Κανένας δεν αντιλέγει στο δίκαιο χαρακτήρα των μισθολογικών αιτημάτων, που προβάλλουν τις μέρες αυτές οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Ούτε καν οι κυβερνώντες. Ακόμη και οι τελευταίοι αναγνωρίζουν το γεγονός των απαράδεκτων και ιδιαίτερα χαμηλών αμοιβών τους (τελευταίοι στην ΕΕ, μακράν του μέσου όρου). Ισχυρίζονται, όμως, ότι ο κρατικός προϋπολογισμός και η οικονομία γενικότερα δεν αντέχει την ικανοποίηση, ούτε καν την όποια προσέγγιση αυτών των αιτημάτων.

Γιατί τα σημειώνουμε όλ' αυτά; Για τον εξής κυρίως λόγο: Το κόστος μιας πλήρους ικανοποίησης των μισθολογικών αιτημάτων των δασκάλων και εκπαιδευτικών δε φτάνει ούτε καν στο 0,01% του φετινού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Και όμως, ο κρατικός προϋπολογισμός είναι παντελώς ανίκανος - κατά τους κυβερνώντες - όχι μόνο να τα ικανοποιήσει, αλλά ούτε καν να τα πλησιάσει. Παρά τους σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, που σημειώνει η χώρα μας αρκετά χρόνια τώρα και φέτος. Παρά την ολοένα και περισσότερο δυσβάστακτη φορολογία, που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα. Παρά τα μπόλικα δισεκατομμύρια ευρώ, που έχουν εισρεύσει στα κρατικά ταμεία, από τα μέχρι σήμερα ξεπουλήματα των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας γενικότερα.