Θα μπορούσε να ήταν το πιο «κρύο» σύντομο ανέκδοτο της εποχής, αν δεν ήταν η αποθέωση της υποκρισίας και του εμπαιγμού: Ενιαίο μέτωπο κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής από κυβέρνηση - ΝΔ - ΣΕΒ! Αν δεν είναι αυτοί οι βασικοί παράγοντες της διαπλοκής και της διαφθοράς, τότε ποιος είναι; Προφανώς οι εργάτριες της «Σίσσερ Πάλκο»... Στο αφελές ερώτημα, γιατί τότε όλοι τους «σήκωσαν» το «μείζον» ζήτημα της διαφθοράς, η απάντηση είναι μάλλον απλή: Για να αποκρύψουν ότι αποτελούν τον ορισμό και την ουσία της «διαφθοράς» και της σαπίλας... Μια «ζωντανή σύνδεση» των καναλιών τους με τα όσα διημείφθησαν στη συνέλευση του ΣΕΒ θα ήταν εξόχως διδακτική...

Το θέατρο σκιών στο Μέγαρο Μουσικής είχε και άλλα, χιλιοπαιγμένα βέβαια, επεισόδια, όπως οι δήθεν «διαφορές απόψεων» μεταξύ των πρωταγωνιστών. Η αλήθεια είναι ότι υποδύονται διαφορετικούς ρόλους που υπηρετούν το ίδιο έργο - σκοπό: την ευημερία του κεφαλαίου και τη μακροημέρευση του συστήματος. Ο ΣΕΒ, αρέσκεται στο ρόλο του «κακού» που τα ζητάει όλα εδώ και τώρα. Η ΝΔ, πάντα πιστός και αφοσιωμένος υπηρέτης, είναι η φωνή του κυρίου της. Στο ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση και κράτος, έλαχε ο κλήρος να παίζει δύο ρόλους: και αντίπαλος και φίλος του «κακού» ΣΕΒ. Πάντως, σε προεκλογική περίοδο φορά τη μάσκα του εχθρού των βιομηχάνων, που αίφνης ξαναγίνονται «παραμάγαζο της Ρηγίλλης», κλείνοντας πονηρά το μάτι στις λαϊκές μάζες...

Με αυτόν το θίασο της συμφοράς, των δήθεν αδιάφθορων, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεμπερδεύουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Δεν αρκούν όμως τα σφυρίγματα, τα γιούχα και τα «γιαούρτια». Χρειάζεται να αισθανθούν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, από την ασταμάτητη επίθεση του λαϊκού μετώπου...