Από σήμερα και το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα γίνουν ανακοινώσεις για διάφορα θέματα της οικονομικής πολιτικής. Από αυτά που αφορούν άμεσα τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Στην πρώτη θέση η εισοδηματική πολιτική για το 2003. Θα ακολουθήσουν αποφάσεις για τα περιβόητα λαϊκά ομόλογα, την παρακράτηση φόρου μισθωτών υπηρεσιών, τον τρόπο που θα πληρωθούν τα αναδρομικά του οικογενειακού επιδόματος στους δημοσίους υπαλλήλους κ.ο.κ. Τα δεδομένα για όλες τις περιπτώσεις είναι λίγο - πολύ γνωστά. Οι «αυξήσεις» των μισθών στο Δημόσιο δε θα αντιστοιχούν ούτε σε μια φραντζόλα ψωμιού τη μέρα. Ακόμα μικρότερο θα είναι το «όφελος» από τις πολυδιαφημισμένες φορολογικές ελαφρύνσεις. Για τα αναδρομικά που αυθαίρετα παρακρατούνται εδώ και χρόνια από την κυβέρνηση, αναζητείται κάποια φόρμουλα εντυπωσιασμού, ενώ μόνο πρόκληση αποτελεί η φιλολογία για τα λαϊκομόλογα. Στο «διά ταύτα» δηλαδή, οι συνθήκες για τη μέση εργατική οικογένεια θα χειροτερεύσουν περισσότερο. Αυτά βέβαια, δε θα εμποδίσουν στο παραμικρό τους κυβερνώντες να συνοδεύσουν τις αποφάσεις τους από τα γνωστά και βαρύγδουπα για προστασία του βιοτικού επιπέδου, βελτίωση των εισοδημάτων, αύξηση των παροχών προς τα λαϊκά στρώματα.

Οταν μια κυβέρνηση, φτάνει στο ακραίο σημείο να διαφημίζει την οικονομική της πολιτική απευθυνόμενη προς τα ίδια τα θύματα αυτής της πολιτικής, τότε «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Και ο... λάκκος στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι την ώρα που στο προσκήνιο θα ανακοινώνονται οι παραπάνω αποφάσεις, στο παρασκήνιο θα εντείνονται οι διεργασίες για τα άλλα συνοδευτικά μέτρα των υλοποιούμενων διαρθρωτικών αλλαγών. Των αλλαγών, δηλαδή, που στοχεύουν στη δημιουργία, σε επίπεδο ΕΕ συνολικά, όρων και προϋποθέσεων για την ακόμα μεγαλύτερη συγκράτηση και περιορισμό του λεγόμενου εργατικού κόστους, στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας και αποδοτικότητας των οικονομιών.

Ηδη από την 1η του Γενάρη αυξάνονται κατά 35 ευρώ οι ασφαλιστικές κρατήσεις των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η Κομισιόν θέτει θέμα νέων επεμβάσεων και αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα. Στο επίκεντρο της ελληνικής προεδρίας, με απαίτηση των πιο αντιδραστικών εργοδοτικών κύκλων, είναι η παραπέρα αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων με ρυθμίσεις που θα ευνοούν την απελευθέρωση των απολύσεων, τη μεγαλύτερη επέκταση των ελαστικών μεθόδων μερικής απασχόλησης, με την καθιέρωση αμοιβών κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, με νέες περικοπές στα κοινωνικά δικαιώματα και τις εναπομείνασες παροχές. Μέτρα που οι κυβερνώντες εργάζονται πυρετωδώς για την προώθησή τους.

Συνηθίζουμε, αξιολογώντας την οικονομική πολιτική, να κάνουμε λόγο για πολιτική λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Από μια πλευρά και σε ένα βαθμό ένας τέτοιος χαρακτηρισμός φωτίζει κάπως την πραγματικότητα. Μόνο που όταν η επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχει τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια και συνθλίβει στην κυριολεξία όλο τον κορμό των εργατικών δικαιωμάτων και καταχτήσεων, αυτό δεν είναι λιτότητα. Είναι η ολοένα εντεινόμενη βαρβαρότητα του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, που στο όνομα του κέρδους και της πολιτικοοικονομικής διαιώνισης, πετούν μάσκα και μανδύα επιδιώκοντας να καθυποτάξουν τους πάντες και τα πάντα.