Οι πρώτοι μού έχουν χαρίσει στιγμές απείρου κάλλους. Η κατάληξη των φελλών είναι ισάξια του ξεκινήματός τους. Πρόσφατο παράδειγμα: Το Πανελλήνιο απασχολήθηκε σε απευθείας μετάδοση με το γάμο μιας γνωστής παρουσιάστριας. Καλώς. Πλάι της όμως, ο γαμπρός -κι κι κι ένα κοκοράκι- μ' έκανε να φωνάζω, σαν τον Κωνσταντάρα στη γνωστή ταινία με τ' αδέλφια του, τη φράση: «Δεν είναι αυτός, μωρέ παιδιά!». Ο Αυτός, αρχή της μεταπολίτευσης, Μαοϊκός φανατικός, αφού εισέβαλε στο σπίτι μας, φώναζε στον πατέρα μου πως ήρθε η ώρα της ένοπλης εξέγερσης και ότι ο Στάλιν επί Τσάρου μόνο για τέτοια εξέγερση μιλούσε. Και ο ατυχής πατέρας μου του απάντησε: «Μα φυσικά, δε νομίζεις ότι τότε ήταν λιγάκι δύσκολο για τον Στάλιν να πάει στα βασιλικά ανάκτορα και να πουλήσει στον Τσάρο κουπόνια υπέρ των Μπολσεβίκων;».

Και πέρασαν χρόνια πολλά και συνάντησα τον Μαοϊκό στέλεχος σ' ένα μεγάλο κανάλι. Και πριν προλάβω να τον ρωτήσω είχε έτοιμη, ο μπαγάσας, την απάντηση: «Τους διαβρώνω από μέσα».

Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν είδα την αστική τάξη τόσο δυνατή, να γεννάει νόμους που μας έχουν δέσει χειροπόδαρα. Δεν απομένει παρά η εφαρμογή τους.