Μόνο στο χτεσινό της φύλλο η εφημερίδα μας κατέγραφε τα εξής: Ακόμα 70 απολυμένοι εργάτες από τη βιομηχανία καλλυντικών «Σπρέυ Πακ» στην Αυλώνα. Με οριστική παύση λειτουργίας της νηματουργίας «Κρίκας» στην Πάτρα, με 51 εργαζόμενους, απειλεί η ιταλικών συμφερόντων εργοδοσία. Και επιπλέον 19 απολύσεις σε «Πεταλούδα» και «Τριούμφ». Ολα αυτά, ενώ οι 500 εργάτριες στη «Σίσσερ Πάλκο» είναι στο δρόμο. Και πράγματι, σήμερα η «Σίσσερ» είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αλλά κάτω από αυτή την κορυφή, χιλιάδες εργαζόμενοι κάθε μέρα παίρνουν ...πόρτα για το λογιστήριο. Και ακόμα χιλιάδες νέοι, με τα πτυχία στην κορνίζα, συνωστίζονται έξω από τις πύλες των επιχειρήσεων.

Πάτρα, Αυλώνα, Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα... Η ανεργία είναι εδώ. Με σκαμπανεβάσματα, με διακυμάνσεις, πότε φανερά, πότε κρυφά, με την υποαπασχόληση, τη μερική απασχόληση, τα «προγράμματα κατάρτισης και μετεκπαίδευσης», η ανεργία είναι εδώ. «Σήμερα η "Σίσσερ", αύριο κάποιοι άλλοι», φώναζαν χτες οι κλωστοϋφαντουργίνες από άλλα εργοστάσια της Αθήνας που συγκεντρώθηκαν σε ένδειξη αλληλεγγύης έξω από το εργοστάσιο. Και πράγματι, η ανεργία θα είναι και αύριο εδώ. Θα είναι εδώ και παντού, γιατί κοινή είναι και η ρίζα του προβλήματος. Τα καπιταλιστικά υπερκέρδη, ο ανταγωνισμός των κεφαλαιοκρατών, η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από μια χούφτα κεφαλαιοκρατών και δίπλα, πίσω απ' αυτά, μια συγκεκριμένη πολιτική, που στηρίζει το κυνήγι του κέρδους, μια πολιτική εξουσία που είναι ο θεματοφύλακας στα ιερά και όσια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στα δικαιώματα που απορρέουν απ' αυτήν.

Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, είναι φανερό ότι μόνος του ο κάθε απολυμένος, μόνοι τους οι εργαζόμενες της «Σίσσερ», δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Το αντίθετο, η λογική του «καθένας μόνος του και όποιος σωθεί» θα ενισχύει τις ορέξεις των εργοδοτών, θα αποχαλινώνει την υποκρισία της κυβέρνησης. Γι' αυτό τώρα απαιτείται συντονισμός, η πιο μεγάλη συσπείρωση, η πιο σθεναρή αντίσταση για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια. Το πρόβλημα της εργάτριας της «Σίσσερ» είναι πρόβλημα ολόκληρης της εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα επιβίωσης για εμάς και τα παιδιά μας. Αυτός ο αγώνας πρέπει να δοθεί μέχρι το τέλος, με κάθε τίμημα, με όλες τις δυνάμεις.

Ταυτόχρονα, αυτός ο αγώνας θα έχει αποτελέσματα, θα δυσκολεύει περισσότερο κυβέρνηση και εργοδότες, αν δεν περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών του συστήματος. Γιατί αυτό είναι που γεννά και ξαναγεννά την ανεργία. Αλλά με ρεαλισμό θα εξάγει πολιτικά συμπεράσματα, θα προσανατολίζει τους εργάτες ενάντια στη ρίζα του κακού και στους πολιτικούς του εκφραστές. Αν σήμερα οι εργάτριες της «Σίσσερ», η κάθε μια εργάτρια, που με συντριβή στέκεται μπροστά στη βουβή μηχανή, δεν αποφασίσει ότι οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν, ότι η πολιτική και οι πολιτικοί που βάζουν τα λουκέτα πρέπει να καταδικαστούν, αν δε γίνει αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι και το παιδί της κάθε μιας απ' αυτές, τα παιδιά όλης της εργατικής τάξης, αύριο θα βρεθούν και αυτά μπροστά στην ίδια μοίρα. Σε κάποια άλλη πολυεθνική «Σίσσερ»!