Τα πράγματα δεν είναι άσχημα για την κυβέρνηση Σημίτη. Είναι πολύ χειρότερα. Εφτασαν στο σημείο να παρουσιάζουν τις παλαιομοδίτικες τεχνοκρατικές θέσεις του γγ του Υπουργικού Συμβουλίου περίπου ως την αναγέννηση του εκσυγχρονισμού. Οι τεχνικές διαχείρισης της κυβέρνησης και «αποτελεσματικότερης» κρατικής μηχανής δεν αποτελούν βέβαια πολιτική διέξοδο ούτε καν συγκροτούν κάποιο σοβαρό «μοντέλο διακυβέρνησης». Οι ασκήσεις επί χάρτου του Σ. Κοσμίδη στο ελάχιστο δεν αγγίζουν την αντιμετώπιση των τρομακτικών προβλημάτων, απόρροια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζουν. Φυσικά και τα γνωρίζουν όλα αυτά... Προς τι, λοιπόν, η τρομερή φασαρία με τις δήθεν «ριζοσπαστικές» θέσεις του εξ απορρήτων του πρωθυπουργού;

Πρώτα απ' όλα πρέπει να αποκρυβεί η αδυναμία της κυβέρνησης (και του ίδιου του συστήματος) να δώσει λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (ανεργία, φτώχεια, Υγεία, Παιδεία, περιβάλλον, κλπ.). Δεύτερον, είναι ανάγκη να δείχνουν ότι διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων, ότι διαθέτουν προτάσεις εξυγίανσης του συστήματος και εν πάση περιπτώσει μόνον από την κυβέρνηση μπορεί να προέλθει η πολυπόθητη «διέξοδος». Θέλουν να αγοράζουν διαρκώς «πολιτικό χρόνο», να καλλιεργούν «προσδοκίες» και ψευδαισθήσεις, να παραπλανούν, να εκβιάζουν... Προκαλούν σκηνικό χάους για να μπορούν να (αυτο)προβάλλονται ως δύναμη σιγουριάς και σταθερότητας... Χρησιμοποιούν την ίδια τη σαπίλα τους για να τραφούν και να επιβιώσουν.

Οι τράπεζες, όμως, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με όλα τα παραπάνω και συνεχίζουν την καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων και αποταμιεύσεων, παρουσιάζοντας περήφανες διπλασιασμό κερδών(!) στο πρώτο τρίμηνο του 2003. Ούτε η ηγεσία του ΣΕΒ διστάζει να εκβιάζει με περισσότερη ανεργία και να προτρέπει τα μέλη του Συνδέσμου να μεταναστεύσουν στο νέο Ελ Ντοράντο των Βαλκανίων και των «χωρών της διεύρυνσης»... Μήπως η οργανωμένη παρέμβαση των «από κάτω» είναι αναγκαία όσο ποτέ;...