Πλημμύρισε ο τόπος, σ' όλο εκείνο το χαώδες κενό της συμβολής των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Πατησίων, στο Πεδίον του Αρεως, με τους εργάτες να απλώνονται όχι μόνο στη μεγάλη πλατεία, αλλά και στην Πατησίων ως τις άκρες του Μουσείου κι απ' την άλλη, βαθιά μέσα στις αλέες του πάρκου. Κι ύστερα ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι να καταλαμβάνει με πυκνή διάταξη όλο το μήκος από το Πεδίο του Αρεως ως πάνω από τα Παναθήναια. Να γίνεται οργισμένη, μα πιο πολύ απ' όλα αποφασισμένη διαδήλωση εργατών που γνωρίζουν πού και γιατί διαδηλώνουν, με ποιον και γιατί συσπειρώνονται. Το έγραψαν στα πανό τους, το φώναξαν ξανά και ξανά με τα συνθήματά τους, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για παρερμηνείες.

Ηταν μια φωτεινή μέρα η χτεσινή. Οχι γιατί έλαμπε ο ήλιος στον αττικό ουρανό, μα κύρια γιατί ήταν φως και λάμψη ισχυρή αυτό που εκπεμπόταν απ' τα χιλιάδες και χιλιάδες πρόσωπα των εργατών του 2003, που άξιοι συνεχιστές των μαχητών της τάξης τους, 118 χρόνια μετά τη ματωμένη εξέγερση του Σικάγου, σήκωσαν στις σημαίες τους τις σύγχρονες διεκδικήσεις της τάξης, έκαναν καθαρό πως το αίτημα για λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας υπέρ των εργατών παραμένει το μέγα διεκδικούμενο.

Ηταν λαμπρή η χτεσινή μέρα γιατί βεβαίωσε πως στην καρδιά της Αθήνας υπάρχει μάχιμη μια ισχυρή δύναμη της εργατικής τάξης. Μια δύναμη που δεν τρέχει «να πιάσει το Μάη», μα σπεύδει να πάρει τη σκυτάλη του αγώνα για να συνεχίσει αυτόν τον ανειρήνευτο αγώνα μέχρι τη μόνη ικανή νίκη: Την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.

Το μαζικό και δυναμικό αγωνιστικό ταξικό «παρών» που έδωσαν εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και νεολαίοι στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, για να διαδηλώσουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην εντεινόμενη επίθεση κατά των δικαιωμάτων τους, ανέβασε ακόμα πιο πολύ τον πήχη καθηκόντων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Χιλιάδες εργατών από πολλούς χώρους εργασίας, στο Πεδίον του Αρεως και στην πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, διαδήλωσαν κάτω από τα λάβαρα, τα πανό και τα συνθήματα του ΠΑΜΕ. Με φαντασία και παλμό έστειλαν τα δικά τους ταξικά αγωνιστικά μηνύματα. Το άρμα του Συνδικάτου Μετάλλου, το κάψιμο της σημαίας των ΗΠΑ και του συμβόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης έξω από την αμερικανική πρεσβεία, τα ταμπούρλα που συνόδευαν ρυθμικά τα συνθήματα, ήταν μόνο μερικοί από τους τρόπους που βρήκαν οι διαδηλωτές για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια.

Απόλυτη ήταν και η καταδίκη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, καθώς και των διαφόρων ψευδεπίγραφων «φόρουμ» και «συμμαχιών» που στηρίζουν τους εργατοπατέρες. Δεν υπάρχει πια χώρος για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, ειδικά τώρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ ετοιμάζουν νέα πιο σκληρή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Η εξαιρετικά μαζική παρουσία στο Πεδίον του Αρεως ήταν από μόνη της η επιβράβευση των καθημερινών μικρών και μεγάλων μαχών που δίνουν οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, στους χώρους δουλιάς. Εδειξε ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης και των συμβιβασμένων συνδικαλιστών να σπείρουν την απογοήτευση, να κλείσουν τον κόσμο στα σπίτια του, να μετατρέψουν την Πρωτομαγιά σε φιέστα έχει ήδη αποτύχει.

Εργαζόμενοι στην οικοδομή, στο φάρμακο, στον τουρισμό - επισιτισμό, στο εμπόριο κ.α., συνταξιούχοι, νεολαίοι, ΕΒΕ, ο ένας δίπλα στον άλλον και όλοι μαζί βροντοφώναξαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στη σοσιαλιστική Κούβα, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Β. Κορέας και σε όλους τους λαούς που τα όργανα του ιμπεριαλισμού προσπαθούν να πνίξουν τη φωνή αντίστασης που υψώνουν.

Διαδήλωσαν μαζί με το ΠΑΜΕ κατά των ευέλικτων μορφών εργασίας, της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης, του ολοκληρωτικού γκρεμίσματος της κοινωνικής ασφάλισης. Απαίτησαν μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες τους, σταθερή εργασία με μείωση του χρόνου εργασίας, γνήσιο 35ωρο, 7ωρο και 5ήμερο.

Η χτεσινή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση - διαδήλωση έδωσε νέα πνοή στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Για ένταση της ταξικής πάλης, αποτελεσματικότερης συσπείρωσης και οργάνωσης των εργαζομένων, για ριζική ανατροπή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα σε όφελος των ταξικών δυνάμεων, έτσι που να γέρνει αποφασιστικά η πλάστιγγα υπέρ των δυνάμεων που παλεύουν για μια ριζική κοινωνικο-πολιτική αλλαγή.