Είθισται, στην αρχή κάθε νέου χρόνου, να αλληλομοιραζόμαστε, οι άνθρωποι, ευχές για μια καλύτερη ζωή. Ποικίλλουν, όμως, οι απόψεις για το τι είναι αυτό που θα καλυτερέψει τη ζωή του καθενός. Και μπορεί, μεν, όλοι να συμφωνούμε για τα γενικά, ευχόμενοι «υγεία, αγάπη, ειρήνη», πλην όμως ως προς τα προσωπικά υπάρχουν διαφορετικά «θέλω» κι «ελπίζω». Στην εποχή μας, πολλοί είναι που θεωρούν το χρήμα εκείνο που θα καλυτερέψει τη ζωή τους. Αλλοι τη δόξα. Αλλοι την εξουσία. Κι άλλοι και τα τρία μαζί. Είναι, όμως, αυτά που θα κάνουν το μέλλον μας καλύτερο; Είναι αυτά που θα φέρουν την ευτυχία; Το ερώτημα, εν προκειμένω, δεν αφορά σε φιλοσοφικές απόψεις και θεωρητικές προσεγγίσεις, ως προς το νόημα της ζωής, αλλά τίθεται ως εξωτερίκευση των εσωτερικών αναζητήσεων του κάθε ανθρώπου.

Ο άνθρωπος, εκ της φύσεώς του, είναι κοινωνικό και πολιτικό ον. Ως εκ τούτου, όποια κι αν είναι η προσωπική του ζωή, δεν μπορεί, αυτομάτως, να τον οδηγήσει στην ευτυχία. Είναι η γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας, στην οποία συμβιώνει, που καθορίζει το παρόν και το μέλλον του. Δεν μπορεί, π.χ., να είναι ήρεμος και αισιόδοξος ο εργαζόμενος, όταν δίπλα του υπάρχει ο άνεργος. Δεν μπορεί να αισθάνεται καλά ο υγιής, όταν η αρρώστια θανατώνει το συγγενή του. Δεν μπορεί να χαίρεται ο μορφωμένος, όταν το 75% των ανθρώπων είναι αναλφάβητοι. Δεν μπορεί να ευχαριστιέται ο χορτάτος, όταν η πείνα ταλαιπωρεί πάνω από τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη μας. Δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής ο πολίτης, όταν οι ισχυροί της Γης καθυποτάσσουν λαούς, σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά και γέροντες.

Δεν πιστεύω ότι ευτυχία είναι απλώς το άθροισμα των ευχάριστων στιγμών. Θεωρώ ότι είναι το συναίσθημα της δικαίωσης και της χαράς που προσδίδει η συνειδητή και συνεχής πορεία του ανθρώπου προς το καλύτερο, η οποία ουδεμία σχέση έχει με θρησκευτικές ή άλλου είδους μεταφυσικές αναζητήσεις. Και, βεβαίως, στόχος είναι η Ιθάκη, αλλά αξία μεγάλη έχει και το ταξίδι. Δεν πιστεύω, επίσης, πως η ευτυχία μπορεί «να κοπεί στα μέτρα του καθενός», αναλόγως των βιωμάτων, των γνώσεων και των δυνατοτήτων του, όπως φαίνεται να πιστεύουν όσοι, κατεχόμενοι από «άρρωστο ελιτισμό», ισχυρίζονται πως είναι ευτυχείς, εν τη αγνοία τους και λόγω της πολιτιστικής ένδειάς τους, εκείνοι που ευχαριστιούνται βλέποντας Μικρούτσικο στην τηλεόραση κι ακούγοντας αοιδούς νυκτός, τύπου Ασπας.

Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ευτυχία είναι αποτέλεσμα συνειδητού και συλλογικού αγώνα. Είναι η ζωή του ανθρώπου σε μια επίγεια κοινωνία της Αλληλεγγύης, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας. Αυτή η κοινωνία - εμείς τη λέμε σοσιαλιστική - είναι και σήμερα το ζητούμενο και χρειάζεται σκληρός και μακρόχρονος αγώνας για να γίνει πραγματικότητα. Η καλύτερη, λοιπόν, ευχή για το 2003, που άρχισε υπό την άμεση απειλή ενός νέου, πολύνεκρου πολέμου στο Ιράκ κι ενώ ο καπιταλισμός εμφανίζεται πανίσχυρος και αιώνιος, είναι να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να πλησιάσει η ανθρωπότητα πιο κοντά σ' αυτή την κοινωνία. Με την επίγνωση πως το «είθε» δεν αρκεί...