Την κλιμάκωση του ανηλεούς πολέμου ενάντια στους εργαζόμενους της ΕΕ και το «βομβαρδισμό» τους με όλο και πιο αντιδραστικά μέτρα, σηματοδότησαν οι υπουργοί Οικονομιών των κρατών - μελών κατά τη χτεσινή συνεδρίαση του ΕΚΟΦΙΝ.

Υπό το γενικό τίτλο «μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας, αγαθών και κεφαλαίου», οι υπουργοί επεξεργάστηκαν το πλαίσιο για την ακόμα μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και την ενίσχυση των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Πρακτικά, οι εργαζόμενοι, σε περίπτωση που οι κατευθύνσεις της ΕΕ υλοποιηθούν, θα παραδοθούν και με το νόμο βορά στην οικονομική ολιγαρχία και τις «μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες». Η ατζέντα της Συνόδου των υπουργών Οικονομίας και οι κατευθύνσεις των μέτρων που συζητήθηκαν εκπονήθηκε, στα πλαίσια της Ελληνικής Προεδρίας, από το επιτελείο του Ν.Χριστοδουλάκη, είχε την έγκριση του ίδιου του πρωθυπουργού και κινείται στη λογική της αποφασιστικής προώθησης των αποφάσεων της της Συνόδου της Λισαβόνας.

Οπως προκύπτει από το «κείμενο των βασικών σημείων του ΕΚΟΦΙΝ για το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο», οι υπουργοί Οικονομίας, με πρόσχημα τις μεταρρυθμίσεις «για περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας» και με στόχο τη δήθεν δημιουργία «ακόμα 15 εκατομμυρίων θέσεων απασχόλησης» κατέληξαν ότι τα κράτη - μέλη πρέπει:

Πρώτο:«Να βελτιώσουν τον τρόπο διαμόρφωσης των μισθών, ώστε να αντανακλούν καλύτερα την παραγωγικότητα». Με δεδομένο πως οι υπουργοί διαπίστωσαν ότι «η οικονομική ανάπτυξη αποδείχτηκε αδύναμη», ο καθένας καταλαβαίνει ότι η ...αντανάκλαση για την οποία γίνεται λόγος είναι ταυτόσημη με την ακόμα μεγαλύτερη συγκράτηση των μισθών. Στα πλαίσια αυτά εξετάζονται, μάλιστα, διάφορα σενάρια, τα οποία είναι δυνατόν να επιβληθούν στις χώρες - μέλη, σενάρια που ανάλογα με τις μακροοικονομικές συνθήκες, αλλά και τη θέση των επιχειρήσεων, πέρα από τη μείωση των πραγματικών μισθών, μπορεί να ισοδυναμούν ακόμα και με κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων επέκταση ειδικών συμφωνιών για τους μισθούς κ.ο.κ.

Δεύτερο:«Οι μεταρρυθμίσεις για βιώσιμα συνταξιοδοτικά προγράμματα πρέπει» να ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες. Εδώ δε χρειάζονται εξηγήσεις. Ο απροσχημάτιστος τρόπος των διατυπώσεων των υπουργών Οικονομίας δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η κατεύθυνση είναι μία: Τα πάντα να υποτάσσονται στις «μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες». Δηλαδή, οι εργαζόμενοι, στην πλήρη εξέλιξη αυτής της πολιτικής, δε θα ξέρουν ούτε πότε θα βγαίνουν στη σύνταξη, ούτε τι ασφαλιστικές κρατήσεις θα έχουν, ούτε το ύψος των συντάξεων. Τα πάντα θα είναι υποταγμένα στους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των κρίσεων, ενώ οι εργαζόμενοι θα είναι ακόμα περισσότερο όμηροι του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων και των επιδιώξεων του κεφαλαίου για μεγαλύτερα κέρδη. Ομηροι του οικονομικού κύκλου και -γιατί όχι- των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των συνεπειών των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Τρίτο:«Να μεταρρυθμίσουν τη νομοθεσία για την προστασία της απασχόλησης». Εδώ ο καθένας καταλαβαίνει ότι η ΕΕ θέλει να ξεμπερδεύει ακόμα και με τα τυπικά προσχήματα. Ηδη η κυβέρνηση Σρέντερ κατάργησε το σχετικό νόμο για τις απολύσεις, ενώ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θεωρείται πιθανό το επόμενο διάστημα και η ελληνική κυβέρνηση να θέσει ζήτημα... μεταρρύθμισης του νόμου για τις μαζικές απολύσεις.

Τέταρτο:«Να επιδιώξουν μεταρρυθμίσεις στα φορολογικά συστήματα και στα συστήματα κοινωνικών παροχών», θέση που επίσης συνδέεται με τη συνεχιζόμενη οικονομική επιβράδυνση. Οπως είναι φυσικό σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, μειώνονται τα δημοσιονομικά έσοδα, προκαλούνται αλυσιδωτές συνέπειες που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ετσι, πρώτον, η ανάγκη στήριξης των επιχειρήσεων σε φάση κάμψης της οικονομικής δραστηριότητας πρέπει να περνά μέσα από νέες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου (φορολογική μεταρρύθμιση), ενώ εξαιτίας των μειωμένων κρατικών εσόδων κατακρεουργούνται ακόμα περισσότερο οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (κοινωνικές παροχές). Βέβαια, την ίδια στιγμή η εφαρμογή τέτοιων πολιτικών οδηγεί στην περιθωριοποίηση εργατικών μαζών και ως εκ τούτου στα πλαίσια των μεταρρυθμίσεων των συστημάτων κοινωνικών παροχών, μπορεί να προβλέπονται και κάποια ψίχουλα για όσους ζουν σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής αθλιότητας.

Πέμπτο: Στα πλαίσια της «θέσπισης κατώτατων επιπέδων συνθηκών εργασίας πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία προς όφελος της απασχόλησης, αφήνοντας, παράλληλα, περιθώρια στις επιχειρήσεις, ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες». Αυτό στην καθομιλουμένη δε σημαίνει τίποτα άλλο από την ολόπλευρη νομιμοποίηση κάθε αυθαιρεσίας του κεφαλαίου. Η «θέσπιση κατώτατων συνθηκών εργασίας», δεν είναι τίποτα άλλο από το περιτύλιγμα, με το οποίο προσπαθούν να σερβίρουν τα «περιθώρια» των επιχειρήσεων να ελίσσονται ανάλογα με τις συνθήκες και μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση αποκλειστικά με μέτρα σε βάρος των εργαζομένων. Η άνοδος των τιμών στις πρώτες ύλες, η πτώση των εξαγωγών, η αυξημένη ζήτηση, ο εντεινόμενος ανταγωνισμός σε έναν κλάδο, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα ζητήματα θα μπορούν να αποτελούν στο μέλλον το άλλοθι για τους επιχειρηματίες, ώστε να αξιώνουν κάθε λογής αλλαγές και τροποποιήσεις στις συμβάσεις εργασίας και στις εργατικές αποδοχές.

Παράλληλα, το Κείμενο των Βασικών Σημείων, προβλέπει τη θέσπιση μέτρων για την ενίσχυση του λεγόμενου επιχειρηματικού πνεύματος, την ακόμα μεγαλύτερη στήριξη των διαδικασιών ενοποίησης των χρηματαγορών, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην... ανάγκη ενδυνάμωσης του ανταγωνισμού στα δίκτυα κοινής ωφέλειας, στην παραπέρα συγκέντρωση και διευκόλυνση της δράσης, δηλαδή, των πολυεθνικών σε τομείς όπως η ενέργεια, οι επικοινωνίες κ.ο.κ.