Παιάνες παιανίζουν, σάλπιγγες ηχούν και τύμπανα τυμπανίζουν. Φύση ζωοδότρα. Εσύ δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Εσύ μπορείς να ελπίζεις!

Ο δρόμος προς την άνοιξη είναι στρωμένος με λουλούδια, ο δρόμος προς το μέλλον είναι ανοιχτός. Κι ο δρόμος προς την επανάσταση λεύτερος! Τα κανόνια τους θα σκουριάσουν, μπροστά στη λάβα του κόκκινου χειμάρρου που κατεβαίνει και οι ερπύστριες των τανκς θα γίνουν σίδερα λιωμένα σε αντιπερισπασμό, σε πείσμα, σε γινάτι τους.

Χορτάριασαν τα μοβ πέταλα της ανεμώνας, στρώνοντας το χαλί της αιώνιας κίνησης προς τα μπρος, της νομοτέλειας της φύσης, της εξέλιξης, του προτσές, της ειρήνης, της διαρκούς επανάστασης ζώντων φυτών και λουλουδιών.

Κι αυτοί σκορπούν το μίσος και την κτηνωδία και αυτοί χτυπούν και σακατεύουν ανήμπορα παιδιά. Κι αυτοί βομβαρδίζουν και γκρεμίζουν νοσοκομεία και σχολειά, μουσεία και βιβλιοθήκες, μνημεία, ιστορία και πολιτισμό.

Κι αυτοί επιβάλλουν νόμους παράνομους και κουβαλούν το δικό τους δίκιο, κρατώντας τη Βίβλο.

Στο πείσμα, στο γινάτι τους, όσο αυτοί μακελεύουν και κοκκινίζουν τους δρόμους με αίμα, κοκκινίζει και η παπαρούνα στους κάμπους. Χρυσαφίζουν στον κουρνιαχτό και τη χρυσόσκονη των αερίων τα όπλα, τα κράνη και οι πόρπες των ζωστήρων τους και η μαργαρίτα και το χαμομήλι, στο πείσμα, στο γινάτι τους, χρυσαφίζουν τους αγρούς και τα λιβάδια, δείχνοντας το δρόμο της αντίστασης και της ανατροπής, της παντοτινής αλήθειας, της παντοτινής άνοιξης, της συνέχειας. Κι εφόσον η ζωή συνεχίζεται, ο αγώνας και η ελπίδα αναπτερώνονται.

Ο,τι και να κάνουν, όσες «ανθρωπιστικές βοήθειες» κι αν σκαρφιστούν, ποτέ δε θα μπορέσουν να σκοτώσουν την άνοιξη. Ποτέ δε θα τη φρενάρουν. Ποτέ δε θα μπορέσουν, να εμποδίσουν τις νεραντζιές ν' ανθίζουν. Στο πείσμα, στο γινάτι τους.