Η Ντίνα δουλεύει δεκατρία χρόνια στο εργοστάσιο. Ακόμα και το σουλούπι της μαρτυράει τη δουλιά της. Τόσα χρόνια πάνω από τη μηχανή, περάσανε στο σκαρί της, της δώσανε άλλη μορφή. Πριν δεκαπέντε μέρες, της είπανε πως το εργοστάσιο κλείνει. Στον αναστεναγμό της, μυρίζεις το χνούδι που τόσα χρόνια κάθισε στα πνευμόνια της. Στην κραυγή της, διαβάζεις την αγωνία της για το σπίτι, τα παιδιά, το αύριο. Στα χέρια της, ψηλαφίζεις κάθε μέρα που πέρασε στο κυνήγι για το μεροκάματο. Της λένε για αποζημιώσεις και προγράμματα. Και κείνη βγάζει χαρτί και στιλό και μετράει πόσα εκατομμύρια 'βγαλαν τα χέρια της για το αφεντικό όλα αυτά τα χρόνια, πόσα οχτάωρα σκέβρωσαν το κορμί της, προσθέτει και την αποζημίωση μαζί με τα 52 της χρόνια που την κάνουν «ακατάλληλη» για άλλη δουλιά και βγάζει έλλειμμα. Μεγάλο έλλειμμα.

Η Ντίνα, ο Νατζμέ, ο Λεωνίδας ζούνε χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο. Μα, στον αναστεναγμό τους μυρίζεις τον ίδιο καημό, την ίδια αγωνία για το αύριο που θα ξημερώσει. Μα, δίπλα στο στεναγμό έχουν κι άλλο κοινό οι τρεις τους. Την ελπίδα. Πως όταν σμίξουν στο δρόμο, με χιλιάδες άλλες Ντίνες, χιλιάδες Νατζμέ και Λεωνίδες, τότε, σίγουρα, κανένα αφεντικό, κανένας καπνέμπορος και κανένας από τους πολιτικούς λιμοκοντόρους, που τους κάνουν πλάτη, δε θα μπορέσει να τους γυρίσει πίσω.