Η κοινή πρόταση των κυβερνήσεων Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου και Λουξεμβούργου για τη διαμόρφωση «αυτόνομης» στρατιωτικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Ενωση προκαλεί έντονες συζητήσεις στα κράτη - μέλη, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι η ευόδωση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας θα οδηγούσε στη συγκρότηση μιας δύναμης, η οποία θα μπορεί να λειτουργεί ως «αντίπαλο δέος» στη στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ. Μεταξύ των θερμών υποστηρικτών αυτής της πρότασης είναι η κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΝ. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους υποστηρίζει ότι η συμμετοχή της Ελλάδας εξυπηρετεί το «εθνικό συμφέρον».

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οποιαδήποτε πρόταση οδηγεί στη διαμόρφωση μιας πολιτικής αποτροπής των ιμπεριαλιστικών πολέμων θα ήταν συζητήσιμη. Εχει, όμως, η γαλλογερμανική πρόταση αυτό το χαρακτήρα;

Τόσο η Γαλλία, όσο και η Γερμανία, συμμετείχαν σε όλες τις επιχειρήσεις της Νέας Τάξης μέχρι την επιδρομή των Αμερικανοβρετανών στο Ιράκ. Οι λόγοι της αντίθεσής τους σ' αυτή την επιδρομή είναι διαφανείς: Τα συμφέροντά τους (πετρέλαιο, αγορές, κ.ά.) κινδυνεύουν από τη μονομερή επέμβαση των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Πρόκειται για μια κλασική ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση, οξυμένη εξαιτίας και της γενικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι εκδήλωση κανενός φιλειρηνικού αισθήματος, το οποίο οι Γαλλογερμανοί απέδειξαν ότι δεν έχουν, τόσο στην επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας, όσο και κατά του Αφγανιστάν. Αλλά και στις μονομερείς δικές τους επεμβάσεις, όπως της τωρινής επέμβασης της Γαλλίας στην Ακτή του Ελεφαντοστού.

Η δημιουργία μιας «αυτόνομης» στρατιωτικής δύναμης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με τα σημερινά δεδομένα, δεν οδηγεί στην αντιμετώπιση της αμερικανικής ηγεμονίας, οδηγεί στη δημιουργία ενός ακόμη ιμπεριαλιστικού στρατού, ο οποίος θα στρέφεται κατά των λαών, ανάλογα με τα συμφέροντα της ιθύνουσας τάξης. Η στρατιωτική δύναμη είναι προέκταση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, των συμφερόντων και των επιδιώξεών του. Ο ελληνικός λαός, που, με τις διαδηλώσεις του κατά του πολέμου και της συμμετοχής σ' αυτόν, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων σ' όλο τον κόσμο, δε θέλει έναν τέτοιο στρατό, δεν έχει κανένα συμφέρον από έναν τέτοιο στρατό.

Το αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό, αμερικανικό, ή γαλλογερμανικό, είναι οι ίδιοι οι λαοί και η πάλη τους κατά του πολέμου. Ο ιμπεριαλισμός θα ηττηθεί, μόνο όταν η λαϊκή πάλη πετύχει ανατροπές σε εθνικό επίπεδο και δημιουργηθεί ένας ισχυρός αντιιμπεριαλιστικός συσχετισμός.