Λες πως τα χέρια πρέπει να είναι φτηνά. Τα ακριβά χέρια, όπως τα αποκαλούν οι μανάδες όταν χαϊδεύουν τα παιδιά τους. Τα χέρια που ' έλαμψαν μες στο δημοτικό τραγούδι. Τα χέρια που ύμνησαν οι ποιητές, που αποτύπωσαν οι ζωγράφοι. Αυτά τα χέρια όχι μόνο τα ονομάζεις φτηνά, αλλά απαιτείς και να είναι φτηνά, και να κρατούν ένα κεφάλι. Οχι, φυσικά, όπως στο έργο του Ροντέν «Ο Σκεπτόμενος», αλλά ένα κεφάλι που, για να είναι φτηνό, θα πρέπει να σκέφτεται φτηνά. Αντάξιο της φτηνής ζωής της οποίας είσαι κτήτορας.

Ετσι, δίχως να το καταλάβει κανείς, φτάνουμε στο εύκολο σώμα. Το εύκολο σώμα μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις. Οχι μόνο να το μετατρέπεις σε εξάρτημα μηχανής, σαν ένα σκεύος άδειο, έτοιμο για οποιαδήποτε χρήση, και μετά, όποτε θες, να το αδειάζεις, αλλά να απαιτείς να καθορίζεις και τη μοίρα του. Και έχεις και ιερό και όσιο και εκκλησία που σε στηρίζει, χωρίς να έχει σημασία που δεν πιστεύεις σε τίποτα. Γιατί, είσαι υποχρεωμένος, ως τεχνικός της εξουσίας, να μας υπενθυμίζεις με κάθε τρόπο τη φύση σου.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η ιστορία της «Πάλκο» εκτός από μια υπενθύμιση. Οι απολυμένες γυναίκες, μετέωρες, κουρασμένες, καταδέχτηκαν να μιλήσουν στα Μίντια πριν περάσουν σε πράξεις που η αξιοπρέπειά τους επιβάλλει. Από πού έρχονται αυτές οι γυναίκες, που όλα τα γνωρίζουν και όμως καμιά ανάγκη δεν έχουν να φαίνονται; Φυλάξου, αφεντικό, γιατί εδώ έχεις να κάνεις με ιστορίες όπου όχι μόνο δε χωράς, αλλά και τις οποίες δε γνωρίζεις. Το μοντέλο της γυναίκας τύπου Γιάννας Αγγελοπούλου δεν εκφράζει παρά μερικές ιλουστρασιόν μεταλλαγμένες κότες. Η «Πάλκο», αγόρι μου Οδυσσέα (κατ' ευφημισμόν) Κυριακόπουλε, είναι η Ελλάδα. Τώρα οι γυναίκες μιλάνε. Αύριο θα είναι στο δρόμο και μεθαύριο μπροστά σου. Μπορείς να τις γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια, αλλά να είσαι σίγουρος όχι για πολύ χρόνο, Οδυσσέα (κατ' ευφημισμόν), όχι για πολύ χρόνο!