Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα με τον πρωθυπουργό: ότι στις εκλογές της 9ης Απρίλη ένα από τα βασικά κριτήρια ψήφου πρέπει να είναι η πορεία προς την ΟΝΕ. Η διαφορά μας είναι ότι οι λόγοι για τους οποίους ο κ. Σημίτης ζητά την ψήφο των Ελλήνων εργαζομένων, είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να καταψηφιστεί, να καταδικαστεί αυτός, η κυβέρνηση και κυρίως η πολιτική της.

Οταν το 1992 στη Βουλή συζητούνταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι ομιλητές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού πλειοδοτούσαν σε ένα διαγωνισμό υποσχέσεων, εξαγγελιών και προβλέψεων για μια νέα «γη της επαγγελίας», τη «χώρα της ΟΝΕ», στην οποία θα έβρισκαν λύση τα χρόνια προβλήματα της χώρας, αλλά και των εργαζομένων. Ο μόνος που δεν είπε τη γνώμη του γι' αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα ήταν ο ίδιος ο ελληνικός λαός, αφού τα τρία προαναφερόμενα κόμματα απέρριψαν την πρόταση του ΚΚΕ για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Με τα ίδια επιχειρήματα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία απέρριψαν και πάλι την πρόταση του ΚΚΕ για δημοψήφισμα όταν συζητούνταν στη Βουλή η Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν η «σύγκλιση» που ευαγγελίζονταν οι αρχιτέκτονες της ΟΝΕ έγινε μόνιμη και συνεχώς μεγαλύτερη απόκλιση. Η Ελλάδα έγινε η φτωχότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι επτά από τις έντεκα φτωχότερες περιοχές της Ε.Ε. είναι ελληνικές, οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι με μεγάλη διαφορά οι πιο φτωχοί. Και αν δεν αρκούν αυτά, υπολογίστε ότι η ανεργία διπλασιάστηκε, πάνω από 250.000 αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, σημαντικά τμήματα της παραγωγικής βάσης της χώρας καταστράφηκαν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Σ' αυτά τα χρόνια όμως, η πλουτοκρατία της Ελλάδας αύξησε τα κέρδη της, ενίσχυσε τα προνόμιά της, σε βάρος του λαού. Αρκεί ένα και μόνο στοιχείο για του λόγου το αληθές. Οι βιομήχανοι, αύξησαν τα επίσημα κέρδη τους κατά 3.314% το 1997 σε σύγκριση με το 1991.

Στις 9 του Απρίλη ο καθένας οφείλει να ψηφίσει με κριτήριο τα συμφέροντά του, όπως ο ίδιος τα ορίζει και τα αντιλαμβάνεται. Ο εργαζόμενος, ο μικρομεσαίος αγρότης, ο επαγγελματοβιοτέχνης, ο συνταξιούχος, η νεολαία θα πρέπει να αναλογιστούν ότι τα δικά τους συμφέροντα δεν μπορούν να είναι τα ίδια με τα συμφέροντα όσων κέρδισαν, και κέρδισαν πολλά αυτά τα χρόνια, των μεγαλοβιομηχάνων, μεγαλεμπόρων και των τραπεζιτών. Κι αν τελικά με κριτήριο την πορεία προς την ΟΝΕ ρίξει την ψήφο του στην κάλπη, θα είναι μια ψήφος που θα δηλώνει: ΟΧΙ στην ΟΝΕ, ΝΑΙ στο Λαϊκό Μέτωπο για μια άλλη προοπτική, ΟΧΙ στις δυνάμεις της μοιρολατρίας και στους κήρυκες του «μονόδρομου», ΝΑΙ στο ΚΚΕ.