Αυτό που κρίνεται στην πολυσυζητημένη υπόθεση του λεγόμενου ευρωστρατού, δηλαδή της ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας ανάπτυξης -- ενός ακόμη εξαρτήματος επιβολής της «νέας τάξης» -- είναι η ίδια η υπόθεση του δικαιώματος άμυνας της χώρας. Με όλα όσα έχουν δρομολογηθεί, ένα από τα οποία είναι και το περιβόητο κείμενο της Αγκυρας, αυτό το ζωτικής σημασίας δικαίωμα για την υπόσταση μιας χώρας, είτε εγκαταλείπεται είτε εκχωρείται σε υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην προκειμένη περίπτωση του ΝΑΤΟ και της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, όπου η Τουρκία αναγορεύεται σε πρωταγωνιστή χωρίς να είναι καν μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η Ελλάδα καλείται να ακολουθήσει.

Το θέμα αυτό φέρνει με τρόπο δραματικό στο προσκήνιο όλο το πλέγμα των καταστροφικών επιπτώσεων στα κυριαρχικά δικαιώματα και στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, από την όλο και πιο ενεργό συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Στην ουσία, δρομολογείται ένα είδος θεσμοθέτησης, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και της επικυριαρχίας της Τουρκίας επί της Κύπρου, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε επιθετικά επεμβατικά σχέδια ενάντια σε άλλους λαούς και χώρες. Εξάλλου, η πολυσυζητημένη αγγλοτουρκική συμφωνία της Αγκυρας μεταφέρει τη ΝΑΤΟική λογική περί μη εμπλοκής της συμμαχίας σε περίπτωση διένεξης μεταξύ δύο ΝΑΤΟικών συμμάχων και στον υπό συγκρότηση ευρωστρατό, καθώς επίσης και επιβάλλει τον αποφασιστικό ρόλο της Τουρκίας για επιχειρήσεις ή ασκήσεις στον περίγυρό της.

Είναι μια γενίκευση της νεοταξικής λογικής της εγκατάλειψης της έννοιας της Εθνικής Αμυνας υπέρ ευρύτερων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΝΑΤΟ, ΕΕ), στο όνομα της διεκδίκησης ενός κάποιου ρόλου στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό, στην καταλήστευση δηλαδή και στη λεηλασία λαών και χωρών. Ηδη, σε επίπεδο ΝΑΤΟ τα παραπάνω έχουν θεσμοθετηθεί και αυτό εκφράζεται με την υπαγωγή του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένης ουσιαστικά και της άμυνας των ελληνικών νησιών, κατευθείαν στον επιχειρησιακό έλεγχο του ΝΑΤΟικού στρατηγείου της Νάπολης, πράγμα που επιβλήθηκε με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και την εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κατευθείαν σε ΝΑΤΟικά όργανα, στο όνομα της λεγόμενης συλλογικής ασφάλειας.

Δεδομένου ότι εξ ορισμού ο ευρωστρατός δε θα είναι κανένας στρατιωτικός μηχανισμός προάσπισης των «κοινών» ευρωπαϊκών συνόρων, αλλά ένα εργαλείο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων αστυνομικού χαρακτήρα -- η πρώτη αποστολή που πρόκειται να αναλάβει είναι η αντικατάσταση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στα Βαλκάνια -- καθίσταται σαφές ότι αυτό που κρίνεται δεν είναι αν τα ελληνικά σύνορα θα τύχουν προστασίας από έναν κοινό ευρωπαϊκό στρατό. Αυτό πλέον κανείς δεν μπορεί να το ισχυριστεί.

Κρίνεται λοιπόν το ποιος θα είναι ο πρώτος στην ιεραρχία τοποτηρητής της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Και η πλάστιγγα των «συμμάχων» μας σε αυτό έχει γείρει υπέρ της Τουρκίας. Ετσι, οι όποιες ρυθμίσεις, στα πλαίσια αυτής της λογικής που η κυβέρνηση έχει εγκλωβίσει τη χώρα, θα είναι βλαπτικές για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και για την υπόθεση της ειρήνης ευρύτερα. Η υπόθεση του ευρωστρατού λοιπόν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου του δεσίματος πισθάγκωνα της χώρας στο ιμπεριαλιστικό άρμα.