Μπορεί να είναι πολύ μικρός ο χρόνος που κύλησε, από τότε που ο Μ. Κοψίδης εμφανιζόταν να υπερθεματίζει σε συνέπεια, μέχρι τη στιγμή που έγινε ιδιαίτερος στο γραφείο του Ν. Κωνσταντόπουλου. Την καραμέλα για ενότητα (συσπείρωση) της Αριστεράς, όμως, έμαθε καλά να την πιπιλίζει, έστω κι αν τα επιχειρήματα, που η ΚΕΔΑ προβάλλει, δεν αντέχουν σε ουσιαστική κριτική, ενώ είναι και πλήρως υποκριτικά. Υποκριτικά, επειδή αποκρύπτουν το στόχο: Το πώς θα βρεθεί τρόπος να ενισχυθεί το «αριστερό» ανάχωμα του συστήματος. Το «αριστερό» ανάχωμα απέναντι στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών. Δηλαδή ένα δεκανίκι της Κεντροαριστεράς.

Ετσι, σε άρθρο του στην προχτεσινή «Ελευθεροτυπία», με ταχυδακτυλουργίες του τύπου ΚΚΕ + ΔΗΚΚΙ + ΣΥΝ= - 6,3% σε σχέση με το 1998 (θαυμάστε πρόσθεση...), προσπαθεί να τεκμηριώσει την... ανάγκη συσπείρωσης της Αριστεράς, που... συρρικνώνεται.

Το παιχνίδι παίζεται, πλην όμως το έχουμε αντιληφθεί εδώ και χρόνια...