Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λέει η λαϊκή παροιμία. Μετά από οκτώ μέρες βάρβαρου πολέμου, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, χτες στη Βουλή, έκανε κριτική στην κυβέρνηση, για τις παρεχόμενες διευκολύνσεις πολέμου στις δυνάμεις εισβολής στο Ιράκ. Και δε ζήτησε, βέβαια, να κλείσει αμέσως η βάση της Σούδας, να γυρίσει πίσω το «Κουντουριώτης» από τον Περσικό Κόλπο, κλπ., αλλά σημείωσε, τουλάχιστον, ότι η κυβέρνηση έπρεπε να πει όχι και να αρνηθεί την παροχή των διευκολύνσεων.

Και επαναλαμβάνουμε, βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά αναρωτιόμαστε, επίσης, γιατί δεν είχε αυτή τη θέση η ηγεσία του ΣΥΝ από την πρώτη στιγμή έναρξης του άδικου πολέμου και ακόμη γρηγορότερα; Γιατί αρνιόταν τη θέση αυτή και συνδιαδήλωνε, δήθεν ενάντια στον πόλεμο, με τον Κ. Λαλιώτη και όσους παρέχουν τις «κρίσιμες και παράνομες διευκολύνσεις» στον πόλεμο, κάνοντας ουσιαστικά «πλάτες» στην κυβέρνηση, ενώ, κατάγγελνε το ΚΚΕ, ως διασπαστή του αντιπολεμικού κινήματος; Τώρα, τα διαπίστωσε όλ' αυτά η ηγεσία του ΣΥΝ; Τώρα διαπίστωσε, ότι είναι υποκριτική η δήθεν αντιπολεμική στάση της κυβέρνησης, όπως είπε χτες ο Ν. Κωνσταντόπουλος; Κι αφού, το διαπίστωσε, γιατί συνεχίζει να συναγελάζεται στο Κοινωνικό Φόρουμ, με άλλους, εξίσου υποκριτές, όπως ο Χρ. Πολυζωγόπουλος και ο Σπ. Παπασπύρος, πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αντίστοιχα;