Είναι ολοφάνερο ότι σφάλλουν και τουλάχιστον αδικούν την ουσία των θέσεων και προτάσεων του ΚΚΕ. Εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα ζητήματα των συμμαχιών με αποτελεσματικότητα, βιωσιμότητα και προοπτική, καμία σχέση έχουν με «συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης», οι οποίες από χέρι έχουν εξασφαλισμένη την αποτυχία και συνεπώς τη μεγαλύτερη ακόμα απογοήτευση του κόσμου της Αριστεράς.

Επίσης, η εκτίμησή μας για την αφερεγγυότητα αυτού του κόμματος δεν έχει ως βάση της σήμερα, μόνο το τι έγινε το 1991 και τον τρόπο, με τον οποίο συμπεριφέρθηκε η ηγεσία αυτού του κόμματος τότε, απέναντι στους κομμουνιστές, απέναντι στο ΚΚΕ.

Μιλάμε για τη σημερινή, εν έτει 2002, αφερεγγυότητα του ΣΥΝ. Αφερεγγυότητα, η οποία δεν εντοπίζεται μόνο στα γενικά ζητήματα της στρατηγικής, αλλά και στα τρέχοντα ζητήματα του λαϊκού κινήματος, στις συνεχείς και μόνιμες επιθέσεις και αντιπαραθέσεις του με πετυχημένες και αξιόλογες δράσεις και μέτωπα μέσα στους αγώνες και στο κίνημα, όπως είναι αυτές κατά του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, κατά του αντιιμπεριαλιστικού και του ευρύτερου δημοκρατικού κινήματος, η τακτική της κεντροαριστερής λογικής διαχείρισης και της συνεργασίας με δυνάμεις, όπως το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, με τις δυνάμεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπως έγινε σε παρά πολλές περιπτώσεις στις πρόσφατες τοπικές εκλογές. Και τόσα άλλα ακόμα, που δεν μπορούν, φυσικά, να αποτελέσουν αντικείμενο αυτού του άρθρου.

Γι' αυτό δε χρειάζονται ούτε παρανοήσεις, ούτε εκκλήσεις. Πολύ περισσότερο, δε χρειάζονται σε τέτοια ζητήματα, για τα οποία πονάει ο κόσμος της Αριστεράς, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, κινήσεις εντυπωσιασμού και δημοσίων σχέσεων. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα δράση μέσα στο λαό, στο κίνημα, στους αγώνες, συνεπής υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, τα οποία σήμερα, δυστυχώς, υπονομεύονται όχι μόνο από το δικομματισμό, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και από όσους καλλιεργούν το συμβιβασμό, όπως ο ΣΥΝ.