«

Παράξενα» πράγματα; Πολλοί βιάστηκαν να ανατρέξουν στην ψυχολογία για να τα ερμηνεύσουν, π.χ. ανθρώπινες φιλοδοξίες, κακοί υπολογισμοί, πολιτική αυτοκτονία, ρόλος του «Βρούτου» και άλλα σοβαρά και ασόβαρα. Αλλοι αρκέστηκαν σε γενικεύσεις του τύπου «κομματικοποίηση» και στις αναλύσεις τους, μόνο που δε θυμήθηκαν το «σαν μισούνται ανάμεσά τους... δεν τους πρέπει η Ευρωπαϊκή Ενωση... ή Σχέδιο Ανάν».

Τίποτα δεν αποκλείεται φυσικά και καθόλου τυχαίοι άνθρωποι παίζουν ιδιαίτερους ρόλους σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές. Αρα και τα «ψυχολογικά», όπως και τα άλλα, δεν μπορεί να είναι εντελώς εκτός μιας προσπάθειας ερμηνείας των «παράξενων» εξελίξεων. Μπορεί όμως να είναι ο καθοριστικός άξονας που θα οδηγηθεί η σκέψη; Ετσι προχωράει η ιστορική εξέλιξη; Από τις ατομικές ανθρώπινες θελήσεις;

Ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα, που ποτέ δεν είναι, είναι ποτέ δυνατόν ένας 80χρονος αποχωρών Πρόεδρος της Κύπρου να αναζητά και άλλες, δύσκολες να επιτευχθούν, επιβεβαιώσεις; Τι τον κάνει να τα παίζει όλα για όλα ριψοκινδυνεύοντας τη «γλυκιά γεύση», που σύμφωνα με τα συμφέροντα, που υπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια αφήνουν οι εξελίξεις αυτή τη στιγμή; Δεν μπορούσε να αποχωρήσει στις δροσερές του δάφνες; Οι ανάλογες σκέψεις γίνονται λογικά και για τον «άνθρωπό» του, Α. Μαρκίδη. Είναι δυνατόν, να μην μπορεί να κρατηθεί; Τι είναι η Προεδρία της Κύπρου, «γαμπρό θέλω τώρα τον θέλω»;

Φυσικά δύσκολο, να αφεθούν τα πράγματα έτσι, όπως εμφανίζονται σήμερα και μάλλον θα βρεθεί τρόπος να τα βρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο τέλος. Ομως κάποιες σκέψεις γίνονται έτσι και αλλιώς από μόνες τους για τούτα τα «παράξενα». Οι πολιτικοί άντρες με την ξεχωριστή ψυχολογία αλλά και ιστορία ο καθένας, δεν είναι ανεξάρτητοι από λογιών συμφέροντα. Είναι εκπρόσωποί τους. Η Κύπρος ιστορικά δεν είναι παίξε - γέλασε. Στρατηγικά, γεωπολιτικά συγκρούονταν εκεί, πάντα, τόσο τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα όσο και τα φανερά μικρότερα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Κύπρος είναι ίσως το μοναδικό σημείο, που έχει απομείνει, να «ταυροκοιτάζονται» οι σχεδόν μόνιμοι σύμμαχοι ΗΠΑ και Βρετανία. Φίλοι - φίλοι, αλλά και τα συμφέροντα - συμφέροντα και άλλωστε εκεί εδράζεται και η όποια ιμπεριαλιστική φιλία παρουσιάζεται αναπόσπαστη όλα τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή τον σχεδόν διακηρυγμένο πόλεμο με το Ιράκ, όλο και πιο πολύ μυρίζει πως επιχειρείται μια συνολική διευθέτηση για ολόκληρη την περιοχή από τις ΗΠΑ...

Οι ίδιες οι αποχρώσεις στους χειρισμούς, για λύση, ή μη λύση ή «λύση»..., χωρίς να υπάρχει λύση, από τους διαφορετικούς πολιτικούς, δεν είναι τίποτα άλλο από συμφέροντα που συγκρούονται και «ρίχνοντας βάρος» από τη μια ή την άλλη κατεύθυνση ζητούν να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερο έδαφος, ώστε, να διαμορφώσουν στα μέτρα τους τη μελλοντική πραγματικότητα. Με τέτοιες σκέψεις παύουν μάλλον τα «παράξενα» να είναι ανεξήγητα. Αποκτούν άλλο περιεχόμενο. Φυσικά το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να παγιδεύεται ανάμεσα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μικρές ή μεγάλες. Χρέος έχει να τις αναγνωρίζει και να χαράζει την ολοδική του αντιιμπεριαλιστική πορεία...