευαστικών εταιρειών σε κάθε χώρα. Για παράδειγμα, στη Σουηδία τέσσερις από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες έχουν σχεδόν πλήρη έλεγχο της αγοράς, ενώ οι τράπεζες είναι σημαντικοί μέτοχοι.

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Patrik Pettersson τόνισε ότι «το κόμμα μας απαιτεί: Σημαντική αύξηση του ρυθμού παραγωγής κατοικιών. Ανακαίνιση όλων των διαμερισμάτων όπου χρειάζεται, χωρίς αύξηση του ενοικίου. Σχεδιασμό στέγασης για τις ανάγκες του λαού τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο.

Αν επιτρέψουμε στο λεγόμενο αόρατο χέρι της αγοράς να ελέγχει τη στέγαση, το ανθρώπινο δικαίωμα της οικονομικά προσιτής ποιοτικής στέγασης δεν θα υπάρξει ποτέ για όλους. Μόνο ο σοσιαλισμός διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία για να αναπτύξει την κοινωνία προς τα εμπρός για τους πολίτες της. Σύντροφοι, δεν μπορούμε πλέον να αφήνουμε τις δυνάμεις της αγοράς να καθορίζουν το μέλλον μας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν τον έλεγχο και να σχεδιάσουν τα στεγαστικά έργα με βάση τις ανάγκες και όχι το κέρδος».