«Δουλεύαμε με σκυμμένο διαρκώς το κεφάλι στη μηχανή. Τα χνούδια στο πάτωμα φτάνανε τους 10 πόντους, ενώ όταν τα τινάζαμε από τα ρούχα μας πέφτανε σαν πελώρια μακαρόνια. Χωρίς επίδομα ανθυγιεινού, μόνο μ' ένα μπουκάλι γάλα "δώρο" την ημέρα. Μας βάζανε (σ.σ. η εργοδοσία) κατώτατο όριο παραγωγής τα 465 κομμάτια στο 8ωρο. Σε κάποιες μηχανές, το όριο ανέβαινε και στα 600 κομμάτια. Γυρνούσαμε από μηχανή σε μηχανή και στα 13 χρόνια που δουλεύω στο εργοστάσιο έβλεπα το όριο να ανεβαίνει χρόνο με το χρόνο και το μισθό να μένει ίδιος. Αν δεν έπιανες το όριο, σου δίνανε "χάρη" για κάνα μήνα. Μετά άρχιζαν οι εκβιασμοί, πως αν δεν μπορούσες να δουλέψεις με τους ρυθμούς που ήθελαν, θα σ' απέλυαν. Πολλές κοπέλες όλα αυτά τα χρόνια έφευγαν μόνες τους, γιατί δεν άντεχαν την πίεση».

Ετσι περιγράφει τις συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο - κάτεργο της «ΣΙΣΣΕΡ- ΠΑΛΚΟ» μια από τις εργαζόμενες. Και η ζωντανή μαρτυρία της είναι η καλύτερη απόδειξη για το πώς η εργοδοσία ξεζούμιζε τόσα χρόνια την εργατική δύναμη των εργατριών, για να τις πετάξει τώρα στο δρόμο σα «στυμμένες λεμονόκουπες». Και όλα αυτά, βέβαια, με τις ευλογίες των εκάστοτε κυβερνήσεων, που επιδοτούσαν ...την εντατικοποίηση της δουλιάς και την υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων. Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το τι σόι εργοδότες είναι τα ντόπια και πολυεθνικά αφεντικά, αλλά και οι πολιτικοί εκφραστές τους.