«Οταν ένας άνθρωπος - και στη δημοκρατία, ακόμη και ο ένοχος των χειρότερων εγκλημάτων θεωρείται άνθρωπος και έχει δικαιώματα - κρατείται επί 10 μέρες σε καταστολή, βαριά τραυματισμένος, με τα μάτια δεμένα, χωρίς την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, και ο αρμόδιος εισαγγελέας δηλώνει ότι "δεν είναι κρατούμενος" ούτε "του ζήτησε να πάει σπίτι του", εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν ένα νοσοκομείο μετατρέπεται σε φυλακή με "λευκά κελιά" και ο ιατρικός κόσμος παραμένει απαθής, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν χοντρόπετσοι άνκορμεν σοβαρών υποτίθεται καναλιών μεταβάλλονται σε κυνηγούς κεφαλών, υποδεικνύοντας ονόματα που πρέπει να συλληφθούν, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν καθηγητής της Νομικής, δάσκαλος του Δικαίου (και πρώην υπουργός), γίνεται περίγελος στα παράθυρα της ξεφτίλας, υποστηρίζοντας με αστείους νομικίστικους ακροβατισμούς την καταβαράθρωση του δικαίου, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν όποιος έχει αγωνιστεί ενάντια στη χούντα, δηλαδή για τη δημοκρατία, θεωρείται τρομοκράτης μέχρις αποδείξεως του εναντίου, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν μια περιοχή της Αθήνας, τα Εξάρχεια, κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν επιχειρείται μεθοδικά να φιμωθεί κάθε κίνημα, ομάδα, έκφραση αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων ως ύποπτα για τρομοκρατία, εγώ αισθάνομαι τρομοκρατημένος.

Οταν το κράτος "δολοφονεί" ό,τι δε συμφωνεί μαζί του, όταν "φυλακίζει" το Σύνταγμα, όταν δίνει, όπως η "17Ν", απλουστευτικές απαντήσεις σε σύνθετες ερωτήσεις, τότε εγώ αρχίζω να αισθάνομαι τρομοκράτης».

Του Βασίλη Μουλόπουλου από το «Το Βήμα της Κυριακής».